လွည္း ၁၀ စီးက တအိအိျဖင့္သာ ႏွင္းထုေပၚ ခရီးဆက္ေနသည္။ ႏွင္းမက်ေနေသာ္လည္း ထူထပ္သည့္ ျမဴတို႔က မိမိေဘးနားက လူကိုေတာင္ ေသခ်ာမျမင္ရ။ ကုန္ပစၥည္းတင္ထားသည့္ လွည္းတို႔က ၿမိဳ႕မ်ား၊ ရြာမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္လာၿပီးေနာက္ ထူထပ္လြန္းသည့္ ျမဴဆိုင္းေနသည္မို႔ ဆက္ၿပီး ခရီးမဆက္ႏိုင္ေတာ့။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္ လူက သူ႔လူမ်ားကို ေအာ္ဟစ္အမိန္႔ေပးကာ အနီးအနားရွိ သစ္ပင္အံု႔ဆိုင္းေနေသာ ေနရာတြင္ စခန္းခ်ရန္ အမိန္႔ေပးသည္။ လွည္းမ်ား လူမ်ား ေနရာက်သြားၿပီး အားလံုး အေအးဒဏ္အံတု အနားယူခ်ိန္တြင္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ထူသည့္ ျမဴမ်ားကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အျဖဴေရာင္ဝတ္ လူႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ထိုအုပ္စုနား ကပ္လာသည္။
ကုန္သည္အုပ္စုမွ တစ္ဦးသည္ ႏွင္းမ်ားအၾကား အျဖဴေရာင္အရာအခ်ိဳ႕ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည္ကို ရုတ္တရက္ျမင္သြားၿပီး က်န္သူမ်ားကို သတိေပးေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားေခ်ၿပီ။ အျဖဴေရာင္ဝတ္လူမ်ား လက္နက္ကိုယ္စီထုတ္ၿပီး အလစ္ဝင္တုိက္ျခင္း ခံရသည္။ လက္ေခါက္မႈတ္အခ်က္ေပးသံအဆံုးတြင္ လွည္းေပၚရွိ ကုန္ေသတၱာအခ်ိဳ႕ ပြင့္လာၿပီး ပုန္းကြယ္ေနေသာ လူမ်ားထြက္လာၿပီး အျဖဴဝတ္လူမ်ားကို ဝိုင္းဝန္းတုိက္ခိုက္ၾကသည္။ လက္ရည္တူျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမႏိုင္ကိုယ္မႏိုင္ပင္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် အေျဖက ထြက္မလာေသး။ အျဖဴဝတ္လူမ်ား ရုတ္တရက္ပင္ လက္နက္ပုန္းစႀကၤာငယ္မ်ားကို ပစ္လႊတ္လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ကုန္သည္အုပ္စုမွ လူအခ်ိဳ႕ ႏွင္းေပၚလဲက်သြားသည္။
"လက္နက္ပုန္း ရွိတယ္… သတိထား…"
အခ်င္းခ်င္း ေအာ္ဟစ္သတိေပးၿပီး ကုန္သည္အုပ္စုဘက္မွလူမ်ား ပိုမိုဖိတိုက္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္းတိုက္ကြက္ ေျပာင္းလဲလိုက္ရာ အျဖဴဝတ္လူတို႔ အေရးနိမ့္လာသည္။ အေဝးမွ ခရာမႈတ္သံလိုလို အသံစူးစူးတစ္ခ်က္ထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ အလစ္ဝင္တိုက္သည့္သူတို႔ မ်က္တစ္မွိတ္အတြင္းတြင္ပင္ ႏွင္းတို႔အၾကား တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။
-------------------------------
"စစ္သူႀကီး…."
လက္ေထာက္ဝူကမ္းေပးလာေသာ လက္နက္ပုန္းကို အျပန္အလွန္လွန္ သူၾကည့္သည္။ စႀကၤာေထာင့္နားတြင္ ထြင္းထားသည့္ က်ားေခါင္းပံုစံကို ပြတ္သပ္ေနရင္းကေန အခန္းေထာင့္ရွိ ဘီဒိုငယ္ေလးထဲမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ထုတ္ယူကာ ေဘးခ်င္းယွဥ္လိုက္သည္။ ဟႊာရွန္႔ စကၠဴဘူးထဲက ထုတ္ယူလုိက္သည့္ ျမားေခါင္းတိုတြင္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ထြင္းထားသည္။ က်ားေခါင္းပံုအမွတ္အသားက ပံုစံတူပင္။ ထိုျမားတိုက သူတိုက္ပြဲဝင္ေနတုန္း အလစ္ေခ်ာင္းပစ္သြားသည့္ ျမားပင္။ သူ႔ကို လုပ္ႀကံသူက တစ္ဖဲြ႕ထဲဟု တစ္ထစ္တည္း ခ်မွတ္လုိ႔ရသည္။ ျမားက လြန္ခဲ့ေသာ ၅ႏွစ္ကတည္းက သူသိမ္းထားျခင္းျဖစ္ရာ ယခု က်ားေခါင္းအမွတ္အသားပံု စႀကၤာထပ္ရျပန္ေတာ့ သူ႔ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိ ေခ်ာင္းေျမာင္းအလစ္တိုက္ဖို႔ လက္ေလွ်ာ့ေသးပံုမရ။
YOU ARE READING
ၾကင္ယာေတာ္ "မို႔ရန္"
Historical Fictionအခ်ိန္ခရီးသြားျခင္းက တကယ္ပဲ ရွိတာလား.... ပတ္ဝန္းက်င္က လႈပ္ရွားသြားလာေနသည့္ လူမ်ားက သူမကို "ဒါတကယ္ဟုတ္တယ္" ဟု ေျပာေနသလိုလို... မ်က္ဝန္းတို႔ကို မွိတ္လိုက္သည္... "မျဖစ္ႏိုင္တာ..." (BL မဟုတ္ပါ :\ ) (My OC)
