My Beloved Sandoval (Completed)

Kabanata 35

Umalis na kami palabas ng anak ko sa building. Nasa likod nmn nmin si Caspian. Nabunyag wala sa oras ang lahat. I was hugging my daughter away from her father. Hindi nya makukuha ng anak ko.

Bago pa kami makasakay sa sasakyan ay hinawakan ako ni Lucas sa braso ko para makaharap sya.

"Mr. Governor." Harap ng anak ko mula sa pagkakayakap nya sakin.

Lucas bloodshot eyes was on me ngunit nawala din ito ng tawagin sya ng anak ko. Nag igting ang mga bagng nito ng makita nya ang anak ko. He was now looking sweetly to my daughter.

"Katana." He smiled as he was saying his daughter's name.

"I didn't pushed that liitle girl po."

"I know, baby. Did she hurt you?" Malambing at malumanay nyang tanong sa anak ko.

Tila parang may may humahaplos sa puso ko sa simpleng pag uusap nila.

"Katana kay Tito Caspian ka muna ha. Mauna na kayo, mag uusap muna kami ni Mr. Governor, ok?" Bilin ko sa anak ko.

"Ok po." Magalang na sagot ng anak ko sakin. " Goodbye po, Mr. Governor! God loves you po." She smiled and waved his little hand to his father. Lucas smiled at her habang kinukuha sya ni Caspian sakin.

Pinanood n namin silang umalis bago kami magg usap. "Anak ko sya." He claimed.

"Anak ko, Lucas." Pagtatama ka.

"Wag ka ng mag sinungaling. Alam kong may anak tayo, Katherine. Gusto ko lang na marinig sayo ang lahat." Diin nyang sabi.

"Kailan mo naman nalaman? Pina imbestiga mo ba kami?!" Galit kong sabi.

" Simulang umuwi kayo sa Pilipinas. I saw you Katana in a mall. She looks like me, she is a Sandoval Kath. Pinaimbestiga ko kayo because I have my doubt na anak ko si Katana. I know deep in my heart." Baritonong sabi nito.

"Oh ano naman ngayon. You don't deserve my daughter. Tandaan mo tinalikuran mo na kami at simula noon, wala ka ng responsibilidad sa anak ko." Hingal kong sabi sa galit.

"I have my reasons... Tinalikuran kita dahil kailangan kitang protektahan." He explained nakita ko naman na napalunok sya. I know he was struggling.

" Liar." Bulong ko.

" Ngayon, Katherine. Gusto kong mang galing ang katotohanan sayo Anak ba natin si Katana?" Lumapit ito sakin dala ng madilim nyng mga tingin sakin.

" OO NA! ANAK NATIN SYA! Masaya ka na?!" Sabay buhos ng luha ko.

He smiled at nakita kong lumandas ang luha sa mga mata nito sa saya.

"Wala kang karapatan sakanya. Wala kang alam sa mga pinagdaanaan ko sa Canada. Yung lungkot at hirap na pinag daanan ko doon, hindi biro at halos mamatay na ako. Alam mo ba yung pakiramdam na mag isa ka lang sa pagpapalaki sa anak ko. Tuwing may sakit sya, andun ka ba? Tuwing umiiyak, tuwing masaya at malungkot sya, andun ka ba? Tuwing kaarawan nya, andun ka ba ha?! Wala, but still she keeps asking on you at lahat ng mga tanong nya tungkol sayo hindi ko alam kung paano sasagutin kahit simple lang. Hindi ko alam kung paano ko ieexplain sakanya na tinalikuran kami ng ama nya aat masakit sakin na nasasaktan sya kung iyon ang sinabi kong dahilan kung bakit hindi ka naman kasama! Ginampanan ko din ang pagiging ama sa anak ko kahit na mahirap. Nag sakripisyo ako para lang mabigay lahat ng pangangailangan nya. Alam mo ba lahat iyon ah!" Hagulgol ko.

He was listening to me habang sinnasabi ko ang tagang iyon sa harapan nya. Ngayon ay talaga umiiyak na sya sa harapan ko. " I'm sorry, I didn't know. I'm sorry." Sabay lapit nya sakin.

" Wala kang karapatan na kilalanin ka ng anak ko bilang daddy nya." Matapang kong diin sa harapan nya.

" Give me a chance..Please." He was pleading for the first time.