The Simulations

Hoofdstuk 20

Bliep bliep bliep.
Ik open mijn ogen en klik mijn wekker uit.
Snel kijk ik hoelaat het is. Half 7. Te vroeg voor mij.
Ik zucht. Ik moet om kwart voor 7 in de kantine bij de simulaties zijn.
Ik gooi een kussen naar Liv. Het komt recht in haar gezicht.
'Liv, we moeten opstaan! over een kwartier moeten we er zijn.' Ik ga op de rand van mijn bed zitten, gaap een keer en loop dan naar de badkamer.
Ik open de kraan en gooi wat water in mijn gezicht. Snel veeg ik met een handdoek het water weg.
Ik kijk naar de potjes. Elke dag komen er weer nieuwe bij te staan. Liv krijgt ze namelijk van Angel.
Ik weet niet waarom Liv eigenlijk bevriend met haar is. Ze is echt vreselijk.
Ik krijg de kriebels al als ik aan haar denk.
Ik kijk goed naar de etiketten en pak dan een potje die je haar stijl maakt.
Snel smeer ik het weer bij mijn scheiding en mijn haren zitten binnen een seconde helemaal goed.
Ik loop terug naar de kamer waar ik het simulatie pakje van de grond haal.
Snel trek ik het aan en pak mijn zwarte All stars.
Liv ligt nog steeds in bed.
'Liv kom op, anders kom je te laat.' Als ik klaar ben met mijn veters strikken, loop ik naar haar toe en trek de dekens van haar af.
'Nou! laat me gewoon!' zegt ze geïrriteerd en ze wormt zich op als een bolletje.
'Oké, maar dan is het niet mijn schuld dat je te laat komt.' Zeg ik.
Snel open ik nog even de minibar en neem een paar slokken van een flesje water.
Als ik net naar de deur wil lopen vallen mijn ogen op een briefje.
Neem dit pasje mee zodat je je kan registreren. Zo weten wij dat je er bent.
Ik frommel het papiertje in elkaar en pak het pasje waar mijn naam op staat.
Ik kijkop mijn horloge en ik zie dat het tien over half is. Ik kijk naar Liv.
Ze is op haar bed rand gaan zitten verder is ze niet gekomen.
'Vroeg opstaan is nooit je sterkste kant geweest hè?' Zeg ik plagerig. Ze kijkt me met een dodelijke blik aan en ik houd gelijk me mond.
ik rol met mijn ogen en zucht.
Dan pak ik ook haar pasje en loop richting beneden.

Het is een drukte van belang. Iedereen zit in de kantine aan tafels en we hebben allemaal een bord eten voor ons.
Naast mij zit Maya.
Ze is ergens druk over aan het praten maar ik hoor het niet.
Ik moet steeds maar denken aan thuis.
'Hoelaat is het eigenlijk?' vraagt Maya uiteindelijk.
Ik kijk op mijn horloge.
'Kwart over 7.' Zucht ik.
Liv is er nog steeds niet.
Gelukkig heb ik ook met haar pasje aangemeld zodat het lijkt alsof ze er wel is.
'Hé,' Erik en Eva komen tegen over ons zitten.
Ik heb Erik al een tijdje niet meer gezien.
'Hi!' zegt Maya vrolijk. Ook Ethan is er ondertussen bij komen zitten.
'Hebben jullie het al gehoord?' zegt Eva en ze komt dichterbij.
'Nee?' ik prik met mijn vork in mijn eten.
'Ze zeggen dat vanacht Bridget is overleden.' mijn gezicht word rood.
'Wat?' zeg ik en ik laat mijn vork vallen. 'Dat is niet waar!' Roep ik.
'Shht... niet te hard, maar ik weet het niet zeker. Ik heb het gehoord van andere mensen dus ik weet het niet zeker.'
Zegt Eva.
Ondertussen zie ik in mijn ooghoeken dat Liv er is.
'Zo. dus jij hebt lekker uitgeslapen.' Zeg ik en ik vouw mijn armen over elkaar.
'Sorry, hebben ze gemerkt dat ik weg was?' Ze kijkt angstig om zich heen.
'Nee, dankzij mij,' zeg ik en ik houd haar pasje omhoog.
'Je moest je aanmelden als je er was en dat heb ik voor jou gedaan.' Zeg ik.
Liv geeft me een knuffel.
'Oh my god! Super bedankt.' Ik glimlach naar Erik die naar me zit te kijken.
'Dames en heren willen jullie even luisteren.' Renée staat op een tafel en ze klapt in haar handen.
'Vandaag is jullie tweede dag. Er zullen nog twee andere dagen volgen en dan is het moment daar.. Maar dat duurt nog wel even. Vandaag hebben jullie je hele dag vol gepland met workouts, simulaties en oefening. Maar! Jullie worden verdeeld in verschillende groepen, de twee groepen die aan het einde van de dag de hoogste scores hebben gehaald, mogen naar huis bellen.' Iedereen begint druk om zich heen te praten.
'Rustig!' Renée klapt weer in haar handen.
'De groepjes zijn als volgt: Huis 1 is verdeeld in 2 groepen. Groep 1: Andrew, Sofie, Nicolas, Heather, Niko, Didier, Ciara en Florenzo. Groep 2 bestaat uit: Kita, Erik, Lars, Lukas, Dunya, Berto, Heidi en Felix.' Renée neemt een hap lucht en slaat haar blaadje om.
'Uit huis 2 zijn dit de volgende groepen: Groep 3 bestaat uit: Angel, Judith, Nate, Hella, Pièrre, Sato en Luna. En als laatste groep, groep 4 bestaat uit: Kaj, Liv, Sophia, Igor, Rosa, Philip en Maya.' Ik kijk naar de tafel.
Ik zit niet bij Liv en Maya en daar baal ik best wel van.
Als Renée klaar is met de groepjes opnoemen, moeten we ons verzamelen en naar ons eerste onderdeel gaan.
Bij ons is dat de geheugentraining. We moeten omstebeurten een rijtje woorden onthouden en ondertussen verschillende oefeningen doen.

Net een bezweet hoofd sta ik bij de laatste oefening voor vandaag. Touwtrekken.
'Oké! Luna, Angel, Judith tegen Pièrre, Nate en Sato. Hella wacht jij maar tot de volgende ronde.'
Ik ga klaar staan met het touw in mijn handen.
'3,2,1 go!' Ik trek zo hard als ik kan maar ik voel gewoon dat de jongens sterker zijn.
Dan vallen we met ze drieeën op de grond.
'De jongens hebben gewonnen.' Nate komt naast me staan.
'Die kreeg je nog terug.' Hij steekt zijn hand voor me uit.
Ik rol met mijn ogen en hijs mezelf omhoog. Ik kijk naar het score bord. We staan derde in de ranglijst. Niet slecht! Alleen zou ik wel graag willen winnen.
Renée blaast op haar fluitje. 'Dames en heren! dit waren de oefeningen, alles loslaten en even luisteren! Jullie krijgen vandaag drie scores te horen, De score van jezelf, hoe je het hebt gedaan vandaag,' ze schraapt haar keel.
'De score van je land, dat bepaald weer de score op de ranglijst, en de score van je team of je naar huis mag bellen.
Die scores zijn cijfers tussen de één en de acht want we hebben ook acht groepen. Acht is het laagst en één is het hoogst wat je kan halen. Je kan bijvoorbeeld twee keer hetzelfde cijfer krijgen, dus bijvoorbeeld een acht voor hoe je het hebt gedaan vandaag en een acht wat je hebt gehaald met je land.' Ik kijk Nate onbegrijpelijk aan.
Jij heeft het niet in de gaten.
Ik luister verder.
'Dan luiden nu de scores van de trainingen van vandaag,' Renée slaat haar blaadje om.
'Op nummer acht is groep 5 geëindigd, op nummer zeven is groep 2 geëindigd, op nummer zes is groep 1 geëindigd, op nummer vijf is groep 7 geëindigd, op nummer vier is groep 6 geëindigd, op nummer drie is groep 4 geëindigd en op nummer twee groep 3 en op nummer 1 groep 8! Gefeliciteerd groep 3 en 8 jullie worden nu meegenomen en mogen vijf minuten naar huis bellen, de rest, fris je op, eet en drink wat dan zie ik jullie om zes uur in de kerk!'
Iedereen om mij heen begint te praten en de eerste groepen lopen al weg. Ik ben nog aan het juichen.
'Groep 3 volg mij.' Het is een van de stylisten, we volgende de jonge vrouw en ze brengt ons naar een kamer met kabines met verschillende telefoons.
Op elke telefoon staat een naamstickertje geplakt met onze naam.
Waarschijnlijk hoeven we niet eens meer ons telefoon nummer in te toetsen.
Ik ga in het oude telefoonhokje staan en haal de telefoon van de standaard.
Ik klik op het groene knopje.
De telefoon gaat langzaam over.
Na vier keer over te zijn gegaan word hij opgenomen.
'Met Tyler.' Ik blijf stil.
Een traan loopt over mijn wang. De afgelopen dagen heb ik over hem gedroomd en gehalicuneerd en nu, praat ik gewoon weer met hem.
'Hallo?' klinkt er.
'Met Luna.' zeg ik en ik veeg een traan weg.
Het blijft even stil.
'Luna..' ik hoor hem aan de andere kant snikken.
'Ik mis je zo!' Er rolt weer een traan over mijn wang.
Hij begint nu heel hard te huilen.
'Hoe gaat het met je!' Krijgt hij eruit.
'H-het gaat goed, de trainingen zijn leuk, ik heb nieuwe vrienden gemaakt.' Krijg ik eruit.
Tyler snikt nog een paar keer.
'Hoe gaat het met jullie is mam ingestord?' Vraag ik.
'Nee. ze heeft zich sterk gehouden, maar ik niet. Luna ik mis je zo erg.' Zegt Tyler half snikkend.
'Tyler gaat het wel goed met je?' Ik hoor mijn moeders stem op de achtergrond.
'Ik heb Luna aan de lijn!' Hoor ik hem zeggen en binnen een seconde hoor ik mijn moeder.
'Luna! mijn kind! Hoe gaat het met je?' Mijn moeders stem doet me weinig. Ik weet niet waarom.
'Met mij gaat het goed. de trainingen zijn leuk, ik heb nieuwe mensen ontmoet.' Zeg ik.
Ik wil nu al Tyler weer aan de lijn.
'Mooi dat het goed met je gaat! We hebben je op tv gezien, je was beeldschoon. Mijn lieve dochter.' Mijn moeder begint te huilen.
Ik rol met mijn ogen. Dan klopt iemand bij mij op het raam.
De vrouw die me hier zo net naar toe heeft gebracht steekt één vinger op.
Nog één minuut!
'Mam, mag ik alsjeblieft Tyler nog even!' Mijn moeder zegt zachtjes ja en dan hoor ik Tyler weer.
'Tyler, ik heb niet lang meer om te praten, wil je tegen Julia en Amy zeggen dat het met mij allemaal goed gaat en dat ik ze mis?'
'Dat zal ik doen.' Zegt hij. Ik hoor dat zijn stem bibbert.
'Luna, ik hou van je en ik mis je. ik zal altijd bij je zijn, misschien niet op de plek waar je nu bent maar in ieder geval hier.' Snikt hij.
'Tyler, ik ho-' uw vijf minuten zijn om. bliep bliep bliep klinkt er door de telefoon.
versuft sta ik met de telefoon nog in mijn hand te luisteren naar de het geluid. Ik leg de telefoon langzaam terug en begin dan te huilen.
Ik veeg na ongeveer een minuut mijn tranen weg en stap dan uit het hokje.