♀️Έρωτας♀️

36ο Κεφάλαιο

Έλενας Pov

Χτύπησε το ξυπνητήρι και με έβγαλε από τον ύπνο μου. Έψαξα με το χέρι μου το κουμπί για να το σταματήσω τον σπαστικό θόρυβο. Άνοιξα τα μάτια μου σιγά σιγά και κοίταξα δίπλα μου. Το κρεβάτι άδειο. Ξεφύσηξα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Αμέσως πήγα στο μπάνιο να πλύνω το πρόσωπο μου και να βουρτσίσω τα δόντια μου. Έπειτα έβγαλα της πιτζάμες και έριξα μια ματιά στην ντουλάπα μου. Φόρεσα ένα μαύρο στενό παντελόνι με μια ανοιχτή μαύρη μπλούζα. Πήρα το σακάκι στα χέρια μου και κατέβηκα στην κουζίνα. Έφτιαξα ένα τοστ και αφού έφαγα ξεκίνησα για την εταιρία. Μόλις έφτασα απ' έξω αποφάσισα να πάρω έναν καφέ από την καφετέρια απέναντι από το γραφείο, άλλωστε είχα φτάσει νωρίς στην δουλειά. Με γρήγορα βήματα μπήκα στην καφετέρια και παρήγγειλα τον καφέ μου στην κοπέλα. Όση ώρα περίμενα παρατήρησα στον εξωτερικό χώρο της καφετέριες δύο γνώριμες φιγούρες. Κοίταξα λίγο καλύτερα και είδα την Δανάη με τον Ορέστη να είναι πολύ κοντά και η Δανάη να του χαμογελάει γλυκά. Εκείνη την στιγμή νομίζω πως η πίεση μου ξεπέρασε τα 18. Είχα μείνει να τους κοιτάζω σοκαρισμένη χωρίς να μπορώ να κουνηθώ από την θέση μου. Την προσοχή μου την τράβηξε η κοπέλα που μου μιλούσε μάλλον αρκετά λεπτά.

"Κυρία μου ο καφέ σας είναι έτοιμος" είπε εκνευρισμένη

"Σας ευχαριστώ" απάντησα απότομα ενώ της πέταξα τα λεφτά στον πάγκο και έφυγα

Πήρα τον καφέ μου και βιαστικά βγήκα έξω. Το βήμα μου σταμάτησε όταν είδα τον Ορέστη να χαϊδεύει τα μαλλιά της Δανάης. Της δικής μου Δανάης. Και εκείνη αντί να σηκωθεί να φύγει καθόταν εκεί και του χαμογελούσε. Γιατί το κάνει αυτό ρε γαμώτο? Γιατί επιτρέπει σε αυτόν να την ακουμπάει? Και αν τον θέλει και αυτή? Αν κάποια στιγμή κάνουν έρωτα? Σε αυτή την σκέψη ένιωσα δάκρυα να τρέχουν στα μάτια μου. Έπειτα η Δανάη με τον Ορέστη γύρισαν το βλέμμα τους σε εμένα. Μόλις με είδε η Δανάη απομακρύνθηκε από αυτόν και με κοιτούσε λυπημένη. Τι έγινε τώρα με λυπάται? Χωρίς να κάνω τίποτα πήρα το βλέμμα μου από το 'ζευγάρι' και έφυγα από μπροστά τους. Χαιρέτισα της κοπέλες στην γραμματεία βιαστικά και ανέβηκα γρήγορα στο γραφείο μου. Μπήκα μέσα και πέταξα τα πράγματα μου στον καναπέ. Κάθισα στην καρέκλα και έβαλα τα χέρια στο πρόσωπο μου ενώ το κλάμα μου άρχισε να γίνετε δυνατό. Δεν μπορεί να μην με αγαπάει ρε γαμώτο. Εχθές παραλίγο να φιληθούμε  και σήμερα χαμογελάει στον άλλον. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Δεν μπορεί να με έχει ξεπεράσει. Ακόμα φοράει στο λαιμό  το μενταγιόν που της είχα χαρίσει. Αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει. Αν με είχε ξεχάσει θα το είχε ήδη πετάξει. Όμως αυτή δύο χρόνια μετά και ακόμα το φοράει. Αν όμως σημαίνω κάτι για εκείνη ακόμα τότε γιατί δεν μου μιλάει? Γιατί δεν με ρώτησε τον λόγο που έφυγα από την Ελλάδα τόσο ξαφνικά. Δεν την νοιάζει. Και το μενταγιόν μπορεί να το κράτησε επειδή της αρέσει και όχι επειδή αισθάνεται κάτι για εμένα.