The Simulations

Hoofdstuk 7

Ik schrik wakker door dat iemand aan mijn haren zit.
Ik kijk opzij en ik zie dat het Maya is.
'Wauw.. het is zo.. anders.' Zegt ze. Ik grinnik
'Ooh sorry! Ik wou je niet wakker maken!' Maya slaat een hand voor haar mond.
'Maakt niks uit.' Zeg ik gapend en ik rek me uit.
'Hoelaat is het?' Vraag ik en ik ga weer goed zitten.
'kwart over 6.' zegt Maya terwijl ze op haar horloge kijkt.
'Goed dat je me dan hebt wakker gemaakt, want we hoeven dan niet lang meer te vliegen en ik krijg me jurk bijna aan.'
Maya kijkt me vragend aan.
'Ben je nog niet geweest dan?'
'Nee, mijn groep is als laatst aan de beurt.'
'Zweden naar de business class, ik herhaal, Zweden naar de Business class.'
Ik kijk haar aan.
'Wish me luck!' Zegt ze.
Ze staat op en loopt richting de voorkant.
Ik kijk naar Eva. Ze ligt nog te slapen.
Ik besluit maar om haar over tien minuten wakker te maken.
Snel zet ik mijn wekker op 6:25 en doe mijn oordopjes in en ik kijk naar buiten.
Over minder een dan een uur ben ik bij The Empire.
Ergens verheug ik me er ook wel op, maar ook weer niet.
Ik zal daar ook over een week sterven of verbannen worden naar de Estate.
De Estate is eigenlijk het oude Oekraïne, als je de simulaties niet haalt, dus dat er al twee mensen gewonnen hebben, wordt je daar naartoe verbannen en leef je daar zonder je vrienden en familie.
Eigenlijk zou ik nog liever sterven dan dat ik daar woon.
De muziek klinkt door mijn oren.

My face above the water,
My feet can't touch the ground,
Touch the ground, and it feels like
I can see the sands on the horizon
Every time you're not around,
Slowly drifting.

Als ik naar buiten kijk zie ik alleen een paar prachtige wolken met een fel schijnende zon.
Vroeger dacht ik altijd dat je op wolken kon lopen en springen, En als je dan een hap uit de wolken nam, het naar suikerspin zou smaken.

Ik wordt door de wekker uit mijn gedachtes gewekt. ik druk mijn wekker uit, doe mijn oordopjes uit mijn oren en ik schudt aan Eva's arm. Ze opent haar ogen en rekt zich uit.
'Is het al half 7?' vraagt ze en ze wrijft in haar ogen.
Ik knik. Helaas wel ja.
Opeens voel ik het wat strakker worden om mijn middel en al snel merk ik dat ik mijn jurk aan heb.
Om mij heen hoor ik geroezemoes.
'Beste dames en heren,' klinkt er door de speaker.
'Zoals jullie kunnen zien heeft bijna iedereen zijn kleren aan voor de aankomst bij The Empire.
Maak je gereed, over enkele minuten landen we. Ik wens jullie succes en als we geland zijn volgen er naderende instructies.'
Het geroezemoes van net gaat langzaam over in hard gepraat.
Dan zie ik dat Maya eraan komt.
Van haar lange rode haar is een stuk afgeknipt en ze heeft krullen dat lijkt alsof het van haar zelf komt.
'Oehlala! sexy hoor dame!' Roept Eva en ik bekijk haar van top tot teen.
Ze heeft een klein mini jurkje wat aan de boven kant strak zit en aan de onderkant een soort rok lijkt,
niet erg lang maar het komt wel tot haar knieën.
Verder is de jurk mint blauw en heeft ze witte hakken eronder aan en verder heeft ze knalrode lippen met weer mint kleurige oogschaduw en nepwimpers.
'Ik herken je haast niet terug!' zegt Eva.
'Nou dat kan ik ook van jullie zeggen, Eva die heeft opeens blond haar en Luna heeft opeens lang haar met onderin een paar krullen, wat ze hier wel niet eens kunnen doen kwa kleren, make-up en haar.' Maya ploft op haar stoel en veegt een pluk haar uit haar gezicht.
'Attentie, iedereen gordels vast maken, we gaan landen!' Klinkt erdoor de speakers.
Ik pak mijn gordel en klik het vast.
De zenuwen gieren door mijn lijf.
Ben ik nou zo zenuwachtig voor de camera's of voor het landen? ik houd met één hand de hand van Maya vast en met de andere het raampje waar ik zowat met mijn neus tegen aan geplakt zit.
'Gaat het goed, Luna?' vraagt Maya.
Ik voel dat we zakken en binnen enkele minuten staan we met de wielen alweer op de grond.
Buiten zie ik een rode loper met allemaal camera's.
Ik slik een keer en doe dan het luikje voor mijn raampje.
Ik kijk naar Maya en Eva.
'Welkom iedereen op het prachtige eiland: The Empire! we gaan in de volgende volgorde uitstappen: Amerika, Denemarken, Duitsland, England, Finland, Frankrijk, Ierland, Italië, Japan, Nederland, Noorwegen, Oostenrijk, Rusland, Spanje, Zwitserland en Zweden,'
Ik probeer te volgen hoe Renée de volgorde zegt.
Ik ben als 10e aan de beurt.
'Iedereen succes!'
Nadat ze dat gezegd heeft, is het binnen de kortste keren chaos in het vliegtuig.
Eva, Maya en ik staan op.
'Nou, succes dan maar.' Zeg ik tegen Maya.
'Bedankt, jullie ook!' En Maya loopt richting de achterkant van het vliegtuig.
'We zijn als tiende aan de beurt.' zeg ik tegen Eva.
Al snel merk ik op dat Thom en Erik in de verte staan te zwaaien.
'Daar!' zeg ik en ik stoot Eva aan.
We proppen ons tussen de mensen door en gaan bij hun staan.
'Jullie zien er ook niet verkeerd uit.' zegt Eva en ze kijkt naar de twee jongens.
'Bedankt.' zegt Thom en hij kijkt weg.
'Dames en heren, hier volgt de laatste mededeling: Als jullie voorbij de rode loper zijn, staat er aan het eind van de loper een limousine met daarop een vlag. Als dat de vlag van jullie land is, stap je in en anders blijf je een beetje poseren. Ik wens jullie succes en ik zie jullie snel weer!'
Snel kijk ik naar Eva.
Dit is het moment waar ik bijna twaalf uur op heb gewacht.
'twenty secondes.' klinkt er door de luidspreker.
Ik voel dat Eva mijn hand vast pakt en er zachtjes in knijpt.
Zelf ben ik ook best wel gespannen.
Wat zouden mam en Tyler aan het doen zijn? Zouden ze naar me gaan kijken?
'ten secondes.' Eva knijpt nog harder in mijn hand.
'Eva, het komt wel goed.' fluister ik zacht.
Haar gezicht is spierwit.
'Nee, straks maak ik geen goede indruk en ga ik .... Dood.' Dit is voor de eerste keer dat iemand het hier over de dood heeft.
'Gewoon glimlachen en zwaaien.' zeg ik.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
'five, four, three, two, one!'
Een stewardess gooit de deur open en houdt de hand vast van de eerste paar mensen om ze verder te helpen.
Buiten hoor ik hard gejuich.
Ondanks dat het zeven uur in de ochtend is, staan er wel veel mensen, voor wat ik kan horen.
'Denemarken, het is jullie beurt.' klinkt er door de luidsprekers.
Het duurt een eeuwigheid voor dat we bij de deur komen, maar als alleen Japan nog voor ons in de deuropening staat kan ik alles vrij goed zien.
Er zijn heel veel mensen met borden waar land namen op staan: Amerika, Zweden, Spanje, Italië en ik zie maar een bord met Nederland erop.
Daarnaast liggen er ook nog wat snoeren op de grond dus daar moet ik mee oppassen.
'Nederland, jullie beurt!'
Ik glimlach en ik stap samen met Eva - die nog steeds mijn hand vast heeft - uit het vliegtuig.
Ik zie mezelf op het scherm terwijl ik poseer.
Net als ik weer aan de snoertjes denk gaat het mis; ik voel dat mijn hak achter een snoertje blijft haken.
ik struikel, maar gelukkig heeft Eva mijn hand vast en komt er eigenlijk alleen maar er een klein hupsje van af.
Het publiek begint te lachen en ik voel mijn gezicht rood worden.
Ik glimlach onzeker en loop snel door.
Eva laat mijn hand los en gaat voor een gesponsord bord staan en doet wat poses. ik doe het zelfde.
Na een tijdje loop ik verder totdat ik mijn naam hoor.
Een tv journalist roept mijn naam.
Ik kijk om mij heen en ik zie dat heel veel andere mensen het ook doen dus ik loop langzaam richting de journalist. 'Luna, was je geschokt toen je de brief kreeg? Moest je huilen?'
Ik denk na, dit zal een valstrik kunnen zijn. Als ik hem vertel dat ik gehuild heb, kom ik zwak over en dat moet ik helemaal niet hebben.
'Ik was wel even geschokt maar ergens vanbinnen wist ik het wel. En nee, ik heb niet gehuild.' zeg ik en ik lach in de camera.
'Ook niet een heel klein beetje?' vraagt hij.
Ik schudt mijn hoofd.
'Heb je dan nog wat te zeggen tegen je familie?' vraagt hij en hij houdt zijn microfoon voor mijn mond.
Ik slik.
'Mam en Tyler, ik hou van jullie!' Ik maak een kus gebaartje eerst naar de camera en daarna naar het publiek.
Het publiek gaat uit zijn dak! Ik zwaai en ik loop richting het einde van de rode loper want onze limousine staat klaar. 'Luna Adams, Nederland.' hoor ik nog snel bij de journalist en ik glimlach.
Met versnelde pas loop ik in de richting van de limousine en stap in.
Nog even snel zwaai ik naar het publiek en plof dan in de limousine.
Als ik de deur dichtklapt, begint de auto langzaam weg te rijden.
Ik haal opgelucht adem.
Eva geeft mij een glas Fanta.
'Bedankt.' Zeg ik glimlachend.
Ik kijk naar buiten en ik zie hoe we wegrijden van het vliegveld.
Weg van het vliegtuig, weg van de loper, weg van het enige vervoer dat mij thuis kan brengen.