Yaralı (TAMAMLANDI)

Bölüm: 23

Gamze Polat;

Gözlerimi açtığımda bileklerim kanamaya devam ediyordu, kalbim pes etmemişti demek ki, ruhumdaki yara kabuk bağlamayı reddediyordu.

Komşumuzun yeğeni Meral odama girdi, beni uyanık görünce yaklaştı bana, "Her ne için yaraladıysan kendini değmez" dedi küçük bir gülümsemeyle, "Bırak o yara akıttığın kanla beraber gitsin, madem kalbin atıyor, bu da senin ikinci şansın olsun"

İkinci şans? Birincisi ne zaman verildi ki? Hayata gelmek isteyen ben değildim, doğmak isteyip istemediğimi neden kimse sormuyor, belki de ben böyle bir dünyaya geleceğimi bilseydim hiç doğmazdım ki.

Boğazım kurumuştu, kendisinden su istedim, biraz içtikten sonra, sandalye çekip yanıma oturdu, "Birazdan doktor gelecek, benden farklı pek bir şey söylemeyecek, sonra da seni bir psikiyatri uzmanına yönlendirecek"

"Neden?", diyebildim sadece, sanki intihar eden kişi ben değilmişim gibi.

"Böyle durumlarda hep bir psikiyatristle konuşulur"

Bileklerim acıyordu, kalbim bileklerimden daha kötü durumdaydı, "Annenler dışarda bekliyor, eğer onlarla görüşmeye hazırsan içeri alayım"

"Beni kim bulmuş?", diye sordum merakıma yenilerek

"Erdem bulmuş babanla birlikte, gece yan evde bir yangın çıkmış, sizin bahçeye de sıçramış. Sen uyanmayınca Erdem'le baban odana gitmişler, sonrası işte malum.."

"Odama şimdilik kimse girmese olur mu? Biraz yalnız kalsam?"

Sandalyeden kalkıp eski yerine koydu, "Tamam ben onları biraz oyalarım" deyip gülümsedi, "Gamze?" Diye seslendiğinde kapının yanındaydı, "Geçmişin peşinden yas tutmak ne sana, ne o gidene bir faydası var"

Giden mi? Giden kimdi ki?

Üstünden bir saat geçmişti, doktorla görüşmüştüm, beni Meral'in dediğin gibi bir psikiyatriste yönlendirdi, annemler odama girdi, annemin gözleri kızarmıştı, onu görünce bir an o gözyaşların sebebi olduğuma inanamadım, o kadar sevgi görmemiştim ki.

Bileklerimi kesmem gerekiyordu görünmez olmadığımı göstermem için, kan akıtmam lazımdı, yüzümdeki gülümsemenin gerçek olmadığı ispat etmem için..
bu yaşıma kadar hep görülmek, sevilmek istemiştim, bunun için de her an her yerde iki elim kanda olsa bile yapamayacağım şey yoktu.. halbuki şimdi sevilsem umrumda olmaz.. mezarıma toprak atabilirlerdi eğer o yangın çıkmasaydı, hiç sevilmeden, hiç görülmeden çekip gidecektim bu dünyadan..

Psikiyatristle görüştükten sonra, bir gece daha kaldım, çıkmadan önce sabah yine psikiyatristle görüştüm..

Ben hayatım boyunca insanları birçok şeye inandırdım, iyi olduğuma inandırdım, gerçekten güldüğüme inandırdım, güçlü olduğuma inandırdım..
şimdi mutsuzluktan bileklerimi kestim, ailem bunu bir erkeğe bağladı..
kimse kendini suçlamadı.
Hatta beni suçladılar, 'Belki de bu kadar güçsüz olmasaydım, intihar etmezdim...'

Sevilmemiş olmam kimsenin umrunda olmadı..

Ben yine tek başıma ayağa kalktım.

Eve geldiğimizde babamlar bu evden taşınmayı bile konuştular, "Zaten aklımda vardı, zamanı gelince söylerim demiştim" bile dedi annem, sanki intihar etmiş olmam evin yüzündenmiş gibi

Odama çıkmak isteyince, annem benimle beraber yürüdü, "Yalnız kalmak istiyorum biraz" dedim buz gibi bir ses tonuyla

Çünkü ben alışmıştım yalnız kalmaya, beni onlar alıştırmıştı yalnızlığa şimdi şikayet ediyorlardı. Onları umursamadan odama girip kapımı kitledim, kapıya yaslanarak yere oturup ağlamaya başladım