Blood Rose

თავი 9

მეორე დღეს
დილით
ვიღვიძებ და შეძლებისდაგვარად ვცდილობ რომ გონს მოვეგო.
თვალებს ვახელ, ვამთქნარებ და ვიზმორები.
-არ გადამაგდო... მითხრა დრაგოსმა. უკან დენდარტყულივით მივიხედე.
-ხო არ შეგაშინე?... მითხრა სიცილით.
-არა როგორ შეიძლება.... თავს როგორ გრძნობ?.. ბოდიში რომ ასეთ მდგომარეობაში ჩაგაგდე, ყველაფერი ჩემი ბრალია.
-ჰეი ჰეი... მომისმინე... შენი ბრალი არაფერია.... უკვე მივეჩვიე..
-კიმაგრამ...
-ყველაფერი წავიკითხე და შევისწავლე...
-გასაგებია, თავს ისე ვგრძნობ თითქოს რაღაც მაკლიაო...
-თავიდან ეგეთი შეგრძნებები არის ხოლმე... მითხრა და გამიღიმა. 
-როუზ..
-ჰმ...
-ამმ.... გინდოდა რომ ეს მომხდარიყო?.. მკითხა ინტერესით.
-არა იმიტომ რომ შეიძლება მომკვდარიყავი....
-და ეხლა ბედნიერი ხარ?...
-ნოუპ...
-რა?... რატო?..
-ჯერ ერთი იმიტომ რომ არ ვიცი როგორ შეეგუები ამ ძალას. მერე მეორე იმიტომ რომ მგონია რომ ძლიერი ვეღარ ვიქნები ვამპირული ძალის გარეშე.
-მე უკვე შევეგუე... და კიდევ შენ ყოველთვის ძლიერი იყავი, ხარ და იქნები. გთხოვ ეგ აღარ გაიმეორო რომ არ ხარ ბედნიერი კარგი პატარავ?..
-კარგი მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ...
-კარგი ხო... ვუთხარი და გამეცინა.
ცოტახანი ჩუმად ვიყავით შემდეგ კი ეს სიჩუმე დრაგოსმა დაარღვია.
-რაზე უნდა ჩააბარო?...
-მე.... ჰმმ... კარგი კითხვაა... რავი შენ?..
-მეც არ ვიცი
-ისე ლაპარაკობ თითქოს ვამპირი არ იყო...
-როუზ არ მინდა ისე მიყურებდე როგორც ვამპირს მინდა ისე მიყურებდე როგორც შენ შეყვარებულ ადამიანს.
-ოო ეგ რთულია... მაგრამ... კაი
-ძალიან კარგი... ეხლა მითხარი რაზე უნდა ჩააბარო.
-ალბათ... სამსახიობოზე და მუსიკალურზე.
-კარგი არჩევანია... დავემთხვით..
-რატო?. ვკითხე ინტერესიანი თვალებით.
-ბავშვობიდანვე მოყოლებული ვოცნებობდი რო მსახიობი გავხმდარიყავი... მითხრა და გაიცინა.
-ოუუ.... ვაუუ....
-რა ვაუ?....
-მაგარია!
-შხაპის მიღება თუ გინდა შედი მეც უნდა მივიღო... ადგა და მითხრა.
-ნოუპ.... შენ შედი ჯერ რაღაცაზე ვფიქრობ და რო გამოხვალ უნდა დაგელაპარაკო... ვუთხარი და კარგად მოვკალათდი ლოგინზე.
-კაი... აიღო დაუთავებული პირსახოცი და შევიდა. არვიცი რამდენიხანი იღებდა შხაპს მაგრამ ეს ჩემთვის საკმარისზე მეტი დრო იყო დასაფიქრებლად. უნისს ამ წლის ბოლოს ვამთავრებთ. მინდა რომ სხვა ქვეყანაში წავიდეთ. ახალი და სუფთა ცხოვრება დავიწყოთ ყველამ. ყველას და ყველაფრის გარეშე. დიმიტრი ჩემი ოჯახის წევრი აღარაა. არვიცი რატომ მაგრამ პირველი თავში რა ქვეყანაც მომივიდა ეს იყო კორეა. არვიცი ვაფშე რატო მარა აშკარაა რო პირველი ეს ქვეყანა გამახსენდა. კერძოდ კი.... ჰმმ...
-სამხრეთ კორეაა... წამოვიყვირე ზუსტად მაშინ როცა დრაგოსი გამოვიდა წელს ზემოდ შიშველი დაბლა კი ბრიჯი ეცვა შავი.  -რა..??
-მოკლედ.... ავდექი ფეხზე და სიარული დავიწყე... რადგან ამ წელს ვამთავრებთ უნისს, ვიფიქრე რომ ჩვენთვის სრულიად ახალი და სუფთა ცხოვრება კარგი იქნებოდა.
-რას ამბობ ვერ მივხვდი?...
-ანუ მინდა რომ ჩვენ ოთხნი წავიდეთ სადმე სხვა ქვეყანაში და დავიწყოთ ჩვეულებრივი ადამიანური და სუფთა ცხოვრება.  ჩხუბის, დანის და კიდევ ბევრი აურზაურების გარეშე.
-მე შენ გენდობი
მომიახლოვდა და ლოყაზე მომეფერა.
-შენ გადაწტყვეტილებას პატივს ვცემ და მეც მომწონს ეგ იდეა... და მაინც სად უნდა წავიდეთ ?.. მკითხა და გარდერობი გამოაღო, მაიკის ძებნა დაიწყო.
-დრაგოს... არვიცი რატო მარა პირველი რაც მომაფიქრდა ეს კორეაა, კერძოდ კი სამხრეთ კორეაა. აზრზე არ  ვარ რატო მაგრამ პირველად რაც თავში მომაფიქრდა ეს იყო.
მაიკის ჩაცმას ამასობაში მორჩა და მომიბრუნდა მე.
-მე კაი თანახმა ვარ.  მაგრამ  ისინი რას იტყვიან?...
-არვიცი დღეს დაველაპარაკოთ....
-კაი.
შხაპი მივიღე და გამოვიცვალე.
გამოვედი. დრაგოსი სავარძელში იჯდა და ტელეს ჩაჰყურებდა.
-რას ჩაყურებ ასე გაფაციცებით?....
თან ვისწორებ სარკეში თმებს.
-მგონი გავგიჟდი...
თმის შეკვრად მოვრჩი და გამეცინა.
-რატო?...
-ბითიესი ჯგუფი იცი.
-სამხრეთ კორეული ბოიბენდი?.. კი როგორ არა დაიპყრო მთელი დედამიწა. ეგ ვინ არ იცის.
-მერე?...
-რა მერე დრაგოს?...
-7 ივე წევრი ნანახი გყავს?... მეკითხები ინტერესით.
-ნოუპ, ორის გამოკლებით ყველას დავაკვირდი ცალცალკე. მოიცა რა ერქვა.... ჯოინა... კი არა ჯიმინი? ხო ჯიმინი, პაკ ჯიმინი. და კიდევ.... თეო... ნუ თეჰიონიო.... ნუ რა მნიშვნელობა აქვს მითხარი რა გინდა...
-დროა შენს ტყუპს მიესალმო...
-რა?.... ვუთხარი დაბნეულმა.
ჩემსკენ წამოვიდა და ტელე სახესთან ამიფრიალა.
მეც გამოვართვი და დავაკვირდი სურათზე არსებულ ბიჭს.
-არარსებობს?... ვუთხარი დრაგოსს.
-მეც ეგეთი რეაქცია მქონდა
-კი მაგრამ.... ეს... შეუძლებელია
-მაგრამ ფაქტია რომ პაკ ჯიმინს გაჭრილი ვაშლივით ჰგავხარ, ვიღაცა რომ არ გიცნობდეს იტყოდა რომ ტყუპები ხართ.
-არვიცი.... გვარებიც განსხვავებული გვაქვს.... ბავშვობიდან ძმა არასდროს უხსენებიათ.... მართლა როგორ ვგავარ.... საინტერესოა...
-კარგი გავარკვევთ ამას მერე...
ჩანთის ჩალაგებას შევუდექი.
-დრაგოს.... ჩავდივართ კიბეებზე.
-ჰმმ...
-არვიცი მაგრამ თუ ის ჩემი ტყუპი ან თუნდაც ვინმე ახლობელი აღმოჩნდება, ეს იქნება მიზეზი თუ რატომ ამომიტივტივდა თავში პირველი სამხრეთ კორეა
-არვიცი....
-არც მე.... ამ ლაპარაკში უკვე ჩავედით დაბლა.
-დილამშვიდობისა! მითხრა ღიმილიანი სახით ლიზამ როდესაც სამზარეულოში შევედით. კუხნაზე ჩამოვჯექი. სკამზე კი დრაგოსი დაჯდა.
-რა მოხდა თქვენს შორის..?? ვკითხე კრისტიანს და ლიზას რომლებსაც ღიმილიანი სახეები აეკრათ სახეზე.
-ამმმ.... დაინაზა ლიზა.
-კაი ხო ისე შესციცინებთ ერთმანეთს უკვე ვიცი რაც მოხდა გუშინ... ვუთხარი ლიზას და კრისტიანს.
-ასე გვეტყობოდა?.. დასვა კითხვა კრისტიანმა.
-ძალიან... უთხრა დრაგოსმა.
-მოკლედ.... მე და კრისტიანი...
-ერთად ხართ... დავამტავრეთ მე და დრაგოსმა ლიზას სიტყვა.
-ნამდვილად... თქვა ლიზამ და კრისტიანს ჩაეხუტა გვერდიდან.
-რა საყვარლები ხართ.... ვუთხარი და გავუღიმე.
-რადგან კიდევ ბევრი დროა უნისამდე.... დავილაპარაკოთ... თქვა დრაგოსმა.
-მოკლედ! დღეს დილით ვიფიქრე რომ რადგან წლის ბოლოს ვამტავრებთ უნისს, დავტოვოთ აქაურობა და წავიდეთ სადმე სხვა ქვეყანაში იმისთვის რომდ ავიწყოთ სუფთა და ახალი ცხოვრება. ვამპირული ცხოვრებით ძალიან დავიღალე, ამდენი ჩხუბი და ამდენი ჭრილობები.
-როუზ...
გამაწყვეტინა ლიზამ.
-რა?...
-ვიცი რომ დაიღალე ჩვენც დავიღალეთ, გუშინ მე და კრისტიანმაც ეგ ვიფიქრეთ, ამიტომ ჩვენიდანაც დადებითი პასუხია, ხო ასეა კრისტიან?...
-კი... თავი დაგვიქნია კრისტიანმა.
გამღიმა
-გახსოვთ რამდენიმე დღის წინ ხეს რომ შევეჯახე?..
-კი... თქვა ლიზამ და გაეცინათ.
-იცი რაზე ვფიქრობდი?..
-რაზე.?? მომიბრუნდა დრაგოსი.
-ჰაჰ.... უცბათ ასე წარმოვიდგინე ჩვენ ორთხნი რო მე ვიყავი დედა რომელმაც თქვენ უნდა მოგიაროთ ხელით კრისტიანისკენ და ლიზასკენ ვაჩვენე, მამა... კი დრაგოსი იყო.... ვთქვი და გავიცინეთ.
-აიმე... თქვა დრაგოსმა, ადგა ჩემს გვერძე ჩამოჯდა და მიმიხუტა გვერდიდან.
-რა საყვარელი ხარ...
4 ივეს გაგვეცინა.
-წყალი ადუღდა... მითხრა კრისტიანმა.
- რამიონი გავაკეთო?... ვკითხე და ორივენი გავსწორდით.
-ხო
-ლიზა შენ არ გინდა.??
-ნოუპ, იცი შენ რაც მინდა მე.... მითხრა და ლეკვის თვალებით შემომხედა.
-კაი ხო... ოღონდ არ მომკლა... ვუთხარი გაფრთხილებით და თავში წამორტყმაც დავიმსახურე.
ლიზა გამოვკვებე, და სალფეთკი მოვაწოდე. მე კი ჭრილობაზე სალფეთკი ჩამოვისვი.
-უფრო მტკივნეულია როცა ადამიანი ხარ ვთქვი ჩემთვის და გაკეთებას შევუდექი.
-როუზ კარგად ხარ?... მკითხა დრაგოსმა, მასკენ მივიხედე კრისტიანი და ლიზა გასულიყვნენ.
-კი, ვუთხარი და ისევ გავაგრძელე ჩემი საქმე.
ჩემსკენ წამოვიდა, ხელები წელზე შემომხვია გვერდიდან ჩამეხუტა და ნიკაპი მხარზე ჩამომადო. მალევე ვიგრძენი კოცნა ზუსტად იმ ადგილას სადაც ლიზამ მიკბინა.
-რას შობი?... ვუთხარი სერიოზულად.
-ვცდილობ ტკივილი დაგიამო... მითხრა და კიდევ მაკოცა.
-კარგი მორჩი და გაიტანე საჭმელი... ვუთხარი თავის დაღწევა ვცადე.
-კიდევ გაკოცებ რა... მითხრა და ლეკვის თვალებით შემომხედა.
-შენ სულ გაუფრინე?... ვკითხე სიცილით.
-ანუ კი... თქვა და ბევრჯერ მაკოცა იგივე ადგილას.
-კაი კაი გეყოს... ვუთხარი სიცილით. უცბათ დავაჭერინე ხელში საჭმელი და გვრიტებთან დავედით.
-აბა?... დღეს ლიზა ხო არ დაგავიწყდა რო ბანკეტზე მიგვიწვიეს....
-აუუ აუცილებელია?... მითხრა მობეზრებით.
-არა... ვუთხარი პირგამოტენილმა.
-მაშინ არ წავი.... სიტყვა არ დაამთავრებინა კრისტიანმა ლიზას.
-რატო არ უნდა წახვიდეთ გაერთოდით....
-არ გვიყვარს ხალხმრავლობა... ვუპასუხე ისევ პირგამოტენილმა.
-აუუ... წადით და ჩვენც წაგვიყვანეთ... კრისტიან ძმაო არ გაინტერესებს ჩვენი გოგონები კაბებში როგორები იქნებიან.... უთხრა დრაგოსმა კრისტიანს და თვალი ჩაუკრა.
მე კი ხველება ამიტყდა.
-იოცნებეთ ვუთხარით მე და ლიზამ ერთდროულად,