Asi (Bir sabır hikayesi)

29.bölüm

"Biz her insanın kaderini kendi çabasına bağlı kıldık."
/isra-13

Önemli olan  seni tamamlayacak olan ruhu bulmandır. Her Peygamberin verdiği öğüt aynıdır; "Sana ayna olacak insanı bul."
/Hz. Mevlana

Cihan'dan...

Günler geçip gidiyor, ben de istanbul ve mardin arasında mekik dokuyordum. Mirza beyin evindeki misafirliğimiz uzadığından bu durum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Başkalarına yük oluyormuş hissini hiçbir zaman göz ardı edip hayatımı sürdürmeye devam etmemiştim. Yine yapmadım, tüm ısrarlarına rağmen annemlere bir ev tutmuş, bu misafirliği sonlandırmıştım.

Asi'lerin evine yakın bir evdi. Annem Asi'ye hem çok alışmış hem de onu bu zorlu zamanında yalnız bırakmak istemediğinden, onun bu isteğini geri çevirmedim.

Ben ise dalından düşmüş bir ağaç yaprağı gibi savrulup duruyordum sanki. Ne ağaç haberdardı düştüğümden ne de rüzgar beni savurduğundan. Bir de Asi vardı, düştüğümden de savrulduğumdan da habersiz olan...

O da savruluyordu o rüzgarda görüyordum, biliyordum. Fakat ne ellerimi uzatabiliyor ne de buradayım diyebiliyordum.

Sessizce izliyordum, ikimizin de savrulup çok uzaklara sürüklenişini sadece izliyordum.

Oysa ellerim hep ona doğru uzanıyordu, tutsun istiyordum. Tutsun ve ikimizi de savrulmaktan kurtarsın istiyordum.

Seni sevmeden önce nefes almıyordum, seni sevdikten sonra da yaşayamıyorum.

Asi sensiz, kökleri kurumuş meyve vermeyen işe yaramaz bir ağaç gibiyim...

Sensiz bir hayatın varlığını kabullenemiyorum.

Ben senin adını anan bu kalple ne yapacağımı bilmiyorum, Asi... Bilmiyorum...

Git diyorum kendime, git... Seni sevmiyor, istemiyor diyorum.

Laftan anlamaz bu gurursuz kalbim, benim değil sanki. Gözlerim dahi bana ihanet ediyor, senin dışında bir şey görmüyor. Elimi, kolumu bağlıyor bu aşk benim. Ayaklarım, ellerim benim değil sanki...

Ya gel ya da kurtar beni senden. Ben ikisini de yapamıyorum.

"Abi, beni duymuyor musun?"

Düşüncelerimin arasından beni çekip çıkaran Kaan'ın sesi oldu.

"Efendim." dedim dalgınca.

"İyi misin?" diye sorduğunda başımı sallayıp, hızlıca cevap verdim; "İyiyim." dedim, sıktığımı dahi farketmediğim direksiyondaki ellerimi gevşettim.

İyiyim... Kötüyüm diyemeyenlerin ortak yalanıydı bu. Bunu söyledikten sonra iyi değilsen bile iyi olmak zorundaydın.

Çünkü kimse senin kötü olmanla ilgilenmez, sadece merak ederler ne durumda olduğunu.

Çaresiz ve güçsüz bir durumdaysan herkes uzaklaşır senden.

Son bir aydır yaşadıklarımdan sonra, dostu, düşmanı, iyiyi, kötüyü daha iyi ayırt edebiliyordum.

Düşündüklerim Kaan ile ilgili değildi, o benim kardeşimdi. Hep yanımdaydı ve hep yanında olacaktım. Fakat neden bilmem kendimi çok yalnız ve bitkin hissediyordum.

Yaşadıklarımı, yaşadıklarımızı düşündükçe elim kolum bağlanıyordu. Asi hayatımda yokken bomboş bir insanmışım, şimdi de onsuz o boş herife dönmek istemiyordum.