The Simulations

Hoofdstuk 48

Ik houd de hand van Matteo vast en we rennen het dak op.
'Nate moet hier ergens zijn!' en inderdaad boven ons komt een helikopter gevlogen.
Een touwladder wordt naar beneden gegooid en ik duw Eva naar het touw.
'Klim omhoog.' Daarna laat ik Thom gaan, dan Erik, dan Matteo en dan Maya.
'Schiet op Luna! voordat ze boven zijn!'
Ik grijp naar de touwladder maar net als ik naar boven wil klimmen zie ik soldaten het dak opkomen.
'Vlieg weg!' Schreeuw ik maar de helikopter blijft rond het dak zweven.
Ik gebaar dat het moet wegvliegen maar er gebeurt niks.
'Luna! geef je over of we schieten en dan moet je wel naar beneden komen!' Schreeuwt iemand door een luidspreker heen.
Ik zie dat het mijn vader is. Ik kijk dan omhoog en ik zie Matteo bij de rand staan.
'Luna, ik wil dit niet doen maar je geeft me geen andere keus!' Roept hij door de luidspreker.
Dan hoor ik een schot. Mijn lichaam wordt zwaar en ik val neer op het dak.
Ik zie de helikopter wegvliegen en Matteo die me met tranen in zijn ogen aan kijkt.
Ik word omsingeld door soldaten.

Ik schiet wakker. Tranen staan in mijn ogen en zweet druipt van mijn lichaam.
Mijn bed lijkt wel een zwembad.
Ik ga op de rand van mijn bed zitten en laat mijn gezicht op mijn handen rusten.
'Het was maar een droom, het was maar een droom.' Blijf ik herhalen tegen mezelf.
Nee Luna, dit is geen droom. Dit is echt gebeurd. Dit is écht gebeurd..
Ik begin te huilen. Heel hard. Ik laat al mijn emoties in mij loskomen en laat het eruit stromen.
Alles wat vast zat, opgepropt, huil ik eruit. Het lucht op.
Dan blijf ik een tijdje snikkend voor me uit staren. Ik denk na.
Mijn droom was niet precies hetzelfde als wat er echt gebeurde. Veel maakt het niet uit want het was beide verschrikkelijk.
Ik veeg mijn overige tranen weg en kijk op mijn wekker. 8:00.
Over een half uur moet ik bij de kliften zijn. Precies genoeg tijd om me even te douche en om te kleden.

Voorzichtig loop ik de trap af. Een stevige frisse wind waait en ik leg mijn hoofd dieper in de sjaal die ik heb omgeslagen.
Ik heb een dikke trui aan met een lange broek en een paar slippers.
Met dichte schoenen naar het strand is niet echt prettig. En ik spreek uit ervaring.
Ik stap van de laatste tree en kijk naar de grote dikke rots.
Matteo! schiet gelijk door mijn gedachtes maar dat is natuurlijk onmogelijk.
Ik loop wat dichterbij en al snel merk ik dat het Emma is.
'Luna, je hebt mijn brief dus gekregen.' Zegt ze zodra ze me opgemerkt heeft.
Ik knik en kruip naast haar op de rots.
'Hoe gaat het met je?' Vraagt ze en ze kijkt me aan.
Ik heb nog nooit zo met haar gepraat. Ik bedoel, toen ze er nog anders uitzag was ze meer op zichzelf gefocust.
'Het gaat prima,' besluit ik maar te antwoorden. 'Ik bedoel, nouja, ik heb last van nachtmerries en ik weet niet zo goed wat ik nou wel of niet moet geloven.' Ik kijk haar aan.
Ze knikt.
'Ik snap je helemaal, dat zou ik ook hebben als ik uit de simulatie zou komen. Het is niet niks nee.'
Ik zet een pijnlijke glimlach op. 'Maar, je wou me iets vertellen. Daarvoor ben ik hier gekomen.'
Ze kijkt weg. 'Ik weet eigenlijk niet of je er klaar voor bent, ik bedoel, het is niet niks.' Ze kijkt me weer aan.
'Ik kan het denk ik wel aan.' Ze zucht en knikt dan.
'Laten we vanaf het begin beginnen,' ze schraapt haar keel.
'Ik zit al een hele lange tijd bij de anti-Empire groep. Die groep is niet zomaar een groep. Ze plegen aanslagen en dan vooral gericht op de simulaties. Ik was twee jaar geleden de leider van deze groep. We hadden een tijdje niks van ons laten horen want toen die tijd kwamen we op een geniaal plan. Alleen met dat plan moest iemand erg dicht bij de simulaties staan. Daar bedoel ik mee, een hoog iemand die dingen kan doen zonder dat het iemand opmerkt.' Ik haal mijn wenkbrauw op.
'Ik heb me als vrijwilliger opgegeven en ben toen meteen aan de slag gegaan. Mijn haar blond geverfd, mijn gezicht helemaal opgemaakt, zeer overdreven jurkjes aan getrokken en natuurlijk een nieuwe naam; Andrea. Ik heb gesolliciteerd als assistente voor Renée wat dus uiteindelijk is gelukt. We waren het eerste jaar niet iets van plan om te doen, ik bedoel, dat zou wel erg opvallend zijn. Ik was net nieuw en vervolgens verdwijn ik weer. Volg je me nog?'
'Zo ongeveer ja.'
'Dus we waren het van plan om het dit jaar dus te doen. We zijn aan de slag gegaan. Ons doel was niet echt om mensen te doden, absoluut niet! Maar we wouden meer een soort van, paniek zaaien? Nee zo kan je het niet noemen.' Emma denkt na.
'Mensen een sprankje hoop geven,' besluit ze te zeggen, 'wat natuurlijk erg moeilijk is want de mensen hier zijn zo gehypnotiseerd dat het leven hier allemaal goed is.'
'WoW wacht even, ik volg het niet helemaal meer. Je wilt de mensen hoop geven om..'
'..Om ze vervolgens in opstand te laten komen. Deze simulaties kunnen niet zo door blijven gaan. Je vernietigd het leven van mensen.'
'Ik snap je denk ik wel. Even kort samengevat: je heb gesolliciteerd bij The Empire om vervolgens een opstand te creëren van mensen. Maar hoe heb je dat gedaan?'
'Jou.' Ik kijk haar aan. Is ze gek geworden?
'Hoe?' Ze zucht.
'Ik heb het voor elkaar gekregen dat het in elk land mogelijk was om de simulatie van elk persoon live te zien op tv. Dus het enige wat we nog nodig hadden was iemand die wou vechten voor zijn rechten. Iemand die niet bang is voor The Empire. En toevallig was jij dat. En Matteo.'
'Matteo?'
'Ja, als je beter had opgelet dan had je waarschijnlijk wel gemerkt dat iedereen een paarse vloeistof ingespoten kreeg behalve jij en Matteo. Jullie kregen een donker blauwe vloeistof.'
'Maar, heeft dat mijn simulatie helemaal aangepast. Was het niet mijn angst meer?'
'Oh jawel hoor, alleen tot het moment dat je je eerste licht flitsen zag. Vanaf daar hebben wij het bestuurd.'
Er begint woede op te borrelen. Ze hebben me gebruikt.
'Zodra de spelmakers jouw simulatie zagen, wouden ze alles plat leggen. Wat betekend dat iedereen dood zou gaan. Gelukkig heb ik ze nog kunnen overtuigen dat ze nog één dag zouden wachten. Die avond heb ik bij jou en Matteo weer speciale vloeistof in gespoten waardoor je binnen twaalf uur wakker zou worden.'
'Ik ben dus niet uit mijzelf wakker geworden?'
'Nee, als we je hadden gelaten was je nu morsdood geweest omdat je van de helikopter ladder afsprong.'
Ik haal een hand door mijn haren.
'En Matteo? Is die wakker geworden?'
'Dat weet ik niet, ik ben sinds die nacht vertrokken en niet meer als Andrea terug gekomen. Waarschijnlijk hebben ze het langzamerhand wel in de gaten. We zouden moeten wachten tot vanmiddag bij de ceremonie. Dat komen we alles te weten.'

Excuses voor het late updaten :(