Blood Rose

თავი 20

-რა არ იცი?! ცოტა ხმამაღლა მოუვიდათ თქმა.
-კაით კაით... პროკუ..
სიტყვა გამაწყვეტინა დიომ.
-პროკურორი ისედაც თანახმაა.  მეუბნება დიო.
ჰიუნინქაიმ ჩემი ნივთები გამოიტანა.
-კეთილი იყოს შენი დაბრუნება! მეუბნება უკნიდან პროკურორი. ვბრუნდები და ვესალმები.
-მადლობა უფროსო...
მხარზე ხელს მადებს და მიდის ტანამშრომლებთან. კაბინეთში შევდივართ მე და დიო.
მაიკა მაცვია შიგნიდან გარედან საროჩკა ჯინსის. ქამარზე უნდა გავიკეთო მაგრამ ვეჯიკავები და ვერ ვიკეთებ.
-ჯანდაბა!
-მოდი დაგეხმარო! მეუბნება სიცილით. მიკეთებს
-ხო დამცინე... მეც მეცინება.
-მოგვანატრე თავი! მეუბნება დიო.
-მეც მომენატრეთ ... ვეუბნები და ლოყებს ვუწელავ.
-ესეც შენი რაცია.... მზადანე ხარ... სიცილით მეუბნება დიო.
-ბაზარი არაა. ვეუბნები სიცილით დავჯექი მაგიდასთან.
-ცოტახნით უნდა გავიდე! შეიძლება? 
-რა მოხდა? რაღაც დაბნეული დადიხარ! შეყვარებული ხო არ ხარ? აღიარე ხარ ხო?
ადგილზე დაჯდა.
-რაიყო? კარგად ხარ?? ვკითხე ანერვიულებული.
-კი მაგრამ....არავისთვის მითქვამს და შენ როგორ მიხვდი ასე ადვილად?
-მე ყვეკაფერი ვიცი!ვეუბნები სიცილით. სერიოზულია!
-ვაიმე ღმერთო! დიო მომისმინე, მე და შენ ძალიან კარგი მეგობრები ვართ და შენ იცი ხო?
-კი...
-მომისმინე, თუ რამე გინდა თუ რამე გიჭირს, თუ რამეს ფიქრობ რომ სხვას ვერ ეტყვი მე მითხარი.ცხოვრებაში ბევრირამ გადამაიტანია და ვოცი ამიტომ თუ რამე გინდა ნებისმიერი რამ თუნდაც არალეარული ნებისმიერი... შეგიძლია მითხრა მომიყვე... მკითხო დაგეხმარები ხომ იცი არა?
-ვიცი...
-შეგიძლია...
-რა??
-შეგიძლია წახვიდე... ვუთხარი და სკამის საზურგეს მივეყუდე.
გასვლა დააპირა მარა გაჩერდა.
გამეღიმა. იმასაც გაეღიმა.
-კარგი.. მოვდივარ!ვეუბნები და ვდგები.
ეცინება. გავდივარ და ყველას ვატყობინებ. აქვე ჩვენ უბანში კაფეში ვჯდებით რომელიც დიომ აირჩია.
-რას ინებე... სიტყვა უწყდება გამყიდველ ბიჭს როდესაც იხედება და ჩვენ გვხედავს.
-ლეი! ეუბნება დიო ის ბიჭი როგორც ჩანს ლეი ქვია. მე შემომხედა.. დაახლოებით ვფიქრობ რაც ხდება.
-მომისმინეთ ეხლა ორივემ.... შენ როგორც ჩანს ლეი ხარ, როგორც ცანს იცნობთ ერთმანეთს... ამიტომ გაუგებრობა რომ არ მოხდეს ლეი გეტყვი რომ მე მისი კარგი მეგობარი ვარ. ასევე უფროსი სამსახურში.
ამოისუნთქა ლეიმ თუ მომეჩვენა.
-როგორც ყოველთვის!ეუბნება დიო.
-მე კი უშაქრო კაპუჩინო ცხელი
-კარგი... ჩაეღიმა.
დავჯექით.
-დიო.. დიო... ვეუბნება გამომწვევი ხმით.
-როუზ...
-ერთი წამით! ვეუბნები და მის ტელეფონს ვიღებ. კოდი მოხსნა.
-რას აკეთებ?
-მაცადე! სურათებში შვედივარ... ფოტოებს ვაწყდები ლეისა და დიოსი.
დავხურე ტელეფონი.
-შენ გონია ვერ მივხვდებოდი?
-მისმინე თუ აღარ გინდა ვიმეგოროთ შეგვიძლია უბრალოდ უფროსი იყო ჩემი...
-შეჩემა ხო არ გაგიჟდი?  რაებს ბოდიალობ ლეი რო არ იყოს კარგად დაგარტყამდი. ეგეთი ტონით ნუ ლაპარაკობ შენს თავზე. არააქ მნიშვნელობა ვინ ხარ! არააქ მნიშვნელობა ვინ გიყვარს და არააქ მნიშვნელობა შენს ორიენტაციას! ავხედე ჩვენთან მდგარ ლეის.
-თქვენს გვერდით მიგულეთ! ვეუბნები ვდგები და მხარზე ხელს ვადებ. ლანგარს მაგიდაზე დგამს და მეხუტება ლეი.
-ჰეი ჰეი! მეც ვეხუტები.
-მადლობა! მომშორდა.  ცრემლები წამოუვიდა და მოუწმინდა.
-ჰეი ჰეი... გამეცინა.
-დამშვიდდი.. ეუბნება დიო.
-დაჯექი! ჯდება.
-ეხლა კარგად მომისმინეთ ორივემ! მომიყევით
-1 წელზე მეტია რაც ერთად ვართ ამბობს დიო.
-არარსებობს!ვამბობ ცქმუტვით.
-შენ რა...
სიტყვა გავაწყვეტინე ლეის.
-დიახ დიახ... მეთვითონ გეცოდინებათ ჰოსოკის შეყვარებული ვარ მაგრამ LGBTQ -ს ყოველთვის ვცემდი პატივს. განსაკუთრებით ვაღიარებ თქვენ მომწონხართ...
-ვაუ! არველოდი ასეთ პასუხს... ამბობს ლეი.
-და... ამმ.... ლეიდიო ხო?
ლეის გაეცინა დიომ სახე დამალა.
-ხო! გამეცინა.
-როუზ! გცემ! მეუბნება დიო.
-არამგონია! ვეუბნები სიცილით.
-დიო ჯობია ჭამო... რაც მოგიტანა.. კარგია შენთვის... ვეუბნები სიცილით.
-როუზ!
მე და ლეი ვბჟირდებით.
-კაი კაი... ნუ აბრაზებ... ამბობს ლეი და იხუტებს დიოს.
-მესაყვარლებით... უიი... მშობლები? ვეკითხები მათ.
-ჩემები თანახმა არიან!ამბობს დიო -არაააქვთ პრობლემა.
-ლეი? მომისმინე თუ არგინდა...
-რადგან დიო ასე გენდობა და შენთან თავს გახსნილად გრძნობს... ნამდვილად ვენდობი იმ ადამიანს რომელსაც დიო ენდობა... მეუბნება ღიმილით -და ადამიანი რომელმაც ცოტა ხნის წინ მხარი დაგვიჭირა!
-ძალიან მიხარია თუ ჩემთან მართლა ეგრე იგრძნობთ თავს!
-სახლიდან წამოვედი!
-რაა?? ვეკითხები მე.
-ხო... ვერ შეეგუებოდნენ ამიტომ წამოვედი.
-ეხლა დიოსთან ხარ??
-მეც მაგად ვეუბნები მაგრამ არაო სასტუმროშია და ისიც არ იცის რამდენიხანი გაჩერდება იქ ამბობს დიო.
-დიო შენ სახლში მშობლებთან ხო არ ჩაგისახლდები! ეუბნება ლეი.
-ჰეი ჰეი...  არაუშავს ყველაფერი მოგვარდება!
-ხვალ ჩვენი  2 წლის თავია ამბობს დიო.
-მაგარია! ძალიან მიხარია! ამის გამო იყო შენი ბოიფრენდი მტელი დღეჯერ გამოთიშული და მერე ნერვიული.
-ადვილია არაა... (ლეი)
-ვიცი მართლა მესმის.... მე ყოველთვის ვუჭერ მხარს და გიჭერთ...
-საუკეთესო ხარ!მეუბნება დიო.
-თქვენ საუკეთესო მეგობრად ჩამთვალეთ.
ყავა დავლიეთ.
-თუ გინდა დარჩი? ვეუბნები დიოს.
-არა არა წამოვალ.... ლეის ეხუტება და მოდის.
-ხვალისთვის უნდა მოგამზადო... ვეუბნები სიცილით და მანქანაში ვჯდებით.
განყოფილებაში ვბრუნდებით.
ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.
მეორე დღეს!
ბიჭებს ვთხოვე რომ ხვალ დრო გამოეყოთ ლეისთვისა და დიოსთვის.
რადგან დიო ჩვენთან მუშაობს და ლეი მას მშობლებთან ვერ ჩაუსახლდება  გადავიწყვიტე მათთვის სახლი მეჩუქებინა. ამაში ბიჭებიც დამეხმარნენ ლიზაც და კრისტიანიც.
ფულიც კი ავაგროვეთ და კარგად მოგროვდა ამიტომ სახლი ვუყუდეთ სამსახურთან ახლოს ბინის მაგივრად.
სანსახურიდანაც დავეთხოვეთ. ლიზამ ლამაზი კაბა ჩაიცვა კრისტიანის გამო მე კი ჩვეულებრივად მაგრამ დახვეწილად და ლამაზად. უკვე 5 საათია ამიტომ ბავშვებს დიოსა და ლეის ჩათვლით წამოსვლა ვაიძულეთ  რესტორნიდან. ლეის და დიოს თვალები ავუხვიეთ  და ისე ჩავაჯინეთ უკანა სავარძლებზე. წინ კი ჰოსოკი და მე ვიჯექით. მივედით მანქანებით და აღელვებულები.... წინ დავაყენეთ და თავლებიდან მოვხსენით. ფეიერვერკი გაისროლა ჯინმა და მონიმ.
-სიუპრიზი!! დაიყვირეს ბავშვებმა ერთხმად.
-არარსებობს!ამბობს გაოგნებული დიო.
-რსებობს... ვეუბნები სიცილით.
-ერთი სული გვაქ როდის ამოიღებთ ხმას... ეუბნება თე ხუმრობით.
-მართლა?? გვიბრუნდება ლეი.
-და რატომ არა ყველაზე მეტად ახლა თქვენ მხარდაჭერა და ახალია სახლი ახალი ტავგადასავლებით გჭირდებოდათ ეუბნება ლიზა.
-ნამდვილად! ეთანხმება კრისტიანი.
-ძალიან დიდ მადლობა!!ამბობენ და ყველას გვეხუტებიან სათითაოდ.
შევედით სახლში ძალიან მოეწონათ ავეჯიც შიგნით იყო მხოლოდ მათი ნივთები და ახალი სიყვარულის ისტორიაღა აკლდა სრული ბედნიერებისათვის ამ სახლს.
უზომოდ ბედნიერები იყვნენ რაც ჩვენც გავბედნიერებდა.  კარგი დრო გავატარეთ და 2 3 საათში წყვილი მარტო დავტოვეთ. წამოვედით ჩვენთან ყველანი და ვინსად დაჯდა ვინ წმაოწვა და ვინ იდგა ვერ გაიგებდი. ჩვენც დავილეთ და მერე ყველა თავის ოტახში წავიდა და მეორე სახლში.
თავის ტკივილი მაღვიძებს...
-აიშ!! ვამბობ და ვიღვიძებ
-ჯანდაბა ამდენი რამ დამალევინა გუშინ! ვამბობ და თვალებს ვახელ.
ზურგზე ვწევარ. გვერდიდან ჰოსოკს ხელი აქვს გადმოხვეული წელზე და მეხუტება.
ადგომა დავაპირე მარა მომიჭირა ხელი...
-ჰოსოკ... მეტკინა წელი.. ვეუბნები სიცილით.
-არ გინდა გაჩერდე! მეუბნება გაბრაზებული და უფრო მეხუტება.
მეც ვეხუტები ცალი ხელით.
-უნდა ავდგე... თავი მისკდება და თან სამსახური ორივესსს! ყელში მკოცნის.
-ვიცი მაგრამ ცოტახანი გთხოვ!  მედუდღუნება და ისევ ყელში მკოცნის.
-ცოტახანი და ავდგეთ! ვეუბნებაი და თვალებს ვხუჭავ. მალევე გაგუდული გვეძინება ორივეს. გუშინ რო დავლიეთ სხვა რას უნდა ელოდო პახმელიაზე. არვიცი რამდენიხანი გვეძინა მაგრად ეგ კი ვიცი რომ გემლიერად მეძინა. ყველაფერი ცუდია და კოშმარების, ტკბილად მეძინა. მითუმეტეს როდესაც გვერძე შაყვარელი ადამიანი გიწევს და იცი რომ არსად წავა. ამჯერად ჰოსოკი წევს გულაღმა მე კი ნახევარი ტანით ზედ ვეხუტები. მოკლედ ვერ გაიგებ რომელი ვარ მე და რომელია ჰოსოკი:D :D  ამჯერად ჰოსოკის განძრევა მაღვიძებს. თვალებს ძლივსღა ვახელ ცოტა მტკივა.  ავხედე ჰოსოკს და მე მიყურებს.
-რაიყო? ვეკითხები ძილნარევი ხმით და თვალებს ვიფშვნეტ.
-არაფერი
-აბა რატომ მიყურებ?
-ლამაზი ხარ... მეუბნება და შუბლზე მკოცნის.
მეღიმება და მკერდზე თავს ვადებ.
ტელეფონის ხმაა ხელს ვავლებ და ვპასუხობ ისე რომ არ ვუყურებ ვინაა ჰოსოკს ისევ დაეხუჭა თვალები.
-დიახ?
-ჰოსო...როუზ? მეკითხება დირექტორი ბიგ ჰიტის . ამაზე ჰოსოკმა თვალები ჭყიტა და მერე გაეციბა. ტელეფონი გამომართვა და ყურზე მიიდო.
-გისმენთ დირექტორო!
-ჰოსოკ! ეუბნება სიცილით დირექტორი
-რა მოხდა? ესეც ეკითხება სიცილით. მე კი შერცხვენილი ჰოსოკის ყელში ჩავრგე თავი. უკვე ვეღარ გავიგე რა უთხრა დირექტორმა ჰოსოკს.
გათიშა ტელეფონი დადო და ძლიერად ჩამეხუტა.
-საყვარელი ხარ! მეუბნება სრული სერიოზულობით.
-.....
-უსაყვარლე... სიტყვა გავაწტყვეტინე
-მიყვარხარ! ვეუბნები ჩუმად.
-რა? მეკითხება და ოდნავ ხელები მომიშვა და ჩემთვის ჩამოეხედა. მეც ავხედე
-მიყვარხარ! ვეუბნები სრული სერიოზულობით.
მიღიმის...  ჰოსოკის ღიმილის დანახვა ყველაზე მეტად მაბედბიერებს... თვალწინ დრაგოსი მიდგება ყოველ წამს როდესაც ჰოსოკთან ერთად ბედნიერად გვრძნობ თავს. ის სიყვარული რომელიც დრაგოსისადმი მაქვს არასდროს გაქრება და არც მინდა მაგრამ ჰოსოკისადმი სიყვარულიც ისეთივეა როგორიც დრაგოსისამდი. ის აღარარის არც ჩემი პატარა შევეგუე.... გავიაზრე მაგრამ გული სულ მუდამ მეტკინება და მაინც დამრჩება პატარა ხვრელი მათი არ ყოფნის გამო. ჰოსოკი... ადამიანი რომელიც ამყველაფერს მიმსუბუქებს და ადამიანი რომელმაც ტავის გულში ჩემთვის ადგილი გამოყო... ბევრს ნისნავს ჩემთვის ეს ყველაფერი და მიხარია რომ მისნაირმა კეთილმა მხიარულმა და კარგმა ადამიანმა შემიყვარა და მომცა იმის საშუალება რომ შემყვარებოდა, და ამით დრაგოსის ბოლო სურვილი რეალობათ მექცია. მიყურებს კოცნას მჩუქნის და ძლიერ მეხუტება.
-მეც მიყვარხარ!
-იცი ბოლო სურვილი რა იყო დრაგოსის?... ვეუბნები და ცრემლი ჩამომიგორდა.
-რა?
-მთხოვა რომ სხვა შემყვარებოდა და ცხოვრება გამეგრძელებინა. ვეუბნები და მეც ძლიერ ვეხუტები-ამის საშულება შენ მომეცი და მადლობა... მადლობა იმისთვის რომ ასეთ რთულ პერიოდში ჩემთან ერთად იყავი...
-არაფრის... ეს იყო ის რაც გულმა მიკარნახა... არ მინდა დრაგოსის ადგილი ცავანაცვლო და ამას ვერასდროს შევძლებ, უბრალოდ ისიც მყოფნის რომ სენი სიყვარული დავიმსახურე.. მეუბნება და თავზე მეფერება.