"မင္း… လာထိုင္ေလ… ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ…"
"ဟုတ္…"
အနီးရွိထိုင္ခံုဆီ ခပ္သြက္သြက္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဟင္းပြဲေတြဆီကိုသာ တတ္ႏိုင္သမွ် စိုက္ၾကည့္သည္။ ဟြာရွန္႔က အသားဟင္းပြဲတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူမဘက္တြန္းပို႔ကာ
"ဓါးစာခံအေနနဲ႔ ဖမ္းခံရေတာ့…. ဘယ္လုိေနလဲ… ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းရဲ႕လား…"
"ဟမ္…."
မို႔ရန္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ အသံကိုထိန္းၿပီး
"ရန္… ရန္ရန္႔ကို ကူညီေပးခဲ့ခ်င္ရံုုပါ…. အဲဒီလိုျဖစ္သြားဖို႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး…"
"တံဆိပ္ျပားကို… မင္း ေကာင္းေကာင္းအသံုးျပဳခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား…"
အသင့္ယူလာသည့္ တံဆိပ္ျပားကိုထုတ္ကာ ျပန္ေပးလုိက္သည္။
"အဲဒီေန႔က က်န္ခဲ့တာေတြ႔လို႔… ယူသိမ္းထားမိတာပါ…"
ဟြာရွန္႔က သူမျပန္ေပးသည့္ တံဆိပ္ျပားကို တစ္ခ်က္မွ်ပင္မၾကည့္သည့္အတြက္ ေဘးနားတြင္သာ ခ်ထားေပးလုိက္သည္။
"စားေတာ့…"
စားစရာအမ်ားစုမွာ အသားဟင္းေတြသာ။ တို႔ဖူးဟင္းတစ္ပြဲက ကံေကာင္းစြာပါလာသျဖင့္ သူမထုိဟင္းကိုသာ ယူစားသည္။ စားသည္ဆိုေသာ္လည္း တို႔ကနန္းဆိတ္ကနန္း။ မျမင္ရေသာ ဖိႏွိပ္အားတို႔က သူမကို ပိုၿပီးေနရခက္ေစသည္။ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည့္ ညစာစားၿပီးခ်ိန္တြင္ ေစာေစာအနားယူရန္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ့သည္။ တစ္ေနကုန္အိပ္ထားသည့္အတြက္ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ဘဲရွိကာ ကုတင္ထက္ ဟိုလူးဒီလွိမ့္ရင္းနဲ႔သာ အေတြးတို႔ျဖန္႔က်က္ေနမိသည္။ စစ္သူႀကီးက မထင္မွတ္ထားသည့္ စကားတုိ႔ကိုသာဆိုၿပီး သူမဒဏ္ရာရသြားသလား၊ ကြမ္းခ်ီသူမကို ဘာမ်ားႏွိပ္စက္သြားသလဲ၊ ဘယ္ကိုေခၚသြားသလဲ စတာေတြကို တစ္ခြန္းမွ မေမးသြား။ ေထ့ေငါ့သလိုသာ ေမးၿပီး ဒီအတိုင္းၿပီးသြားသည္။ သူ ေနာက္မွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမးမည့္ပံုေပၚသည္။
မို႔ရန္က ထိုသို႔ေတြးေနေသာ္လည္း တစ္ဖက္တြင္ ဟြာရွန္႔သည္ အစီရင္ခံစာတစ္ေစာင္ကို ဖတ္ေနရင္း ညစာစားခ်ိန္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဖန္းယဲ့သည္ ယခင္ကလို သြက္လက္ျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ေက်ာက္ရုပ္တစ္ရုပ္ႏွယ္။ သူႏွင့္ေတြ႔ရမွာကို ေၾကာက္ေနသည့္ပံုေပၚသည္။ စကားကိုေတာင္ သိပ္မေျပာ။ သူရြဲ႕ၿပီးေမးေတာ့လည္း အနည္းငယ္သာျပန္ေျပာသည္။ ယုတ္ယြဆံုး သူ႔မ်က္ႏွာကိုေတာင္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္မၾကည့္ေခ်။ သူမႀကိဳက္သည့္္ ဟင္းလ်ာတို႔ကို လက္လွမ္းမီေအာင္ ထားေပးထားေသာ္လည္း နည္းနည္းမွမထိဘဲ တို႔ဖူးဟင္းျဖင့္သာ ညစာကို စားသြားသည္။ ခါတိုင္းလို သူ႔အနားအခ်ိန္အၾကာႀကီးေနေနသည့္သူက ယခုေတာ့ သူ႔အနားေနရရင္ ငရဲက်ခံေနသည့္ပံုႏွယ္။ စားပြဲကို လက္ျဖင့္ေခါက္ရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားသြားမိကာ ျပံဳးလိုက္မိၿပီး အစီရင္ခံစာပံုေတြၾကား ေခါင္းျပန္နစ္သြားေတာ့သည္။
----------------------------------------------------
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
