Blood Rose

თავი 4

-დროა ვარჯიში დავიწყოთ ბატონო კვატო... ვუთხარი სერიოზულად და ჩანთასთან მივედი. იარაღების შეკვრა ამოვიღე და წინ გავუშალე. მე მხოლოდ გადაჭრილი ხელთათმანები გავიკეთე. და ფეხსაცმელში დანა ჩავიდე.
-იარაღი აიღე კვატო, შენი გამოწვრთნა დღესვე და ამ წამს იწყება
-როგორც მეტყვი ბარტყო...
-უკვე მომწონს შენი ლექსიკა მაგის გამო ცოტას შევამსუბუქებ დღევანდელ ვარჯიშს.
-იარაღი როდესმე გჭერია?...
-კი
-მე გაგიკეთებ იარაღების ჩასადებს ქამარზე. მეც გავუკეთე
-ეგეთი სახით რატო მიყურებ?... ვეკითხები ისე რომ არ შემიხედავს და თან იარაღებს ვუდებ.
-არაფერი.
-ვიცი რატომაც მიყურებ ეგრე, პირველად ნახე გოგო და ასეთი გახსნილი ბიჭებთან. რასაც მე ვაკეთებ იმდენს ვერც ერთი გიგი ვერ გაბედავდა შერცხვებოდა ან ლოყები გაუწითლდებოდა.
-გეტყობა რომ კარგად იცი გოგოების ფსიქოლოგია....
-შენ ჯობია ჩემს ქებას მორჩე და აიღო რაც გინდა იარაღებიდან რაც ჩაგიდე იმის გამიყენება ადვილია. რამე რთუკი აარჩიე.
ვუთხარი და გარეთ გავედი. ერთი ადგილი მქონდა ამორჩეული სადაც უნდა გვევარჯიშა. იქ წავედი და ძირს დავჯექი.
ნაბიჯების ხმა გავიგე.
წამივდექი.
-დრაგოს ერთი რამის უფლება უნდა მომცე...
-რისი გააჩნია?...
-შენ ტვინში უნდა შევძვრე რომ გავიგო ყველაფერი რომელიც შენ გაწრთვნაში დამეხმარება, ვიცი რთულია...
-არა მითხრა გაღიზიანებულმა.
-კიმაგრამ... რაღაცის თმა დავაპირე მაგრამ გამაჩერა.
-არა მეთქი!!! მითხრა ძალიან მკაცრად.
-მაპატიე მაგრამ ამის გაკეთება მიწევს... შემობრუნდა კითხვისნიშნიანი სახით დრაგოსი. ძალა გამოვიყენე და თვალებში ჩავხედე. სადრაც 5 წუთი ორივე გაშეშებული ვიყავით. შემდეგ კი ორივე ძირს დავეცით.
-აჰჰჰ.... თავი... ხელი საფეთქელზე მივიდე და ძლივს წამოდექი....
დრაგოსიც ძლივს წამოდგა.
-როუზ, ხომ გითხარი რომ.... ზურგი ვაქციე და გავიაზრე რა დავინახე მის გონებაში....
-ჰეიი.... როუზ.... მიახლოვდებოდა. მე კი ხეზე ერთი ხელით დავეყრდენი.
-მამაშენი მართლა ასე გექცეოდა?...
ისე ვკითხე არც შევბრუნებულვარ.
-კი... თქვა ჩუმად.
არვიცი რატო რატო მაგრამ მასთან ჩახუტება მომინდა. ვამპირული სისწრაფით მის წინ ავესვეტე და ჩავეხუტე. თავიდან გაოგნებული იყო და გაშეშებული. მაგრამ დამერწმუნეთ მე უფრო გაოგნებული ვიყავი ჩემი საქციელით. ბოლოს ვიგრძენი როგორ გაეღიმა და თითქოს ესიამოვნაო ჩემი ჩახუტება. თვითონ ჩამეხუტა.
მერე ყურში ჩავჩურჩულე " დრო დავიწყოთ" და ისევ ვამპირული სიჩქარით მივშორდი. გაეღიმა ოღონდ ეს არ იყო ჩვეულებრივი გაღიმება ეს იყო ეშმაკური გაღიმება. მეც იგივე ღიმილი დამტრიალებდა სახეზე. დავიწყეთ ვარჯიში.
-მაჩვენე რა შეგიძლია, ვამპირული ძალების გარეშე ვარ...
ახლოს გამოირბინა მუშტი გამომიქანა მაგრამ ავიცინე უკნიდნა მუხლში დავარტყი ჩაიკეცა მხარზე ხელი დავადევი. სწრაფი რეაგირება მოახდინა და ხელი გამაწევინა. ვამპირულ ძალას მთლიანად ვიშორებ და მხოლოდ ადამიანური ძალით ვასწავლი. წავიქეცი დრაგოსი ფეხზე ადგა, ფეხი მოვუქნიე ახტა და დამიჭირა. მე კი გადმოვრუნდი ფეხი სახეში უნდა მომეტყა მაგრამ ეგეც დამიჭირა. მერე მეორე მახრეს გადავბრუნდი და ისიც წაიქცა. ორივენი ავდექით. ისევ განვაგრძეთ ვარჯიში.
-შეგიძლია რომ უფრო ძლიერი იყო მაგრამ მთელ ძალას არ იყენებ. (ლაპარაკის მანძილზე სულ ვჩხუბობთ)
-უფრო მეტი შეგიძლია!! ვუყვირივარ.
-სუსტი ხარ!!! ვეუბნები და ვატყობ რომ ბრაზდება. ზუსტად ეგ მინდა რომ გაბრაზდეს და მთელი ანარგია გამოიყენოს. ვნახო რა შეუძლია სინამდვილეში.
იარაღების ცასადები ტავის იარაღიანად მოიხსნა.
-რას შობი?...
-არ მინდა რამე გავნო....
ჩავეღიმა.
და ისევ განვაგრძეთ ვარჯიში.
-დანა გამოიყენე!!!
-არა!!! ისიც მიყვირის.
-მაშინ მოკვდები..... ვაღიარებ უფრო განმძაფრდა ვარჯიში ნამდვილ ჩხუბში გადაიზარდა. მეც გავბრაზდი იმის გამო რო არ იყენებდა არავითარ იარაღს. ჩემზე გაბრაზებული რომ დრაგოსი იყო მაგას ფერი არ გაუვიდოდა.
უკვე რომ ვამთავრებდით ძალიან დაიძაბა სიტუაცია. შუა ჩხუბში დანა ამოვიღე და ისე ვეჩხუბებოდი. იძულებული გახდა რომ თვითონაც ამოეღო. ამოიღო კიდევაც. დანა ხელიდან გამაგდებინა. აღება ვცადე მაგრამ ფეხით დაიჭირა დანა. ტავისი დანა კი ჩემი ყელის მიმართულებით გამოიქნია. მე კი თავი ჩავწიე და გავიღიმე. ზუსტად მილიმეტრებში გააჩერა დანა. ორივე დაღლილი ვიყავით. ორივე ღრმად და სწრაფად ვსუნთქავდით.
ავხედე, თვითონაც შემომხედა. დანა ხელიდან გამოვართვი,ჩემიც ავიღე. აქამდე ცუმად მდგარმა ხმა ამოიღო.
-შენ სულ გაგიჟდი!!! დამიყვირა მე კი ადგილზე შევხტი.
-ნოუპ...
-როუზ რამე რომ დამეშავებინა?...
-მერე რა რაც მთავარია შენი ბრაზისა და ძალის გაკონტროლება, და გამოყენება ისწავლე. ვუთხარი გავუღიმე და წამოვედი. გზაში მეღიმებოდა.
-დამელოდე მეც მოვდივარ... დამიძახა დრაგოსმა. ორივემ დავასერიოზულეთ სახე. უკვე მოვუახლოვდით გამოქვაბულს. ერთმანეტს შევხედეთ. ორივეს გაგვეცინა. და ასე სიცილში შევედით გამოქვაბულში. შევედით თუ არა მოგვცვივდნენ ბავშვები.
-სად იყავით..?? გვკითხეს ორივემ ერთდროულად.
-სავარჯიშოდ... ჩვენს ერთნაირად ვუპასუხეთ.