♀️Έρωτας♀️

41ο Κεφάλαιο

Έλενας Pov

Οι ακτίνες του ήλιου διαπέρασαν τα μάτια μου και αργά άνοιξα τα άνοιξα. Κοίταξα δίπλα μου και είδα τον έρωτα μου να κοιμάται γαλήνια μέσα στην αγκαλιά μου. Πλησίασα το κεφάλι μου στα μαλλιά της και πήρα μια βαθιά ανάσα. Πόσο μου έχει λείψει το άρωμα της, πόσο μου έχει λείψει να ξυπνάω και να την έχω στην αγκαλιά μου. Χωρίς να το καταλάβω την πλησίασα και την φίλησα απαλά στα χείλη. Πήγα να απομακρυνθώ όμως εκείνη συνέχισε το φιλί μας εμβαθύνοντας το. Οι γλώσσες μας μπλέχτηκαν μετάξι τους σε ένα αργό φιλί αλλά αισθησιακό. Άνοιξε τα κατά γαλανά ματιά της και μου χαμογέλασε.

"Καλημέρα" είπε ενθουσιασμένη

"Καλημέρα μωρό μου" απάντησα γλυκά

"Μπορώ να ξυπνάω κάθε μέρα έτσι?" ρώτησε η Δανάη με φωνή σαν μικρού παιδιού.

Με κοιτούσε με τόσο αθώο βλέμμα. Θεέ μου πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί της. Πόσο πολύ την αγαπάω. Είναι τόσο όμορφη. Αυτά τα μάτια της είναι τόσο υπέροχα. Αυτό το γαλάζιο πάντα με ταξίδευε. Το χαμόγελο της? Το πιο γλυκό σε όλο τον κόσμο. Τόσο όμορφο, γαλήνιο. Μπορεί να με κάνει να λιώσω μόνο με το βλέμμα της.

"Σου το υπόσχομαι αγάπη μου. Κάθε μέρα έτσι θα ξυπνάς. Θέλω να πάρεις τα πράγματα σου από την Μελίνα και να έρθεις να μείνεις εδώ μαζί μου. Δεν θέλω να περάσω ούτε μια μέρα μακρυά σου." είπα ειλικρινά

"Μα μήπως βιάζεσαι λίγο?" ρώτησε και με κοίταξε με απορία

" Βιάζομαι?! Όχι μα τι λες?! Σε έχασα για δύο ολόκληρα χρόνια. Σε αγαπάω και με αγαπάς. Δεν βλέπω τον λόγο να το καθυστερούμε άλλο. Με θέλεις? " ρώτησα και την κοίταξα στα μάτια

" Όσο δεν φαντάζεσαι. Είσαι η ζωή μου. Χωρίς εσένα δεν υπάρχω, δεν ζω, δεν αναπνέω" απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια της από τα δικά μου

" Τότε θα πάμε απόψε να πάρεις τα πράγματα σου από την Μελίνα και θα έρθεις εδώ. Από σήμερα το σπίτι σου θα είναι εδώ" της είπα χαμογελαστή

" Θέλω να το σκεφτείς καλά. Πριν λίγες μέρες χώρισες με την Ιωάννα και..." πήγε να πει αλλά την σταμάτησα

"Δεν ερωτεύτηκα ποτέ την Ιωάννα. Αν το είχα κάνει δεν θα ήμουν εδώ μαζί σου. Είμαι σίγουρη. Ξέρεις πόσο υπέφερα τόσο καιρό? Ξεκίνησα να πίνω και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Έπαθα κατάθλιψη και ο ψυχολόγος μου αναγκάστηκε να μου δώσει χάπια για να μην κάνω κακό στον εαυτό μου. Κάθε βράδυ τον πρώτο χρόνο κοιμόμουν με την ζακέτα σου αγκαλιά Δανάη. Για να σε νιώθω κοντά μου. Κάθε βράδυ κοιτούσα της φωτογραφίες μας και σου μιλούσα. Σου μιλούσα με την ελπίδα να ακούσεις τα λόγια μου. Αν ήξερα ότι και εσύ με θες, ότι και εσύ με αγαπάς θα είχα έρθει να σε βρω Δανάη. Θα τα είχα παρατήσει όλα για εσένα. Και την εταιρία και το Παρίσι και όλα. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο, μόνο εσύ. Μόνο. " της είπα και δάκρυα είχαν κυλήσει στα μάτια μου