Piratenbloed

Hoofdstuk 7

Chris loopt mijn cabine in en gaat naast mij op bed zitten waardoor ik hem met opgetrokken wenkbrauwen aan kijk. 'Wat moet je, Chris?'

Hij zucht. 'Ik hoorde je huilen, dus kwam ik kijken wat er was.'

Ik kijk naar de grond. Wat moet ik nu doen?

'Wat is er?' vraagt Chris waardoor ik hem recht in zijn ogen aankijk.

'Er is niets, laat me maar gewoon met rust.'

Hij schudt zijn hoofd. 'Alice, zeg gewoon wat er is. Misschien kan ik je helpen?'

Ik kijk hem boos aan en schud mijn hoofd. 'Jij mij helpen? Je kunt mij niet helpen, je kunt mij alleen helpen door mijn cabine uit te gaan en mij met rust te laten', sis ik zo kalm mogelijk, maar je hoort de woede in mijn stem. Hoe kan hij mij helpen? Hij kan mijn ouders niet gewoon terug toveren!

Chris wilt mij in een knuffel trekken maar ik slaag zijn armen weg. 'Heb je niet gehoord wat ik zei? Ga weg, man! Heb je niets beters te doen?'

Chris blijft zitten waardoor ik boos op sta en mijn cabine uitloop. Kan hij mij niet gewoon met rust laten?

Ik loop naar het voordek en ga daar op de grond zitten met mijn handen vastklampend aan de zijkant van het dek. Kon hij niet gewoon weg gaan? Hij weet niet hoe moeilijk het is om je ouders te verliezen op zo'n jonge leeftijd. Ik had met mijn ouders twee weken plezier toen ik acht jaar was en toen moesten ze terug voort gaan varen op zee. Een paar maanden later hoorde ik dat ze overleden zijn door een grote storm op zee en toen veranderde alles.

En ja oké zijn moeder is ook dood, maar hij heeft zijn vader nog die ergens hier op zee rond zwerft op een schip.

Ik wou dat mijn ouders wat langer bij mij bleven zodat ze niet overleden door een grote storm op zee. Als ze niet waren weggegaan waren ze er nu misschien nog.

Ik zucht en schud mijn hoofd. Dan zouden ze over een jaar toch nog hetzelfde meegemaakt hebben, ik kon er niets aan veranderen.

Zou Chris al uit mijn cabine zijn? Ik denk het wel, toch?

Ik sta op en loop het voordek af naar mijn cabine waar ik Chris niet meer zie, gelukkig.

Ik laat mij met een plof op mijn bed vallen en sluit mijn ogen zachtjes.
 
'Je ouders kunnen niet meer terug komen,' zegt Sirena zachtjes. 'Ze zijn gestorven aan een grote storm op zee.'
 
Ik open mijn ogen die zich direct vullen met tranen die over mijn wangen rollen. Waarom? Waarom blijf ik aan hen denken? Ik wil wel aan hen denken -ik wil mijn ouders niet vergeten- maar soms wil ik dat ik even niet aan hen denk en blij ben.

Ik zucht. Ik wil meer weten; ik wil weten waar ze gestorven zijn en waarom ze het niet overleefde, ik moet meer antwoorden weten.

Ik kijk mijn kamer rond en zucht weer. Waar zou ik antwoorden kunnen vinden?
Zou ik antwoorden kunnen vinden in Chris zijn cabine? Hij heeft daar toch schuiven en kasten vol papieren? Zou hij misschien wat meer weten over mijn ouders dood?
Nee, dat zou niet kunnen. Hij is maar een paar jaar ouder dan mij.

Mijn ogen worden groot. Zijn ouders; die kende zijn ouders misschien?

Ik schud mijn hoofd. Ik ben gek aan het worden, natuurlijk kende ze mijn ouders niet... of wel?
 
~•~•~•~

Ik loop de cabine van Chris in en loop naar zijn kast met al zijn papieren over andere belangrijke piraten. Sorry, maar ik kon gewoon niet anders; ik moet meer weten.
Ik begin in de schuiven te zoeken maar vind niets.

'Alice, wat doe je hier?' hoor ik de stem van Chris vragen waardoor ik mij voorzichtig om draai. 'Euhm hey Chris, hoe gaat het?'

Chris schudt zijn hoofd en sluit de kast waar ik in zocht. 'Wat ben je aan het doen? Eerlijk antwoorden, Alice!' Het laatste roept hij waardoor ik bang een paar stappen naar achteren zet. 'Ken je Jax Parker en Jessie Grey?'

Chris kijkt mij met een vragende blik aan en knikt dan. 'Ja, mijn vader kende hen. Wat zocht je over ze?'

Ik slik. 'Ik, ik zocht meer antwoorden over hoe ze overleden zijn door die grote storm op zee.'

Chris kijkt me met een rare blik aan. 'Waarom zou je dat willen weten en hoe kom je erbij dat ze daardoor gestorven zijn? Ze zijn vermoord.'

Mijn ogen vullen zich direct met tranen. Ze zijn vermoord? Door wie en waarom vertelde ze mij dat ze overleden waren door een grote storm op zee? Waarom logen ze tegen mij? Ze hebben mijn hele leven lang tegen mij gelogen over de dood van mijn ouders!

Ik kijk naar Chris terwijl de eerste tranen over mijn wangen rollen. 'Door wie zijn ze vermoord?'

'Alice, waarom huil je? Je kent ze toch niet? Wat is er?' vraagt hij waardoor ik mijn hoofd schud en weg ren. Iedereen liegt tegen mij! Hoe kan ik nu nog iemand vertrouwen? Mijn ouders zijn vermoord; ze zijn vermoord en ik mocht het niet eens weten!