My Side | Seungmin

.11.

Bölüm istemeniz beni o kadar mutlu ediyor ki dayanamayıp yazdım hemen... Kaç gündür ilk defa boşluk buldum, bunu atıp hemen ders çalışmaya koşacağım çünkü sınavlar dıtlayacak beni :')

Bol yorum yapın da sevindirin şu gariban yazarınızı.

Ha bu arada bana ödül falan verin. Yüzyılın aptalı ödülünü kendime istiyorum, vermezseniz darılırım xpbnrgsoglehaixpanfvzivms

•

Of Seungmin. Sen dahil olmasaydın dayağımı yiyip kurtulacaktım. Şimdi senin yüzünden Han Jisung'un arabasındaydım.

Jisung'un hareketlendiğini fark edince göz ucuyla ne yaptığına baktım. Küçük bir bıçak ve sargı bezi çıkardığını görünce gözlerim büyümüştü. Ne yapacaktı onları? İçimde çok kötü bir his vardı.

"Kolunu uzat." dedi.

Nedenini sorgulamayacak kadar korkmuştum. Sağ kolumu uzattığımda sertçe tutup gömleğimi yukarı sıyırmıştı. Bıçağı koluma yaklaştırdığında kolumu kendime çekmeye çalıştım. Beni kesecek miydi ciddi ciddi?

"Kıpırdama."

"Özür dilerim, yapma lütfen."

Ters bir şekilde baktı. "Kes sesini ve yaptıklarının sorumluluğunu al."

Bir saniye sonra soğuk metali kolumda hissetmiş, ardından da güçlü bir sızı beni ele geçirmişti. Jisung kesik atarken her hareketinde acıyla inliyor ve ağlamamak için direniyordum. Şoför umursamazca arabayı sürmeye devam ediyordu.

Bıçağı kenara bırakıp sargıyla sardı fakat çoktan üstüm başım kan olmuştu. Kolumu bırakınca kendime çektim ve Jisung'dan uzağa kaydım.

"Bir daha düşünmeden hareket etmezsin." derken bıçağın üstündeki kanı temizliyordu.

"Eve gitmek istiyorum." dedim çekingence.

"İzin vermiyorum."

Kaşlarımı çatarak, "İzin istemedim. Şu kenarda indirmeniz yeter, kendim giderim." dediğimde tehditkar bakışlarıyla karşılaşmıştım.

"Zaten sinirliyim, üsteleme."

Dudaklarımı birbirine bastırarak kolumun acısını düşünmemeye çalıştım. Beni eve göndermeyerek eline ne geçecekti ki?

Kolumun acısı katlanamayacağım kadar artmıştı. Başımı arkama yaslayarak gözlerimi kapattım. Ağlamak için doğmuştum ben, başka bir açıklaması olamazdı. Şu anda da ağrıdan ağlıyordum zaten.

Araba durunca kıpırdamamıştım bile. Jisung indikten sonra benim tarafıma geçip kapıyı açtı. "İn." Emredince hâlsizce doğrulup indim. Bir adım attıktan hemen sonra düşecek gibi olduğumda kolumdan tutup düşmemi engellemişti. Peşinden zorla önce eve, sonra da odasına soktu. Kolumu bırakıp kravatını gevşetti ve bana döndü.

"İkimizin başına ne iş açtığının farkında mısın?" Cevap vermediğimde gözlerini devirerek devam etti konuşmaya. "Şimdi seninle ilgileniyormuşum gibi rol yapmam gerekecek. Başın belaya girdiğinde yardım etmemi falan bekleyecekler. Bunları yapmam karşılığında ne vereceksin bana?"

"Ne istiyorsun?" dedim.

Tek kaşını kaldırarak, "Ne mi istiyorum?" diye sordu.

"Bir çıkarın olmasaydı bana yardım etmezdin. Ne ben ne de Seungmin umurunda değil, biliyorum."

Alayla gülerken gözlerini odada gezdirdi. "Aptal olduğunu sanmıştım." dediğinde gözlerim kararır gibi olmuştu. Ayakta durabilmek için sırtımı arkamdaki kapıya yasladım. "Babanın bir güvenlik şirketi var, değil mi?"