♀️Έρωτας♀️

29o Κεφάλαιο

Ένας μήνας αργότερα!

Δανάης POV

Ένας μήνας ακριβώς πέρασε από τότε που νιώθω την ζωή μου μισή. Από τότε που ξυπνάω τα βράδια από τους εφιάλτες και τα κλάματα μου. Ένας μήνας γεμάτος πόνο και θλίψη. Άραγε έτσι νιώθουν όσοι αγαπάνε? Όσοι είναι ερωτευμένοι? Αφού πονάει τόσο πολύ ο έρωτας τότε γιατί εμείς οι άνθρωποι πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα του? Και αν κάνουμε το λάθος και πέσουμε πως θα βρούμε την δύναμη να σταθούμε ξανά στα πόδια μας?
Βλέπεις σε διάφορες ταινίες και βιβλία, ζευγάρια που ζουν τον έρωτα τους και είναι μαζί ευτυχισμένοι. Κανένας δεν μίλησε για τον πόνο που μπορεί να σου προκαλέσει ο έρωτας. Κανείς δεν είπε ότι μπορεί να κάνει την καρδιά σου να σπάσει σε χιλιάδες μικρά κομματάκια. Και πως θα τα ξανά κολλήσεις? Πως θα ξανά βρεις τον χαμένο σου εαυτό? Υπάρχει κάποιο μαγικό κόλπο να ξεχάσεις τις αναμνήσεις? Να τις σβήσεις όλες με ένα μαγικό ραβδί και να εξαφανιστούν τα πάντα?
Ακόμα μου έχουν μείνει χαραγμένα τα λόγια της διευθύντριας.

"Η κυρία Ιωάννου για προσωπικούς λόγους σταμάτησε να εργάζεται στο σχολείο μας. Υποδεχθείτε τον νέο σας καθηγητή κύριο Λάμπρου. Καλή σας αρχή!" είπε και έφευγε.

Και με άφησε έτσι χωρίς εξηγήσεις, χωρίς να μου πει γιατί έφυγε η γυναίκα που τόσο ξαφνικά ήρθε και τάραξε όλη μου την ζωή. Μόνο με ένα της βλέμμα,μόνο με μια ματιά της με κατέστρεψε. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα που την είδα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι πως γίνετε να υπάρχει τόση ομορφιά. Το χαμόγελο της με έκανε να λιώνω. Και το γέλιο της? Ο πιο όμορφος ήχος που άκουσα ποτέ στην ζωή μου. Όλες μας τις στιγμές θυμάμαι  σαν να ήταν εχθές. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όμως πέρασε ένας μήνας. Ένας μήνας που έχω να την δω από κοντά, να ακούσω την ανάσα της, να αγγίξω το κορμί της. Τουλάχιστον έχω μια φωτογραφία μας από την εκδρομή. Είμαι εγώ και εκείνη. Εγώ χαμογελάω στο φακό και η Έλενα μου δίνει ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο. Σε αυτή την φωτογραφία ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Το χαμόγελο μου αληθινό σαν να κρατούσα τον κόσμο στα χέρια μου. Και τον κρατούσα γιατί ο κόσμος μου ήταν εκείνη.

"Δανάη είσαι καλά?" άκουσα την φωνή της Μελίνας και με έβγαλε από τις σκέψεις μου

"Τι κάνεις εδώ?" ρώτησα γεμάτη απορία

"Είμαι εδώ δέκα λεπτά περίπου, σου μιλάω και δεν απαντάς. Που χάθηκες πάλι?" ρώτησε και κάθισε στο κρεβάτι ακριβώς δίπλα μου