The Simulations

Hoofdstuk 44

Ik sta al vroeg in het café.
Iedereen moest zich hier verzamelen want we krijgen te horen wat we gaan doen.
'Stilte alsjeblieft!' Roept Nate.
Iedereen is door elkaar aan het praten. Wat eigenlijk vrij logisch is als je met minimaal 100 man in één ruimte bent.
Matteo fluit op zijn vingers. 'Kan iedereen even zijn mond houden!!' Schreeuwt hij en met succes. Iedereen houdt gelijk zijn mond.
'Dankje, zoals jullie weten hebben we gisteren voor het eerst kennis gemaakt met de krachten van Luna,' iedereen kijkt me aan als Nate mijn naam zegt. Het voelt vrij ongemakkelijk.
'Dit betekend dat ze waardevol is, ze zal dan ook niet uitgewisseld worden met de vijand.' Ik kijk Nate met een dodelijke blik aan.
Waren ze van plan om mij uit te wisselen? Hoe durven ze!
'Bovendien hebben we haar eerste visioen te horen gekregen,' Nate schraapt zijn keel.
'Vijf oktober worden we aangevallen door de vijand, hier op dit kamp. Ze weten de locatie van het kamp en onze manier van denken en doen. Ze weten kortom alles over iedereen.' Er klinkt wat geroezemoes.
'Maar ze weten niet dat Luna haar eerste visioen heeft gehad. Daarom heb ik in overleg met Matteo en Sydney besloten dat we zo spoedig mogelijk het kamp verlaten en in de aanval gaan.' Het geroezemoes is nu overgegaan in hard gepraat en enig geschreeuw.
'Moeten we dit wel doen?' Schreeuwt een jongen boven de menigte uit.
Matteo fluit weer op zijn vingers en iedereen is weer stil. 'Goede vraag, wij willen het liefst nu ook niet in de aanval gaan maar het moet wel, als we dat niet doen, zijn we verloren plus dan zijn we ook nog ons geheime wapen kwijt. Veel keuze hebben we niet.' Verteld Matteo.
Het is zo raar om te horen dat je als 'geheim wapen' wordt gebruikt.
'We kunnen Luna toch ook gewoon hier weghalen en zeggen dat we haar niet hebben? Dat scheelt ons tijd.' Roept een ander iemand.
Het blijft even stil.
'Als we dat doen,' vervolgd Nate, 'en ze komen hier met zo'n tweehonderd man en we vertellen ze dat Luna en Tyler bijvoorbeeld ontsnapt zijn, zullen ze het niet geloven. Uiteindelijk zal het hier toch ten ondergaan en dan hebben we helemaal niks meer.'
Er klikt weer een stilte.
'Er zit geen andere mogelijkheid op jongens.' Zegt Nate. Hij kijkt naar de grond.
Ik zie aan hem dat ook hij liever hier niet was weggegaan, maar het moet wel.
Er klinkt overal gezucht en enkele zeggen oké.
Nate glimlacht. 'Dan kunnen we nu beginnen met het plan.'

Ik zit in de auto. Naast mij zit Tyler en voorin Maya en Matteo.
Ik kijk naar Tyler, hij is wit weggetrokken en heeft niks meer gezegd sinds vanmorgen.
Nate heeft vanmorgen het plan uitgelegd aan iedereen, maar voor ons is het anders.
Tyler en ik worden ergens in veiligheid gebracht en zodra dit alles voorbij is, worden we weer terug gehaald.
Deze keer had ik niet ingestemd met het plan, ik ga niet toekijken hoe onschuldige mensen worden vermoord. En dat allemaal dankzij mij.
Ik heb tegen Nate gezegd dat ik mee wil vechten maar hij liet me niet toe. Na enige discussie zijn we toch tot een soort compromis gekomen.
Ik en Tyler zullen helpen met de aanval op het gebouw van mijn vader. We helpen mee met het uitschakelen van de eerste twee verdiepingen. Zodra dat gedaan is, worden ik en Tyler begeleid naar het dak door Matteo en Maya, daar zal Nate in een helikopter ons op wachten en ons naar een veilig plek vliegen.
De auto rijdt over een hobbelig pad en ik kijk uit het raampje.
De auto stopt en de motor gaat uit. Ik weet wat dit betekend.
'We zijn er,' Zegt Matteo en hij draait zich om naar ons.
'Gaat het?' Vraagt hij.
Ik knik, het moet wel.
'Je hoeft dit niet te doen, je kan ook gelijk naar een veilig plek gaan. Nate staat daar sowieso te wachten.' Ik glimlach.
'Nee, ik wil dit en ik ga het ook doen.' Ik stap uit de auto.
Voordat we echt ten aanval gaan, verzamelen we eerst nog in het bos.
Hier kan iedereen nog een keer met elkaar praten, voor als het de laatste keer is.
'Kom even wat dichterbij iedereen,' Sydney staat op een boomstronk.
'Dit zal het laatste verzamelpunt zijn, vanaf hier is iedereen verantwoordelijk voor zijn eigen leven.'
Het dringt hier pas tot me door. De kans dat ik veel van deze mensen nooit meer terug ga zien.
'Jullie kennen het plan en ik heb de volste vertrouwen erin dat niemand zal sterven,' zegt Sydney vol met moed.
'We hebben nog,' Sydney kijkt snel op haar horloge. 'Tien minuten voor de aanval. Doe dingen die je nog moet doen en als je klaar bent, daar,' Sydney wijst naar één van de auto's. 'Liggen de pistolen, kogelvrije vesten en dat soort zaken.' Sydney stapt van de boomstronk af en we kijken elkaar strak aan.
Ze schudt haar hoofd in de richting van Matteo en ik weet wat dat betekend.
Met stevige pas loop ik naar hem toe maar ik kom eerst Eva nog tegen.
'Luna,' ze vliegt me om de arm.
We knuffelen elkaar voor een tijdje. 'Dit is geen afscheid,' fluister ik.
'Dat weet ik.' Zegt Eva ze laat me los en veegt haar tranen weg.
Dan komt Thom naar me toe en geeft me ook een knuffel.
Als laatste komt Erik. Ik omhels hem. Zodra ik hem loslaat kijken we elkaar nog even aan.
Zijn ogen twinkelen weer en het geeft me een fijn gevoel.
'Ik moet nog even naar Matteo toe.' Krijg ik met moeite mijn keel uit. Ze hebben waarschijnlijk in de gaten dat dit moeilijk voor me is.
Eva knikt en ik glimlach. 'Ik zie jullie zo nog wel.' Fluister ik.
Ik loop met een stevige pas naar Matteo toe. Hij staat bij de auto met geweren en geeft één voor één mensen een wapen.
'Kan ik je even spreken?' Vraag ik.
Hij knikt en gebaart naar iemand dat hij het even moet overnemen.
Ik neem Matteo iets dieper het bos in.
Zodra ik me omdraai en ik recht voor hem sta, omhels ik hem. Ik moet op mijn tenen staan om hem te pakken.
Ik wurm mijn gezicht in zijn trui en ik ruik zijn typische geur.
Ik voel me fijn, veilig kan ik het beter omschrijven.
We blijven enkele minuten zo staan en dan laat ik hem los.
Ik laat mijn ogen gesloten als ik hem loslaat. Ik open ze weer en ik kijk recht in zijn hazelnoot bruine ogen.
We blijven even zo staan maar ik voel dat mijn gezicht naar hem toe wordt getrokken en voordat ik het weet voel ik zijn lippen.
Ik zoen hem. Hij zoent mij en het geeft me een zweverig gevoel. Alsof ik niet meer hier ben.
'Kuch kuch,'
Ik haal mijn lippen weg en ik ga weer op mijn voeten staan.
Ik draai me om naar waar het geluid vandaan komt. Ik zie Maya staan.
'We moeten gaan.' Zegt ze kort maar krachtig en ze loopt richting de boomstam om de mensen voor de laatste keer toe te spreken.
Matteo en ik kijken elkaar aan maar we zeggen niks.
Ik pak de hand van Matteo en ik loop met hem naar de auto met wapens.

Hee! :P Ik heb er een keer een plaatje bij geplakt, hopelijk vinden jullie het leuk ;)
Eindelijk is het gebeurd, na ik weet niet hoeveel hoofdstukken hebben Luna en Matteo gezoend! (Iemand nog een leuk koos naampje voor ze? :D)
Ik upload het volgende hoofdstuk zo snel mogelijk! Groetjess!