Piratenbloed

Hoofdstuk 24

'Alice, het is tijd,' zegt Samantha als de vijf dagen om zijn.

Ik kijk haar geschrokken aan en kijk dan naar James, Chris en Lisa die knikken net als de andere bemanningsleden achter hen.

'Het is tijd om hier een einde aan te maken, Alice.'

Ik schud mijn hoofd. 'Ik heb meer tijd nodig ik kan dit niet, alsjeblieft ik...'

Ik voel hoe Chris mij in een knuffel trekt en lief fluistert: 'Het komt allemaal goed, dat beloof ik.'

Ik knik zachtjes en draai me terug om naar Samantha. 'Laten we dan maar gaan.'

Bij De oude wilg aangekomen zien we De Bloed Piraten nog nergens. Zullen ze wel komen? Misschien dachten ze dat we niet gingen komen of ze waren te bang of...?

Ik voel hoe Chris mijn hand vast pakt. 'Het komt allemaal goed.'

Ineens hoor ik veel lawaai en zie ik hoe De Bloed Piraten aankomen gelopen. 'Kijk eens wie we hier hebben. Het is Alice Parker de dochter van Jax Parker en Jessie Grey.'

Ik knik en zet een stap naar voren. 'Dat klopt. Ik ben Alice Parker de dochter van Jax Parker en Jessie Grey en wil dat jullie hier mee op houden. Denken jullie nu echt dat jullie iedereen kunnen doden behalve de piraten? Er zijn iedere dag wel duizenden doden of zelfs miljarden maar daar kun je niets aandoen. Ook al heb je het flesje waar je onverslaanbaar van wordt het maakt toch geen verschil. Wie weet bestaat dat flesje niet eens en is dat maar een mythe.'

Ze kijken boos mijn kant op, waarna een van De Bloed Piraten een stap naar voren zet. 'Jij zegt niet wat wij moeten doen, meisje.'

Ik kijk hem boos aan. 'Dan niet, maar verwacht maar niet dat ik me voor jullie opoffer.'

Ze beginnen te lachen. 'Dat zullen we nog wel zien. Vermoord haar en de rest!' roept hij, waardoor ze allemaal in actie schieten.

Hij loopt naar me toe, waardoor ik met een mes naar zijn hart probeer te steken, maar hij grijpt me met een stevige greep vast en gooit mijn mes de verte in.

Zo goed mogelijk probeer ik in zijn gezicht uit te halen en met mijn voeten te schotten maar daardoor houdt hij me sterker en sterker vast.

Zijn ogen boren zich in de mijne, waardoor ik mijn kans neem en hem opnieuw in zijn gezicht uithaal, maar per ongeluk tref ik zijn nek in plaats van zijn gezicht. Een hevige pijn komt door de knokkels van mijn hand, maar ik negeer het en wring mij los. Ik zie hoe hij pijnlijk een hand in zijn nek legt en me daarna met een moordende blik aankijkt. 'Je gaat eraan, Alice Parker.'

'Dat denk ik niet, meneer piraatje.' 

Ik geef hem een paar harde klappen in zijn gezicht -die nu wel in zijn gezicht zijn- en laat hem daarna struikelen. Met een harde klap valt hij op de grond.

Ik zet mijn voet hard op zijn rug. Nu moet ik het doen! Ik moet hem vermoorden! Ik kan het niet...

Door te lang na te denken over hem te doden heeft hij zich omgedraaid en mijn voet vastgegrepen. Met een harde klap laat hij me naast zich op de grond gooien waardoor ik duizelig op sta. 'Heb jij mijn ouders vermoord?'

Een grijns siert op zijn mond en hij knikt trots. 'Ja Alice, ik heb je ouders vermoord. En ik heb er nooit spijt van gehad.'

Hij wilt me slagen maar ik ontwijk hem. 'Waarom heb je de schatkist dan nog niet?'

Hij kijkt me aan alsof ik dom ben. 'Die was er pas na dat je ouders dood waren. Ze hebben die er speciaal voor jou gelegd, denk ik.'

Ik kijk hem boos aan en trap hem in zijn buik, waardoor hij mijn voet vast pakt. 'Zo gemakkelijk is het niet, Alice. Je hebt deze vijf dagen misschien geleerd hoe je moet vechten maar je bent nog steeds even slecht als je ouders waren. Je ouders konden niet eens iemand vermoorden en jij ook niet zag ik net.'

Ik kook van de woede en geef hem een paar klappen in zijn gezicht, waarna ik hem op de grond schot. 

Ik zie in mijn ooghoek hoe Chris klaar staat met een geweer om hem dood te schieten. 

Als ik hem in een goede greep vast heb knik ik naar hem en zie hoe de kogel zijn hart doorboord.

De laatste woorden die hij zegt is: 'Je zult nooit een goede piraat zijn. Je bent net als je ouders een lafaard.'

En daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Ik ben een lafaard maar dat is niets om boos of verdrietig om te zijn. Ik ben zoals ik ben en als ze me een lafaard vinden dan zijn ze dat zelf.

Ik zie hoe de andere Bloed Piraten dood op de grond liggen of gevlucht zijn en glimlach dan. We hebben het gered! 

Ineens zie ik in mijn ooghoek iets licht geven waar ik naartoe loop. Een schatkistje komt tevoorschijn met mijn naam op.

'Alice, dat is de schatkist,' hoor ik James en Chris verbaasd tegelijkertijd zeggen,  waardoor ik de schatkist open maak.

Er ligt niets van muntstukken of een flesje met onverslaanbaarheid in maar een beertje met een briefje naast.

Liefste Alice,
als jij dit openmaakt zie je dat het niet is wat iedereen dacht dat het was.
Dit is de schatkist waar iedereen het over had, maar die geruchten wat ze erover vertelde waren nooit waar. Er bestaat geen flesje waar je onverslaanbaar van wordt. Dit is iets belangrijker dan een kist vol goud en muntstukken.
Lieverd, we weten dat je dit leest en dat je hoopt dat we trots op je zijn. We zijn niet trots op je, maar heel heel heel trots op je.
Herken je Teddy nog? Hij was het beertje die er altijd voor je was als wij er even niet voor je waren. Ik zei tegen je dat hij al oud en versleten was en dat we hem weg moesten gooien, maar dat kon ik niet. Ik kon je beertje niet weggooien dus hield ik hem bij.
Net als jij mij en papa bij je houdt, in je hart.
Lieverd, we zijn zo trots op je. Je hebt het heel goed gedaan. Je bent een echte piraat. Het piratenbloed zit gewoon in je.
Ga met je vrienden naar de zee en vaar de hele wereld rond zoals je iedere keer droomde. Je hoort bij de zee, dat is de plek waar je thuishoort. De zee is een deel van je. Dat heb ik altijd al gezien.
Alice, dit is de laatste brief dat je van mij en papa leest dus ik wil je nog een ding vertellen. Vergeet ons niet, maar ga verder met je leven. We kijken van bovenaf naar je. Elke dag opnieuw tot jij hier ook bent.
We houden van je, onthoud dat. En onthoud dat we altijd trots op je zijn wat je ook doet.
Liefst mama en papa xxx.

Glimlachend neem ik het beertje vast en draai me om naar de bemanningsleden. Naar mijn vrienden. 'Wat staan jullie daar nog te doen? Hup naar het schip, we moeten nog heel de wereld rond varen.'