The Simulations

Hoofdstuk 37

Dagen verstrijken in dit bos. Dag in dag uit doe ik hetzelfde.
Opstaan, lopen, nog meer lopen, eten en drinken zoeken, wat overigens erg moeilijk is, zeer moeilijk zelfs.
Drinken gaat nog wel maar het vinden van eten? meer dan besjes kan ik er niet in krijgen.
Moeizaam slof ik door het bos.
Ik besluit na enkele tijd om even uit te rusten op een omgevallen boomstam.
Ik leun achterover en laat een straaltje zon op mijn gezicht schijnen. Ik geniet even.
Na enkele tijd hoor ik bladeren ritselen. Ik spits mijn oren. Stemmen.
Ik schiet omhoog en ik neem de omgeving in me op, om me zo snel mogelijk ergens te verstoppen.
Ik zie nergens een plek om me achter te verstoppen dus schiet ik de boom maar in.
Ik laat me rustig op een tak vallen, terwijl ik probeer te luisteren waar het geluid vandaan komt.
ik hoor een mannenstem vloeken en zuchten. De stem komt me erg bekend voor, té bekend.
Zodra ik het gezicht van de man zie, verstijf ik. Matteo.
'Matteo?' zeg ik voorzichtig.
Matteo draait zich om. 'Wie zei dat?'
Ik laat me uit de boom vallen en sta dan recht voor hem.
'Luna? Wat doe jij hier?' Zegt hij.
'Geen idee eigenlijk, ik zit hier vast en wordt achtervolgd door mijn vader.'
We blijven elkaar even aankijken.
'En jij?'
'Zo ongeveer hetzelfde, ik zit hier vast en wacht eigenlijk op mijn volgende simulatie.'
'Je bent het dus echt? Ik bedoel daarmee dat je geen simulatie bent?'
'Nee, ik ben het echt.' Zegt hij.
We blijven even paar seconde elkaar aankijken. Dan ren ik op hem af en omhels hem.
'Je wilt niet weten hoeveel angst ik de afgelopen dagen heb gehad, angst dat je dood was.' fluister ik.
Ik laat hem los en we kijken elkaar aan.
'Dat betekend niet dat ik niet meer boos op je ben.' Zegt hij.
Het schiet weer door mij heen wat hij heeft gezegd voor dat we de simulaties ingingen.
'Sorry..' Fluister ik zacht en ik kijk naar de grond.
'We hebben het er later nog wel over, laten we eerst beschutting zoeken voor de nacht.'
Ik knik instemmend en we beginnen samen te lopen

〰➰〰
De avond is gevallen en Matteo en ik liggen op het koude gras naar de sterren te kijken.
In het begin zeiden we niet zoveel tegen elkaar maar toen we steeds verder kwamen gingen het steeds soepeler.
Ik heb hem alles over mijn simulaties verteld. Over de sneeuw, het vliegtuig, thuis, mijn vader.
Ik heb wel het stuk overgeslagen over hem, dat ik in het vliegtuig op hem viel. Hij hoeft dat niet te weten toch?
'Luna, even eerlijk, vind je me leuk?' Ik kijk hem aan.
Ik krijg een zweverig gevoel in mijn buik. Natuurlijk vind ik hem leuk, heel erg zelfs.
Alleen ik.. ik kan het niet zeggen op de één of andere manier.
'Ik weet het niet.' krijg ik eruit.
Hij gaat op zijn zij liggen en we kijken elkaar aan.
'Je weet het niet,' herhaald hij, 'ik weet het ook niet.'
Hij zucht.
'Is dit antwoord alleen omdat ik het niet weet?'
Hij sluit zijn ogen. 'Misschien.'
Ik schiet overeind.
Licht flitsen schieten door mijn hoofd.
Ik begin te schreeuwen van de pijn.
'Luna, wat is er?' bezorgd gaat hij voor mij zitten.
'G-geen i-idee,' de pijn wordt heviger en ik moet ervan overgeven.
Hij klopt op mijn rug.
Na enkele tijd gaat het wat beter.
'Wat gebeurde er?' vraagt hij bezorgd.
'Ik heb werkelijk geen idee.' Zeg ik.
Ik ben nog steeds licht in mijn hoofd.
'Ga maar slapen, ik houd de wacht wel.' hij glimlacht naar me.
Ik ga liggen en ik sluit mijn ogen.
Alsjeblieft, laat me in deze simulatie.

Hee! Ik heb nog even een deel gemaakt, hopelijk vonden jullie het leuk.
Deze vrijdag komt er weer een nieuw deel die kan je waarschijnlijk 's avonds laat verwachten.
Verder heb ik nog een vraag, zou ik me aanmelden voor de Wattys of niet? :/
Als je nog spellings/grammatica fouten ziet, meldt het dan even!
Groetjesss