Thief

𝐭𝐡𝐢𝐞𝐟_𝐩11

10دقیقه ای بود سوار مرسدس بنز لویی شده بود منتظر بود تا اون و افرادش بیان تا راه بیوفته.

یاد روزای اولی که اینجا اومده بود افتاد .

یادش بخیر چقد کتک خورده بود با یاد اوریشون خنده بانمکی کرد.

چقدر لویی رو اذیت کرده بود .

مطمعن بود دلش برای این عمارت و مخصوصا دی او تنگ میشد .

همون طور که با لبخند به اطراف نگاه میکرد در سمت راننده باز شد و لویی سوار شد:

مثل اینکه خیلی خوشحالی که داری میری از اینجا؟

بک پوزخندی زد...واقعا خوشحال بود:

نباید خوشحال باشم؟

لویی حرفی نزد و تنها به پوزخند زدن راضی شد.

هیچوقت قرار نبود لبخند بزنه...چشماش رو تو حدقه چرخوند و به جلو نگاه کرد:

هنوز بهم نگفتی که چرا درمورد دوست پسرم اون حرف هارو زدی؟

لویی لحنش رو مرموز کرد و چشماش رو ریزتر:

مطمعنی میخوای بدونی؟

بک دیگه نمیتونست تحمل کنه...بعد از قرار گرفتن یه ون جلوی ماشین و یک ون مشکی پشت ماشین و راه افتادن فهمید وقت زیادی برای سر در آوردن از این راز کوفتی نمونده:

میشه فقط بهم بگیش؟

لحنش حرصی بود و این بیشتر لذت داشت

پوزخندی زد و همون‌طور که از در اصلی عمارت که خود بک هیچوقت موفق نشد ازش بیرون بره رد شدن با لحن مسخره جواب داد:

چرا از خودش نمیپرسی؟

دیگه زیادی داشت طولانی میشد:

نظرت چیه دست از بازی کردن با من برداریو بگی که دوست پسر لعنتیم چه ربطی به اینجا بودن من داره؟

لویی شونه هاشو رو بالا انداخت و گفت:

چی به من میرسه؟

بک چشماش رو ناباور درشت کرد...چطور آنقدر بی چشم و رو بود؟:

لعنتی من کل این چند وقت رو برای همین کاری به کارت نداشتم و آروم بودم...ما توافق کردیم

لویی که انگار تا حدودی قانع شده بود با لحن بی‌خیالی گفت:

فکراتو بکن..اگه قرار نیست پشیمون بشی از چیزی که می‌شنوی و مجبور نیستم گریه زاریتو تحمل کنم.

چشماش رو تو حدقه چرخوند.

مگه چقدر بزرگ می‌تونست باشه که بخواد آنقدر داغون بشه...؟

اون از همه چیه سهون خبر داشت و مطمعن بود چیز پیش پا افتاده آیه و تا الان هم الکی انقد پیروی کردن از این کرگدن رو تحمل کرده: