Piratenbloed

Hoofdstuk 20

Ik laat me tegen een boom aan zakken en ga met een hand door mijn haar.

Ik weet niet wat ik moet doen. Mama en papa hebben niet gelijk. Ik ben niet speciaal. Ik ben een normaal meisje die droomde om piraat te zijn. Die al heel haar leven had gewacht op de dag dat ze eindelijk kon worden zoals haar ouders. Ik ben niet het meisje dat ze denken dat ik ben. Ik ben niet dapper. Ik ben niet zoals zij waren.

Ik zucht en voel een traan mijn ooghoek verlaten, die ik snel weg veeg met mijn mouw.

'Mam? Pap?' fluister ik zachtjes en kijk naar boven. 'Ik ben niet zoals jullie. Ik ben anders dan jullie dachten. Ik kan dit niet. Ik weet niet wat ik moet doen.'

Ik voel dat er meer tranen over mijn wangen beginnen te rollen, waardoor ik een harde zucht laat. 'Jullie moeten iemand anders zoeken. Iemand die De Bloed Piraten kunnen doden of tegenhouden.'

ik kijk naar de grond en neem een steentje vast die ik weggooi. Het steentje beland met een plons een beekje in, waardoor ik slap glimlach. Ik ben misschien anders. Ik ben misschien niet zoals mijn ouders maar dat betekent toch niet dat ik het niet kan?

'Ik ga het proberen, speciaal voor jullie mama en papa,' glimlach ik en sta op. Laten we beginnen met het plan!

~•~•~•~

Ik loop het hutje weer binnen waar ik James, Chris, Lisa en Samantha zie. 'Wat is het plan?'

Ze kijken van mij glimlachend naar Samantha.

'Het plan is om over vijf dagen naar: De Oude Wilg te gaan. Een plaats waar De Bloed Piraten je aan het opwachten zijn.'

'En wat doen we daar dan?' vraag ik verward, waardoor Samantha slikt. 'Er is een heilige boom. Een boom waar ze mensen opofferen. Ze denken als ze jou opofferen ze de schatkist krijgen.'

'De schatkist?' vraag ik verbaasd.

Ze knikt. 'Ze doen het niet alleen om jou te vermoorden. Er is een verhaal over een speciale familie. Een familie die al eeuwen ouds is en elke keer als een van ze opgeoffert is je iets krijgt. Ze zeggen dat ze...'

Samantha slikt en voelt de tranen in haar ogen prikkelen. 'Ze zeggen dat ze jou ouders hebben opgeoffert in ruil voor een schatkist.'

'Wat zat er dan in de schatkist?'

Samantha kijkt naar beneden. 'Dat weet niemand. Ze zeggen dat er veel goud in zit-'

'Alleen voor goud doen die dat? Je kunt toch andere schatkisten vinden?' onderbreek ik haar boos, waardoor ze haar hoofd schudt.

'Ik was nog niet uitgepraat. Sommige zeggen dat er een fles in zit. Een fles dat als je eruit dringt je onverslaanbaar wordt.'

Ik kijk Samantha verbaasd aan en schud mijn hoofd. 'Dat kan niet! Dat bestaat toch niet! Dat zijn alleen mythes!'

Ik voel hoe Chris een hand op mijn schouder legt. 'Doe rustig, Alice.'

Ik knik en kijk verbaasd naar de grond. Ze hebben mijn ouders vermoord om op te offeren voor een schatkist met goud en een fles om onverslaanbaar te worden. Ze willen dit nu ook bij mij doen. Waarom zeiden mijn ouders niet dat we in een speciale eeuwenoude familie zaten?

'Alice, gaat het?' hoor ik Chris vragen, waardoor ik mijn hoofd schud en verbaasd naar de grond blijf staren.

'Laat haar maar even denken. Dit is veel om te verwerken,' zegt Samantha een beetje bezorgd waardoor ik op sta. 'Ik euhm. Ik moet even alleen zijn.'

Nadat ik dat zei liep ik het hutje uit terug dieper en dieper het bos in.

Als ik in het bos ben schieten de vragen door mijn hoofd: waarom willen ze onverslaanbaar zijn? Hoe wisten ze dat er muntstukken en een fles om onverslaanbaar te worden in de schatkist zat? Waarom zit ik in deze familie? Wat is er zo speciaal aan?

Ineens stop ik met over vragen nadenken en kom ik terug op de vraag: waarom willen ze onverslaanbaar zijn?

Natuurlijk! Ze willen onverslaanbaar zijn zodat ze hun plan dat ze eerst wouden uitvoeren kunnen voltooien! Waarom denk ik daar nu pas aan!? Ze willen alle mensen doden behalve de piraten! Dat gaan we hun niet laten gebeuren!