My Beloved Sandoval (Completed)

Kabanata 26

I was hugging myself because of the cold weather we have here in Canada. Nasa labas ako ngayon at nakasandal sa sasakyan upang hintayin si Katana para sunduin sya pauwi. It's been almost 5 years when we started to move out with the help of my ninang.

Napangiti naman ako ng nakita ko na lumabas na ang mga bata. Lalo na ng makita ko ang anak ko sa hindi kalayuan. Dala nya ang pink backpack nya at tila malaki pa ang dala nito kesa sakanya. Hawak hawak ng anak ko ang strap ng backpack nito habang naglalakad palabas. Her cute step and tiny pigtails made me feel more in love with her.

"Mommy!!" Katana was so very excited the moment she sees me. I was a bit worried the moment she run fast para lang puntahan ako nito. I tried to tell her to slowdown pero hindi ako pinakinggan ng anak ko at tila sabik syang makapunta sa kinaroroonan ko.

Lumapit na din ako sakanya dahil sa hindi ko sya mapigilan mag slowdown at sa takot na baka madulas ang anak ko. Agad kong sinalubungan ng yakap at halik ang anak ko. My daughter hugged me tightly and kiss me more in my face na nagpatawa sakin.

"Baby. It's too dangerous to run. Can you please walk or slowdown nextime?" Pakiusap ko sa anak ko.

" Yes mommy. I'm sorry, If I made you worry again po. I can't wait to see you po kasi... Hindi na mauulit po." May slang na pagkakasabi ng anak ko habang naka pout at peace sign ito sakin na kinatawa ko.

"Ok, Baby. Apology accepted." Ngiting sabi ko sa anak ko na nagpangiti sakanya.

Damn. Her smile was so priceless. I can't take my eyes of my daughter. She is the real definition of perfect.

Nakita ko naman na madami syang mga pin of stars sa damit nya. Tila napansin naman ng anak ko na tinignan ko ito kaya mas lalo syang nagpasakita sakin at tinaas nya pa ang sleeves nito para makita ko ang madaming tatak na stars nya sa kamay.

I was not really shock sa mga stars na natatanggap ng anak ko. Tuwing pumapasok ang anak ko sa school ay hindi pweding wala syang mga star sa damit pagkauwi.

My daughter is a smart child. Like her momma. Char. Katana can solve numbers now, she can read at the age of 4 and she can identify colors at the age of 3. I was amazed at her development and I'm proud na nasubaybayan ko iyon.

She knows how to make me smile. "It seems like someone deserves a reward. Do you want ice cream?" Masayang sabi ko sa anak ko. Lumiwanag pa lalo ang mukha nya sakin habang inatake ulit nya ako ng halik sa buong mukha ko.

Binuhat ko na sya papasok sa kotse habang hinahalikan nya pa din ang pisngi ko at nagsimula na syang magkwento about sa mga ganap nya sa school. Sa tuwing pinapakinggan ko ang anak ko sa mga bibong kwento nya ay nakukumpleto na ang araw ko dahil masaya ito.

Ngunit may instances na malungkot ito at sa murang edad nya ay nagugulat ako sa mga biglaang tanong nya sakin. Tulad ng paghanap at pagtanong nya about her father.

Bilang ina, masakit sa part na makita ang anak mo na umiiyak at nasasaktan. Hindi madaling maging ina. Isang buwan ko dinadala si Katana sa sinasapunan ko ng napagdesisyonan ko na pumunta sa Canada para ipagpatuloy ang pag aaral ko at para makapag simula ulit kasama ang anak ko. I'm blessed to have my ninang besides me, she never leave me at sya din muna ang tumayo bilang ina ko sa pagbubuntis ko. Kahit hindi ko kasama ang pamilya ko ay halos araw araw nila akong tinatawagan at pina pa alalahan. Lalo na ng kabuwanan ko na at nung naipanganak ko na si Katana ay lagi silang tumatawag sakin. Halos magpa book na sila mama, PaPa at kuya ng ticket papunta dito para makita ang apo at pamangkin nila. Hindi din sila nagkulang ng paalala sakin na kinatuwa ko.

My family stayed in the Philippines dahil kailangan sila ng bayan at naiintindihan ko iyon. At first galit sila sakin dahil sa biglaang pagbubuntis ko at pag suway ko sakanila. Masakit sakin na makita ang disappointment sa mga mata nila pero sa huli ay tinanggap pa din nila ako. Dahil ganun ang pamilya. Tatanggapin ka nila maging sino ka man.