ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပိုင္း (၅၃)

မုိ႔ရန္ ႏိုးလာေတာ့ သူမအရင္ဆံုး သတိရမိတာက ဘယ္ေရာက္ေနသလဲပင္။ သူမေနာက္ဆံုးမွတ္မိတာက ၿမိဳ႕စားတူႏွင့္ ရဲမက္တို႔ သူမေခါင္းေပၚ က်င္ငယ္စြန္႔ၾကသည္။ ၿပီးေနာက္ လြတ္သြားေသာ အသိစိတ္ အစြန္ေနာက္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ခဲ့သည္ကို တေရးေရးျဖင့္ သတိရလာသည္။

"ဘုရားေရ… အဲဒါက…"

"မျဖစ္ႏိုင္တာႀကီး… ငါ အားလံုးကို ျပာျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္လိုက္တာလား…"

ထိတ္လန္႔သြားၿပီးေနာက္ မို႔ရန္ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လံုးကို ျပန္စမ္းမိသည္။ ထိုမွသာ သူမေမ့ေနေသာ အရာတစ္ခုကို သတိထားမိသြားသည္။

"ငါ့ ရင္စည္း….."

ေစာေစာကထက္ ပိုၿပီးရင္ထိတ္သြားကာ အခန္းကို ၾကည့္မိသည္။

"အမေလး… ကိုယ္က်ိဳးနည္းၿပီထင္တယ္…."

သူမ ကုတင္ေပၚက ခ်က္ခ်င္းပင္ ခုန္ဆင္းၿပီး မ်က္စိထဲျမင္သည့္ အေပၚရံုအဝတ္တစ္ထည္ကို ဆြဲယူဝတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ မုိ႔ရန္၏ အေလာႀကီးမႈေၾကာင့္ ဝတ္ရံုသည္ စားပြဲေပၚက တစ္စံုတစ္ခုကို တိုက္ခ်မိသလို ျဖစ္သြားၿပီး ေအာက္သို႔က်ကြဲသြားသည့္အသံ ၾကားလုိက္ရသည္။ သူမ က်သြားသည့္ပစၥည္းကို ဂရုမစိုက္ႏုိင္။ အခန္းထဲတြင္ ဘယ္သူမွ မရွိသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူမအခန္းဆီသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ျပန္ရန္ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္သည္ႏွင့္ ရုတ္ခ်ည္းျမင္လိုက္ရေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ႏွလံုးတစ္ခုလံုး အျပင္သို႔ ထြက္သြားသလား သူမထင္မိသည္။ တံခါးခ်ပ္ကို ဆြဲကိုင္ထားေသာ လက္တို႔သည္ အလိုလိုပင္ ျပဳတ္က်သြားသည္။ ႏႈတ္ကလည္း

"စစ္သူႀကီး…."

ဟြာရွန္႔ အခန္းထဲလွမ္းဝင္ကာ စားပြဲငယ္ဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ယူလာသည့္ ပန္းကန္လံုးကို စားပြဲေပၚ တင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုး ေနာက္ပစ္ၿပီး ရပ္ေနၿပီး မို႔ရန္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္သည္။ သူ႔ပံုစံသည္ ပုံမွန္ထက္ ပိုမိုေအးစက္ေနသေယာင္ေယာင္။ တည္တင္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ အသူရာကဲ့သို႔ နက္လြန္းလွသည့္ မ်က္ဝန္းအစံုတို႔က မို႔ရန္ကို ေအးခဲေစသည္။ အနားသို႔ကပ္လာေသာ ဟြာရွန္႔ေၾကာင့္ သူမ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။ မို႔ရန္သည္ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ မ်က္လံုးတို႔ကို ဖံုးကြယ္ရန္ အလုိ႔ငွာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္။