ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"

အပိုင္း (၆၄)

ကြပ္.. ကြပ္.. ကြပ္… ကြပ္

ရႊစ္….

ေတာၾကက္တစ္ေကာင္ကိုပစ္မိေသာေၾကာင့္ စစ္သည္တစ္ဦးက သြားေကာက္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ မို႔ရန္ ထိုစစ္သည္ကို လက္ျဖင့္လွမ္းဆြဲကာ တိတ္တိတ္ေနရန္ ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ညွိဳးျဖင့္ ပိတ္ကာျပသည္။ စစ္သည္က နားမလည္သည့္ပံုစံ ျပေသာေၾကာင့္ သူမ ေတာထဲတစ္ေနရာကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပသည္။ ၿခံဳႏြယ္တို႔ၾကား ပုန္းခိုေနသည့္လူအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕သြားသည္ႏွင့္ ေဘးဘက္သို႔ လွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ပလူပ်ံလာေသာ ျမားတို႔သည္ ေစာေစာက သူမတို႔ရွိေနသည့္ေနရာ၏ ပင္စည္ကို စိုက္ဝင္သြားသည္။ ေခါင္းထဲ အခ်က္ျပမီးသံတို႔ တဝီဝီျမည္လာသည္။ လွ်ိဳေစာင္းအတိုင္း လွိမ့္ခ်ၿပီးလြတ္ေအာင္ ႀကံေနရေသာေၾကာင့္ နာသြားသည့္လက္ဖ်ံကို စိတ္ဝင္စားမအား။ သူမႏွင့္အတူ ေျပးလာသည့္ စစ္သည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္လမ္းခဲြၿပီး ခံတပ္ရွိရာကို ပုန္းရင္းကြယ္ရင္းေျပးရသည္။ ခံတပ္ထဲျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ စိတ္ပူေနၾကေသာ မ်က္လံုးမ်ားက ဆီးႀကိဳေနသည္။

"ရိန္း…. ေတာ္ေသးတာေပါ့…. က်န္တဲ့သူေတြေရာ…."

"အစ္ကိုငါး… မေကာင္းေတာ့ဘူး…"

"ဘာျဖစ္ခဲ့လဲ…"

"က်ေနာ္တို႔ကို ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းထားတယ္…. က်န္တဲ့စစ္သည္ေတြ ဘယ္ေျပးကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး…"

!ရိန္း… မင္းလက္က ဒဏ္ရာကို ေသြးတိတ္ေအာင္ အရင္လုပ္ရေအာင္…. လာ…"

"ဒါက စိုးရိမ္စရာ မရွိပါဘူး… က်ေနာ္တို႔ အျပင္မွာ က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုး…"

"သူတို႔ ျပန္လာမွာပါ… ငါတို႔ထပ္ေတြ႕ဖို႔ ကံစပ္ၾကဦးမွာပါ…"

"ဒါေပမယ့္… အျပင္မွာ နဂါးနီတပ္က…. ဘယ္လုိလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ…."

"ငါတို႔ ပိတ္မိေနၿပီ…."

"ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ…. အရဲစြန္႔ထြက္တိုက္ဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ… သြားအေသခံတာနဲ႔ တူတူပဲ… က်ေနာ္တို႔ ဒီအတိုင္း…."

"အားမေလွ်ာ့ပါနဲ႔…. စစ္ကူလာမွာပါ…. ငါတို႔ေစာင့္ၾကတာေပါ့…"

"ဘယ္ေတာ့လဲ… မလာေလာက္ဘူးထင္တယ္… က်ေနာ္တို႔က လူနည္းနည္းေလးပဲကို… လာကယ္ဖို႔ စိတ္ထဲရွိပါ့မလား…"

"ငါတို႔ ေစာင့္ၾကတာ့ေပါ့ ရိန္း…. ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အသက္ရွင္ေနရတာပဲ… ကံေကာင္းလွၿပီ…."

တကယ္ပဲ ေစာင့္ရပါသည္။ ေကာင္းကင္က ၾကယ္မ်ားကို ေရတြက္ရင္း အကူတပ္လာမည့္အခ်ိန္ကို ေရတြက္ၿပီး ေစာင့္သည္။ စားစရာ မရွိေတာ့သျဖင့္ လူလည္း အာဟာရမျပည့္ေတာ့။ ခံတပ္၄ထဲတြင္ ေရတြင္းငယ္တူးထားေသာေၾကာင့္ ေသာက္စရာေရအတြက္ စိုးရိမ္စရာ မရွိေသာ္လည္း စားစရာ မရွိသည့္အတြက္ အားလံုးသည္ နံရံနားကပ္ၿပီး မွီသူမွီ၊ လွဲသူလွဲ၊ မည္သူကမွ် စကားလည္း မေျပာ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသာ လြန္ကဲစြာႀကီးစိုးေနေတာ့သည္။
ေနာက္ထပ္ေသာ ႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ခင္းေစာေစာအခ်ိန္တြင္ မုိ႔ရန္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာသည္။ သူမလိုပင္ အျခားေသာသူမ်ားလည္း ႏိုးလာၾကသည္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး