The Simulations

Hoofdstuk 24

---- Vanaf hier is het nog niet verbeterd, let aub niet op de spelling/grammatica ---

Samen met Liv loop ik het ziekenhuis in waar als het goed is Alice moet liggen. Ik kijk om me heen en tik de eerste en de beste verpleegster aan. 'Waar kan ik je mee helpen.' vraagt ze vriendelijk. 'Ik ben opzoek naar Alice.' zeg ik koeltjes.
Ze kijkt op haar kladblok en knikt dan. 'Ze zit in kamer 2b, ik hoop dat ze niet aan het slapen is. Zou ik anders meelopen?' De vrouw kijkt me vriendelijk aan. 'Nee hoor, bedankt.' Zegt Liv en duwt mij glimlachend richting het trappenhuis. We lopen met ze tweeën de trap op en kijken goed rond voor kamer 2b.
Na enkele tijd zie ik kamer 2B en ik loop samen met Liv richting de deur.
'Weet je zeker dat je dit wilt?' Vraagt Liv. Ze kijkt me met een zorgelijke blik aan. Ik knik. 'Ik moet dit weten voor dat ik de simulaties in ga,' ze kijkt weg. 'Ook als de waarheid hard aan kan komen?' Ik kijk haar met vragende blik aan. 'Wat bedoel je?' Vraag ik. Op dat moment opent Liv de deur. 'Hey Alice, hoe gaat het?' Vraagt Liv als ze ziet dat Alice wakker in haar bed ligt. 'Hey Liv en Luna.' Alice kijkt ons glimlachend aan. Twijfelend kijk haar aan. Moet ik dit nu wel doen nu ze zo ziek is? 'Het gaat wel redelijk, en met jullie? Al een beetje zenuwachtig voor vanmiddag?' Ik kijk Liv aan. Ze ziet waarschijnlijk aan mijn blik dat ik er gelijk over wil beginnen. 'Jawel, maar we kwamen eigenlijk voor iets, nouja, Luna kwam voor iets.' Liv kijkt me aan. Ik begin te stotteren. 'Nou ehm..' Ik kijk naar de grond. Alice gaat rechtop zitten. 'Vraag maar,'
'Weet jij nog wat er op die avond van het feestje is gebeurt?' Ik kijk Alice strak aan. Ze moet het weten. Bedenkelijk kijkt ze naar buiten. Het blijft enkele secondes stil. Dan zeg ze met een trillende stem: 'het spijt me..' En ze schudt haar hoofd. Alle moed zinkt in mijn schoenen, alle hoop is vergaan. Ik zal nu nooit meer te weten komen wie de dader was. Ik sluit mijn ogen en probeer mijn tranen in te houden. 'Het spijt me echt Luna maar ik weet het niet meer, de afgelopen dagen zijn voor mij zwarte gaten, ik weet niks meer wat er is gebeurt of gedaan het spijt me zo..' Ze kijkt me met verdrietige ogen aan. Ik glimlach pijnlijk. 'Het maakt niet uit, het was waarschijnlijk niks.' Ik kijk naar buiten. De rustige groene omgeving en de zee in de verte, laat mijn woede wat minder worden. Maar de verdriet blijft. 'Ik ga even naar het toilet.' Zeg ik met een schorre stem. Ik loop richting de deur en zodra ik buiten ben stromen er tranen over mijn wangen. Ik weet niet waarom dit eigenlijk zo belangrijk voor me is. Maar ik snap wel meer dingen niet aan mezelf. Kk veeg mijn tranen weg. Ik wil net richting het toilet lopen als ik iemand achter mij hoor roepen. 'Luna wacht!' Ik draai me om en ik zie dat Liv me roept. Zou Alice het toch weer weten? Liv komt naar me toe gerend. 'Luna, ik moet je wat vertellen.' Ze duwt me ruw tegen de muur aan. 'Ik weet wie "het" heeft gedaan.' Ze kijkt naar de grond. 'Hoe kan jij dat nou weten?' Vraag ik. 'Omdat ik het was.. Ik heb het gedaan.' Mijn ogen worden groot en ik voel het bloed tot in mijn oren stijgen. 'Jij hebt het gedaan?' Zeg ik. 'Het spijt me zo, ik ben verliefd op je! Al vanaf het moment dat ik de kamer binnen liep en jij daar op je bed zat, ik vind het leuk om je te zien stralen en 's avonds als je slaapt om naar je te kijken, ik wil je zoenen, knuffel alles tegelijk. Luna jij bent de ware voormij,' alles gaat bij mij het ene oor in en het andere oor uit. 'Vertel me precies over die avond.' Krijg ik er moeite uit. Ze houd haar ogen dicht. 'Oké, het begon toen je flink aangeschoten was. Je was niet meer hier op de wereld. Ik had toen ook teveel op en vond je nog mooier, nadat je met enkele meerder jongens hebt gezoend, werd ik jaloers. Ik heb je toen daarna een speciaal pilletje gegeven. In dat pilletje zit een bepaalde stof waardoor je alleen maar op je eigen geslacht valt tot dat het is uitgewerkt.' Verteld Liv langzaam. 'Na enkele minuten stonden we te zoenen in de gang en gingen we naar boven, de rest kan je misschien zelf al raden. Daarna hebben we nog gepraat en was je inslaap gevallen.' Met verstijfd gezicht kijk ik naar haar. Ik kan niet geloven wat ze me nu verteld. En waarom ook nu pas. 'Je hebt me misbruikt,' zeg ik langzaam. Liv kijkt naar de grond. 'Je hebt me gewoon gedrogeerd en daarna me gebruikt! Ik vertrouwde je,je was mijn vriendin, kamergenoot!' Schreeuw ik door de gangen. 'Alsjeblieft niet zo hard, iedereen kijkt ons aan.' Zegt Liv zachtjes. 'Nee, ik praat niet zachter! Hoe had ik je ooit in vertrouwen kunnen nemen? En dan het ook nog eens verdomme het achter houden! Het is mijn leven, mijn lichaam en jij kan daar niks over bepalen! Weet je, ik hoef je nooit meer te zien! Ik ben klaar met je.' Ik sla er zo hard als ik kan in haar gezicht en ren dan zo hard mogelijk weg.

Het spijt me voor het weinige uploaden maar ik probeer het nu wekelijks te doen!