Piratenbloed

Hoofdstuk 21

'Ze willen onverslaanbaar worden zodat ze hun plan dat ze eerst wouden uitvoeren kunnen voltooien! Ze willen de mensen allemaal uitroeien behalve de piraten! Ze willen dit nog steeds doen! Ze willen hun plan uitgevoerd hebben daarom moeten ze mij opofferen voor de schatkist!' roep ik en haal nerveus een hand door mijn haar. 'Wat moeten we doen!? We kunnen ze toch niet doden!? Ik wil geen moordenaar zijn! Maar ik wil ze het wel betaalt zetten omdat ze mijn ouders vermoord hebben,' roep ik ratelend en voel hoe Chris mij in een knuffel trekt.

'Alice, het komt wel goed. We helpen je. Je staat er niet alleen voor, dat beloof ik je.'

Ik zucht opgelucht en knuffel hem terug. Ik ben blij dat ik er niet alleen voor sta en ze me willen helpen.

Ik maak me los uit de knuffel en draai me om naar Samantha. 'Wat moeten we doen?'

Ze glimlacht. 'We hebben vijf dagen de tijd dus gaan we je dingen aan leren. Je moet kunnen vechten dat is iets dat elke piraat moet kunnen.'

Ik knik en voel haar Samantha mijn hand vast pakt en mij mee het hutje uit sleurt. 

'Wat gaan we doen?' vraag ik verward en zwaai ongemakkelijk naar de jongens en Lisa.

'Ik ga je naar Dexster brengen. Een jongen van jou leeftijd die extreem goed kan vechten.'

Ik knik. Lijkt me een coole jongen.

Als ik samen met Samantha bij een veld aan kom met allemaal bomen er rond, zie ik een jongen staan met zwart haar en groene ogen. Hij heeft een sixpack en kijkt onze kant op. Een glimlach vormt op zijn lippen en hij komt naar ons toegelopen.

'Hey, Sam! Wie is dat meisje naast je?' vraagt hij nieuwsgierig waardoor Samantha grinnikt. 'Dit is Alice. Het meisje waar ik je over verteld had.'

Ik kijk ze met opgetrokken wenkbrauwen aan. Wat heeft ze allemaal over mij verteld dan? Ze kende me toch niet? 

Ik haal mijn schouders op. Ze wist misschien wel wie ik was maar niet dat ik Alice noemde?

'Oké Alice dus. Ik ben Dexster maar zeg maar Dex.' Hij steekt zijn hand vriendelijk naar voren die ik aan pak. 'Jep dat ben ik. Leuk om je te ontmoeten.'

Hij glimlacht en kijkt vragend naar Samantha. 'Wat komen jullie hier eigenlijk doen?'

'Ze moet in vijf dagen als de beste leren vechten en jij bent al een extreme vechter dus hoop ik dat je het haar ook kunt leren.'

Hij knikt. 'Ik zal het proberen. Vijf dagen is best wel kort.'

Ik knik. 'Vind ik ook maar ja ik moet blijkbaar kunnen vechten van haar.'

Samantha knikt. 'Ik laat jullie maar alleen. Doe goed je best, hé Alice.' Ze draait zich om en loopt weg; richting de bemanningsleden.

'Kom laten we dan maar beginnen. Kun je al iets goed zoals: messen gooien, boogschieten, speer gooien of gewoon vechten?'

Ik schud mijn hoofd. 'Geen idee, ik denk het niet.'

Hij knikt. 'Laten we met messen gooien beginnen.' Hij neemt een mes in zijn hand en gooit die naar een plastic pop. Het mes komt in zijn hart terecht, waardoor mijn mond open staat van verbazing. 'Cool!'

Dexster grinnikt. 'Probeer jij ook eens.'

Ik zucht en neem een mes. Het is een zilveren mes met heel scherpe kantjes waar je iemand direct mee kunt vermoorden maar dat is bij mij het probleem juist. Ik wil niemand vermoorden. Ik heb de vorige keer wel twee piraten vermoord, omdat ze ons aanvielen maar toen had ik niet echt een keuze. Ik moest mijn vrienden beschermen.

Ik slik en kijk naar Dexster. 'En wat nu als ik niemand meer wil vermoorden?'

Hij kijkt mij verbaasd aan. 'Ze hebben je ouders toch vermoord? Niet slecht bedoelt maar als ik jou was zou ik ze allemaal nu al vermoord hebben.'

Ik kijk naar de grond. 'Mijn ouders zeiden vroeger dat iemand doden, iemand leven afpakken is. Wie weet heeft die persoon nog een mooie toekomst en neem je het met een beweging van hem of haar af. Ik wil dat niet. Ik wil niemand zijn leven afpakken. Mijn ouders zeiden altijd dat geweld niet de juiste oplossing is. Dat je het moet uitpraten en als dat echt niet gaat je iets moet opofferen. Dat je een keuze moet maken wat je gaat opofferen: jezelf of de persoon die jou wilt vermoorden. Ik denk dat mijn ouders dan liever hun eigen willen opofferen. Ik wilde altijd net als zij zijn, dus misschien is dat de beste oplossing. Misschien is de beste oplossing gewoon afwachten wat er gebeuren gaat.'

Ik gooi het mes weg dat in de grond blijft steken en ga op het gras zitten. 'Misschien kun je me beter niet leren vechten, want anders is het toch voor niets.'

Dexster kijkt mij verbaasd aan en neemt plaats naast mij. 'Dat was heel mooi gezegd maar je kunt jezelf niet opofferen voor mensen die je willen vermoorden. De mensen die je willen vermoorden moeten juist vermoord worden.'

Ik kijk hem vragend aan. 'Weet je dat zeker?'

Hij knikt en staat op. 'Dat weet ik honderd procent zeker.'

Hij steekt zijn hand naar mij uit en trekt mij omhoog. 'Ik ga je leren vechten als de beste, dat beloof ik je.'