EBR-İ NİSAN

gölgesine muhtaç

Genç adam yavaş adımlarla evine ulaşmıştı.
Zihni bu gün hariç her yerdeydi.
Aklı on sekiz yıl önce sıcak bir günde yapılan kaza'da kalmışdı.
Mehmed on sekiz yıl önce'de hapsolupmuşken bu günü yaşayamıyordu.
Büyük demir kapıyı iterek apartmana girdi.
Dar merdivenleri yavaş adımlarla çıkmaya başladı.
Eve girdiğinde sahte samimiyetleri'de dışarı'da bırakmışdı.
Gözlerden uzak olduğu zamanlarda iyi görünmek zorunda kalmıyordu.
Banyoya geçerek pansuman için gerekli malzemeleri aldı.
İlk yardım çantasını koltuğun önünde ki sehpaya bırakıp koltuğa oturdu.
Beyaz tişörtünü sıyırdı ve tantirdiyot sürdüğü pamuğu henüz iyileşmemiş dikişlerine sürdü.

-Ahh

-Baban  neden senden nefret ediyor?

Mehmed gelen sesle başını kaldırdı.
Ses karşı koltuğa oturan kötü adam'dan gelmişdi.
Üstünde ki kıyafetler Mehmed'in üstünde ki tişört ve pantolonun aynısıydı.
Kendinden emin olan duruşundan taviz vermiyor her haliyle Mehmed'i sözleriyle yıkacağını belli ediyordu.
Kahfe rüyası gözleri ve arada bir ıslattığı dudaklarıyla gayet sinsi bir düşman olarak görünüyordu.
Mehmed kötü adamı hiçe sayarak işine devam etti.
Kötü adam'a bakmıyordu.
Kötü adam ise bu konuşmayı yapmakda kararlıydı.

-Nefret etmesi gerek kişi sen değilsin ta kendisi

Mehmed aniden başını kaldırarak kötü adam'a baktı.

-Amacın ne? Beni bana affettirmek mi?

-Affedilmesi gereken kişi sen değilsin. Tek suçlu babandı. içkili olduğu halde o arabayı kullandı. Oysa ki annen karşı çıkmışdı.

-Sus duymak istemiyorum

-beynin, dedi.

İşaret parmağıyla başını gösterek;

-beynin bunlarla dolu değil mi?

Kötü adam ayağa kalktı ve yavaş adımlarla Mehmed'e yaklaşdı.

-Babanda suçlu olanın sen olmadığını biliyor. Sen günah keçisisin. Bile isteye masum bir çocuğa yıllarca zulüm etti.

-Neden bunları bana söylüyorsun?

-çocukluğunu çalan babandı, burda olmamın sebebide baban, seni on sekiz yıl önceye hapsedende baban

Mehmed ayağa kalktıp odasına yöneldi.
Gerçekleri duymaya tahammülü kalmamışdı.
Kötü adam Mehmed'in ardından konuşmaya devam etti.

-tüm öfkesini çocukluğundan aldı şimdi ise nefreti kanına karışdı. Zehirleniyorsun farkında değil misin?

Mehmed öfkeyle döndü.

-Farkındayım , farkındayım ne yapmamı istiyorsun?
Yeterince dibe batmadım mı? Benden daha ne istiyorsun? Gitmeni istiyorum ama gitmiyorsun.

Mehmedin sesi istemsizce yüksek çıkmışdı.
Tek elini kötü adam'a doğru sallayarak;

-benden ne istiyorsun ?

-Babanla konuş yıllarca sustuğun her şeyi anlat.
On sekiz yıl önce mahsur kaldığın günden ancak böyle kurtulabilirsin

-bunlar senin safsataların. Yaşlı bir adama bu denli ağır bir konuşmayı yaparsam yüreğine ağır gelir.
Benimde mi katil olmamı istiyorsun?

-seninde yüreğine ağır geliyor

Mehmed derin bir nefes alarak başını yukarı doğru kaldırdı.
Canını acıtan konuşmanın ağırlarındansa doğru oluşuydu.
Kötü adam her Kelimesiyle haklıydı.
On sekiz yılın yükü yüreğine ağır geliyordu.
Mehmed masumdu bir sorumlu varsa o'da babasıydı.
Haklıydı haklı olmasına'da bu çözümü getirmiyordu.

-Mehmed annen gelmeyek toprak aldığını hiç bir zaman geri vermedi senin sevdiklerini'de vermeyecek ama kendin için hala bir şansın var?
Babanla konuşmalısın o küçük mehmed'i canavarın ellerinden al

-sen peki sen gidecek misin?

-beni hayatına ortak eden babandı yok edebilecek tek insanda yine baban olacak

Mehmed tekrar arkasını döndü.

-beni yok etmek istiyor musun?

Ruhunu özgür bırakmak istiyordu. Diğer insanlar gibi normal olmak istiyordu.
Babasına çok kızgın olsada bir yanı onu affetmek istiyordu.
Çünkü özlemişdi.
Sevilmeyi, özlenmeyi, önemsenmeyi, güvenmeyi özlemişdi.
Çınar ağacı derler adına meyvesi olmasa'da gölgesi yeter diye.
Mehmed o gölgeye dahi muhtaç kalmışdı.
Babaları çocuklarının elinden tutarak okula getirirlerdi.
Mehmed o çocuklara çok özenirdi.
Şımarabileceği bir babası olsun istiyordu.
Başını okşayan, yanaklarından öpen, merhametli, bir babası olsun istemişdi.
Sevilmeyen bir çocuk hiç büyüyemezdi ki.
Mehmed hiç büyüyememişdi ki.

Yeni bölüm sizlerle

Seviliyorsunuz

Bay bayyy