"အား...... မလုပ္ပါနဲ႔...."
ဝုန္း.... ခြမ္း....
"သြား... သြား... မလာနဲ႔.... င့ါနား မလာခဲ့နဲ႔..."
"ကယ္ၾကပါဦး... အေစာင့္ေတြ... လာၾကစမ္း..."
အခန္းေထာင့္တြင္ အလွထားထားသည့္ ပန္းအိုးကို ေကာက္ေပြ႔ၿပီး ထိုသူကို ေခၽြ႕ရင္ လွမ္းပစ္လိုက္ေသာ္လည္း မထိ။ တစ္ခန္းလံုး လွည့္ပတ္ေျပးေနရသည္မွာ ေမာလွၿပီ။ အသံကုုန္ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းေသာ္လည္း တစ္ေယာက္မွ မလာၾက။
"အားးးး..... ငါ့အခန္းထဲက ထြက္သြားစမ္း.... မေျပာဘူး... မေျပာဘူး.... ငါ ဘာမွ မေျပာခဲ့ဘူး... နင္ သြားေမးၾကည့္ေလ... မဟုတ္ဘူး... သူ ငါေျပာတာ မၾကားဘူး... နင္... နင္...."
စူးရွစြာနာက်င္သြားသည့္ ပါးျပင္ကို လက္ျဖင့္ကိုင္လိုက္ေသာအခါ နီေစြးေနေသာေသြးေၾကာင့္ ေခၽြ႕ရင္ ေမ့လဲသြားေလသည္။ အခန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းလာေခါက္သံကို ၾကားေသာ္လည္း သူမကိုယ္သည္ အေၾကာအားလံုးေသသြားသည့္အလား မလႈပ္ႏုိင္ေတာ့။
"မင္းသမီး.... မင္းသမီး... တံခါးဖြင့္ပါဦး... မင္းသမီး...."
"တံခါးကိုဖ်က္လိုက္ေတာ့...."
အေစာင့္ရဲမက္တို႔က တံခါးကိုၿဖိဳခ်လိုက္သည္။ ေခၽြ႕ရင္၏ ကိုယ္ပိုင္အေစခံသည္ အခန္းတြင္းရွိ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စူးကနဲ ေအာ္မိသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လဲက်ေနေသာ ေခၽြ႕ရင္ဆီေျပးသြားၿပီး အေစာင့္တို႔ကို ခပ္သြက္သြက္ ေစခိုင္းေတာ့သည္။
"တစ္ေယာက္က သမားေတာ္ သြားေခၚ... တစ္ေယာက္က အခန္းရွင္းဖုိ႔ အေစခံေတြကို ေခၚခဲ့... က်န္တဲ့သူေတြ မင္းႀကီးကို တင္ျပ.... ျမန္ျမန္....."
----------------------------------------------------
မနက္ျဖန္ဆို သံုးရက္ ျပည့္ေတာ့မည္။ မုိ႔ရန္ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာႀကံရမွန္းလည္း မသိေတာ့။ အခန္းထဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္၊ ဘယ္လိုႀကံဆရမလဲ ေတြးလိုက္၊ ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖင့္ ထိုင္ေနမိသည္မွာလည္း ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားလိုက္ပင္။ ေျခသံတို႔ကို ၾကားရၿပီး တဆက္တည္းတြင္ပင္ တံခါးေခါက္သံကိုပါ ၾကားရသည္။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
