Blood Rose

თავი 17

2კვირის შემდეგ.
როუზის გამიწერის დღე, ზამთრის დასაწყისი.
ამ 2 კვირის განმავლობაში ძალიან უჭირს ჰოსოკს ითამაშოს მისი შეყვარებულის როლი, მითუმეტეს რომ დრაგოსი და არეუმი მოკვდა ტავს უხერხულად და არაკომფორტულად გრძნობს. მაგრამ სხვა გზა არაა ეს ყველაფერი როუზისთვისაა. და ეს კარგად აქვს გააზრებული მას. ცდილობენ რომ არაფერი შეიმჩნიონ როუზთან. იმ 2 პატარა სახლში წაიყვანენ როუზს რომელიც მისის დასაწყნარებლად და სიმშვიდისთვის იქირავეს სანამ მეხსიერებას დაკარგავდა. როუზიც ცდილობს რომ ყველას და მითუმეთეს (განსაკუთეებით) ჰოსოკს არ ატკინოს გული. რამოდენიმე დღის წინ ბიჭებმა იფიქრეს რომ თუ იყიდიდნენ ამ სახლს უმჯობესი იქნებოდა აქ ეცხოვრა როუზს. ორი სახლი ლამაზი ხედით, ოდნავ მოშორებით ქალაქისგან მაგრამ არაა ძაან შორს. ყველა ნივთები გადმოიტანეს და მოტოციკლიც და მანქანაც. ამ ორი ორსართულიანი სახლის ეზო კი გააერთიანეს, და ძალიან ლამაზად გააკეთეს. ძალიან უნდათ რომ როუზი გაახარონ.  ჰოსოკი, ლიზა და ჯიმინი მიდიან როუზის გამოსაყვანად. 
-გამარჯობა... ამბობენ და შემოდიან. როუზი კი აქეთ არც იხედება.
-რა სჭ...
-ყურსასმენები მოვუტანე უკვე 4 დღეა... გააწყვეტინა სიტყვა ჰოსოკმა ლიზას.
-გასაგებია  (ჯმ)
მივიდნენ მაგიდას და დადეს ნივთები (ტანსაცმელი როუზის)
ჰოსოკი ფანჯარასთან მივიდა საითკენაც როუზი იყურებოდა.
-უიჰჰ... მოვიხსენი და ჰოსოკს გავუღიმე. ვერ შეგამჩნიე...
-ჩახველება... იქითკენ ვიხედები... ლიზა და ჯიმინი გავიცინე.
-ჩვენ ხომ არ დაგტოვოთ... მეუბნება ლიზა
-არა იყოს... ვეუბნები მე და ვიცინივართ.
-დღეს მივდივარ? გამიპრწყინდა თვალები და ჰოსოკს შევხედე. 
-კი მპასუხობს.
-მაგარია... გახარებული შევხედე ტანსაცმელებს. გამოვიცვლი შევხედე ჰოსოკს და ჯიმინს.  გავიდნენ.
ვიცვლი თან ველაპარაკები ლიზას.
-სისთრ...
-გისმენ...
-რას შვები აბა? ვეკითხები სიცილით.
-რავი აბა მეუბნება ისიც სიცილით.
-ისე.... როუზ.. როგორია ჰოსოკი?
-რავი ლიზუ... მაიკა ამოვატრიალე ძალიან პატიოსანი, ჭკვიანი... ძალიან საყვარელი და არვიცი... საოცნებო ბიჭია ყველა გოგოსთვის რავი... ჩავიცვი მაიკა.
-ვაუ... ყოჩაღ... შეგიყვარდა?...
-ლიზა რა კითხვაა ეხა ეგ...
-რაიყო...  ლიზას კი გულში სულ დრაგოსი ახსენდება.
ავიღეთ ნივთები.
გავედით გარეთ... ცოტა ნელა დავდივარ რადგან თავის ტკივილები მაქ ცოტაცოტა. ადგნენ და მომვარდნენ.
-რაიყოთ? გამეცინა კარგად ვარ სიარულიც შემიძლია... ვეუბნები და ხან ჰოსოკს ხან ჯიმინს შევხედავ.
-წავიდეთ... ვამბობ და ნელ ნელა მივდივართ.
-მოდი გამიყარე... მეუბნება ლიზა.
მეც გავუყარე "პადრუჩკი".
-წინ დავჯდე? ვეკითხებილიზას 
-კი მე და ჰოსოკი უკან დავჯდებით.
-კაი.. დავჯექი და გადავიკარი ღვედი.
-წამალი უნდა ვიყიდოთ? ვეკითხები ჯიმინს.
-კი.. მეუბნება და  რამდენიმე წუთის შემდეგ აჩერებს მანქანას აფთიაქთან.
-მეც წამოვალ... გადმოვედით და შევდიდით რიგი იყო ცოტა ამიტომ დავდექით რიგში.
-ჯიმინ... რა გჭირს?
-არაფერი..
-როგორ არა ისე იქცევი თითქოს უცხო ხარ... ჩემი ტყუპი ხარ ხომ გახსოვს... ასე მგონია მე კი არა შენ დაკარგა მეხსიერება ვუთხარი და გავიცინე
-ჩემი ტყუპჩო... მითხრა და ლოყები გამიწელა.
-უუუ... დავიწუწუნე
-ქიუთჩო ხარ... მეუბნება და ისევ ცალ ლოყას.
-ნუ რო გითხრა არა თქო მოგატყუებ.. ნუ რას იზამ ყველა ჩემნაირი ქიუთჩო კი არ იქნება ყველა.. ვთქვი და შევიფერე.
წტფ სიფათით  მიყურებდა ჯიმინი. და გადავიხარხარე.
ჩვენი რიგიც მოვიდა და წამალიც ვიყიდე.
ჩავჯექი  და ვთქვი
-ვეღარ დავლევ ალკოჰოლს...
-მისაკლავი ხარ.. მეუბნება უკნიდან ლიზა. ჯიმინმა კი მანქანა დაქოქა და მივდივართ სახლში.
-რატო ე?? ვუყურებ სარკეში
-იმიტო... ადამიანი გამოვიდა საავადმყოფოდან ეხლა... და იმაზე ნერბიულობს რომ ვერ დალევს მოსაკლავი ხარ აბა რა ხარ...
ჰოსოკს გაეცინა.
-რას იცინიხარ... ვეკითხები გაბრაზებული.
-გაგებუტეთ სამივეს დამანებეთ თავი ვამბობ და ფანჯრისკენ ვიხედები.
-ბავშვია... ჩაილაპარაკა ჰოსოკმა.
-გავიგონე...
მივედით და გადმოვედი.
გაბრაზებული სწრაფად გადმოვედი.
-აიშშ... თავი მეტკინა ოდნავ.
-კარგად ხარ? მომმვარდა ჰოსოკი.
-დამანებე თავი... ბავშვი ვარ მე მგონი...  ვეუბნები და წინ მივდივარ მარა... გავჩერდი და ბავშვების წინ წასვლას დაველოდე არ მიყვარს წინ სიარული.
საბოლოოდ მივედით...  ლამაზია კარგად არც მახსოვდა როგორი იყო სახლი... არც ის მახსოვდა ორი იყო თუ არა. საბოლოოდ შევედი სახლში ყველა იქ იყო ზოგი რას აკეთებდა ზოგი რას. ყველა ვნახე, ჩავეხუტე და ოთახში ასვლა მოვინდომე.
-ამ... ოთახში მინდა და ვინმე მეტყვის სად არის ჩემი ოთახი? ვკითხულობ .
-წამოდი... მეუბნება ჰოსოკი.
-არავინ არ იცის? გაბრაზებული ვარ ისევ.
-ჰოსოკმა იცის გაყევი რო გეუბნება მეუბნება კრისტიანი.
-მაინც არ შევურიგდები ტყუილა ირჯებით. ვეუბნები ბავშვებს და ჰოსოკს მივყვები ჩემი ოთახისკენ.
შედის ერთ ერთ ოთახში. ლამაზია...
-ვინ მოაწყო? ვეუბნები გაბრაზებული ტონით.
-ყველამ... მპასუხობს და კედელს ზურგით ეყუდება -მოგწონს?
-კი... ვათვალიერებ.
-მე მოვაწყვე
-...
-მიიდ ეხა გადააკეთე და თქვი რომ დიდი არაფერია
-არა... კარგი გემონება გაქვს რას ერჩი ჩანთა სკამზე დავდევი. კარადა გამოვაღე. -ვაუ.. ზოგიერთები ახალია როგორც მივხვდი ხო?? ვეკითხები და აივნისკენ მივდივარ.
-კი.. მეუბნება და კარს  ბოლომდე ხურავს. ფარდები გადავწიე და გარეთ გავიხედე, ფანჯარაც გავაღე.
-როუზ...
-ჰმ...
-კიდევ გაბრაზებული ხარ?
-კი, და ნუ ცდილობ ჩემს მოთაფლვას.. ვეუბნები და საწოლზე გაშხლართული ვწვები.
-აუუ... მიყურებს ნაწყენი.
-ჰოსოკ... დამანებე თავი თქვა... ვეუბნები და მეორე მხარეს ვბრუნდები.  მალევე უკან სხეულის დაჯდომას ვგრძნობ.
-არ გაბედო... სიტყვა დავამთავრე თუ არა წელზე ხელები ვიგრძენი.
-ჯონ ჰოსოკ... მოგხვდება.. მინდ გავინთავისუფლო თავი მარა ვინ გაცალა.
-პარკ როუზ...
-რა? ვეუბმები მობეზრებულად.
-კაი რა შემირიგდი... გთხოოოოვვ ყურში გაწელვით მითხრა.
-ჩემს ყურს შეეშვი გინდა დავყრუვდე...
-გთხოვ შემირიგდი... მეუბნება და კისერზე ცხვირით მეხახუნება.
-მოგხვდება....
-მმმ... დაიწუწუნა
კარი შემოაღო ჯიმინმა.
-რამე ხო არ გინდათ? გვეკითხება
-კი დამეხამარე და მომაშორე ეს არსება... ტყუპო
-არაფერი... უპასუხა ჰოსოკმა.
-კარგით... და უკან გაბრუნდა.
-არაა.... მკლავენ, მადლობა როგორ გამწირე შე ნაგლო... დამაცადე.... ჯანდაბა საკუთარი ტყუპი რო არ გიშველის სხვისგან რას უნდა ელოდო. ჩავიბურტყუნე ჩემთვის.
-როოუუუზზზ მეუბნება გაწელვით.
-კაი ჰო.... ვეუბნები უცბათ ისე რო ადგილზე ხტება.
-მართლა? მეკითხება და მისკენ მაბრუნებს.
-ჰოვა... ეხ აარ დამიწყო მართლა მართლაო თორე ჩემი ხელით დაგახრჩობ...
-იეს... მეუბნება და მეხუტება.
-გამგუდავ ადამიანო... ვეუბნები და მშორდება. მივიწიე და ორივე გულაღმა ზურგზე დავწექით.
-რა გავაკეთოთ?
-აზრზე არ ვარ... ჩავიდეთ ბავშვებთან?
-ჩადი და ჩამოვალ ვეუბნები და ვდგები
-კაი მეუბნება და მიდის. მე კი ვიცვლი