Blood Rose

თავი 13

2 კვირის მერე.
პირველი ერთი კვირა ქალაქის დაწვრილებით შესწავლას დავუთმე, მეორე კვირა კი დაფიქრებას. ყველაფერი მოვუყევი ბავშვებს და მირჩიეს რომ მათთან მეთანამშრომლა რადგან ჩვენ ოთხნი და ისინი 8 ი დირექტორის ჩათვლით, ძლიერრბი ვიქნებოდით. დრაგოს და კრისტიანს აღარ აწუხებს სისხლის წყურვილი მარა ხანდახან პატარა ცხოველებს იჭერენ და იმითაც კმაყოფილდებიან.
ოეშაბათს დავურეკე ნამჯუნს და ვუთხარკ რომ სამშაბას მათ კომპანიაში შევხვდებოდი და yg ზე ინფორმაცია მოეძიათ.  მოკლედ სამშაბათს დილით მაღვიძებს ლიზა.
-როუზ გაიღვიზე და ადექი...
-რაიყო....
-რა რაიყო... დაგავიწყდა რო დღეს ბიჭებს უნდა შევხვდე...
-ხო ვდგები.... ავდექი და აბაზანაში შევედი, გადავივლე წყალი და გამოვფხიზლდი.
-ტანსაცმელიი.... ვუყვირივარ ლიზას.
-რას ყვირიხარ აქ ვარ.... მიტხრა და ტანსაცმელი მომცა.
-okay ვეუბნები და ვიცმევ ისე რომ არ ვაკვირდები.
გავდივარ და სარკეში მე და ლიზას თავს ვაკვირდები.
-ეეე... ვთქვი გაოცებულმა.
-ხო ლამაზია როუზ...
-კი ლიზ... ტყუპებს ვგავართ... ვეუბნები ვიხუტებ და ვკოცნი შუბლზე.
საბოლოოდ, ბიჭებს ვემშვიდობებით და გავდივართ სახლიდან. მე და ლიზა ერთმანეთს ვავსებთ და მასთან დასამალი არაფერი მაქვს. მის გარეშე არაფერს ვაკეთებ  ისიც წამოვიყვანე. მივედით ორი მოტოციკლით ბიგჰიტის კომლანიასთან. გადმივედით და კარებისკენ წავედით. პორბადე და წუდი გვეფარა და ამიტომ ვერ მიცნო დაცვამ და გაგვაჩერა.
პირბადე ჩამოვწიე და ვუთხარი.
-როუზ ჰელსეი ეს კი ჩემი და ლიზა ჰელსეი.
-კარგით მობრძანდით მისის ჰელსეებო.... გზა დაგვითმო დაცვამ. პირბადე და ქუდი მოვიხსენით მე და ლიზამ და დირექტორის კაბინეტისაკენ დავიძარით. დავაკაკუნე და თანხმობის შემდეგ შევედი.
-გამარჯობა როუზ... ერთხმად მითხტეს ყველამ.
-გამარჯობათ, მინდა ჩემი და გაგაცნოთ ლიზა ჰელსეი...
-სასიამოვნოა შენი გაცნობა ლიზა... უთხერს ცალცალკე ყველამ ლიზას.
დირექტორის მაგიდის წინ ორი სკამაი იდგა ერთზე ნამჯუნი იჯდა მეორეზე კი მე დავჯექი. ლიზა კი ბიჭებს ჩაუჯდა მდივანზე.
-როუზ.... აქ ყველასაჭირო ინფორმაციაა... მითხრა ნამჯუნმა და ფიურცლების შეკვრა მომაწოდა.
-კარგი მადლობა... ვუთხარი და გადავხედე.
-yg ის შესახებ შეცდით.... ვუთხარი ყველას.
-რა? ყველა ერთად.
-ხო აბა დაუფიქრდით მან ორ კომპანიასთან გააკეთა ხელშეკრულება რომ არ გაკოტრებულიყო, მარა არ გამოუვიდა და ორივე კომპანიამ გააუქმა მასთან ხელშეკრულება. ისინია არც ისეთი შეძლებულები არიან რომ იარაღი ან რამე ისეთი აღრჭულვილობა იყიდონ.
-აღრჭულვილობა რათ უნდათ?.... ჩამირტყა თემ.
-ამმ.... ლიზას ვუყურებდი და არვიცი სახით მიყურებდა.
-ანუ.... ჩვენ ისინი არ ვართ ვინც ჰგონიათ....
-რაა... გეი ხარ?... მკითხა ჯინმა. ამაზე კარგად გადავიხარხარეთ მე და ლიზამ.
-არა ჯინ....
-აბა?... მეუბნება  ჯიმინი.
-თქვენი საქმე არაა.... ვეუბნები უხეშად და ვჩუმდები.
-თუ დაიწყე დაამთავრე მკაცრად მიყურებდა იუნგი.
-okay....okay....ანუ მე ლიზა დრაგოსი და კრისტიანი ვცხოვრობთ სადღაც იქნება 1 წელი ერთად... ამერიკაში ვამპირები არსებობენ....
-ააა მაგას ამბობ.... მითხრა ჯიმინმა.
-what?....ვთქვი მე და ლიზამ ერთად.
-ხო ეგ ვიცით როუზ, დრაგოსი კრისტიანი და ლიზა რომ ვამპირები არიან და შენ რომ აღარ ხარ მიპასუხა დირექტორმა.
-მერე რას .აწვალებთ  გეთქვათ ეგრე... ვეუბნები დირექტორს. იცინის და მეუბნება
-და ცნობისთვის კიდევ ერთი დამთხვევა... ჯიმინიც ვამპირია და იუნგიც....
-ვაუ.... სასიამოვნოა ვამპირების ხილა სამხრეთ კორეაში... ვამბობ ვდგები და ბიჭეურად ხელს ვართმევ ჯერ ჯიმინს ბოლოს კი იუნგის.
-დარწმუნებული ხარ რომ yg არ არის? მეკითხება ჯონგუკი.
-კი ჯონგუკ....
-მაშინ ვინ უნდა იყოს....
-როუზ...
-ლიზა... ვთქვით მე და ლიზამ ერთდროულად. უფრო წამივიყვირეთ.
-ჯექსონი და ლუკასი. ვამბობთ ერთდროულად.
-არა ეგენი არა... მეუბნებიან თე და ჯონგუკი.
-რატომ ვითომ?...
-როუზ.... გუშინ გამოაცხადეს ტელევიზორში რო დავაკავეთო.... მეუბნება ჯონგუკი
-ძალიან კარგი.... იმედია მიხედავენ... ვთქვი ჩემთვის. 2 კვირის შემდეგ
ბიჭებს დრაგოსი და კრისტიანი გავაცანი, კარგად გაუგეს ერთმანეთს. ამ 2 კვირის მანძილზე ყველანი ვეძებდით ჩვენს მტერს. ძალიან დავახლოვდით და უკვე მესამე დღეა ჩვენთან არიან ბიჭები. 2 კვირა ჩვენთვის ცოტა არ ყოფილა რომ დავაახლოებულიყავით. არვიცი საიდან მაგრამ ჯიმინმა მოიფიქრა რომ გაგვეკეთებინა დიენეის ტესტი. გავიგებდით მართლა ტყუპები ვართ თუ არა. მოკლედ დღეს იქნება პასუხები. უკვე აგვისტოა. ვიღვიძებ დრაგოსს ისევ ძინავს. შუბლზე ვკოცნი და ვაღვიძებ.
-გაიღვიძეეე.... ვეუბნები ისევ ვკოცნი.
-აუუუ..... წუწუნებს და თვალებს ახელს.
-ახლა რაღა მოხდა?... მეკითხება და მკოცნის.
-მომენატრე!!... ვეუბნები და ვეხუტები ისე თითქოს ვინმე წამართმევს მის თავს.
-რა მოგივიდა ამ დილეუთენია?... მეკითხება და მიხუტებს.
-არვიცი მაგრამ მეშინია!! ძალიან მეშინია.... ვეუბნები და ისევ ვუჭერ ხელებს.
-კარგი დამშვიდდი... მე აქ ვარ  და არსად წასვლას არ ვაპირებ...
-ვერც წახვალ ვუთხარი დრაგოსს.
დილის საუბრის მერე ავდექით და ჩავიცვით. სამწუხაროდ ვერ დავაფგინეთ ვინ გვემყერება მაგრამ აშკარაა რომ აგარ გამოჩენილა ჩვენთან. დღეს მივდივართ მე და ჯიმინი პასუხების სანახავად. ცოტა ვღელავ. ჩავედით დაბლა და ყველა გაღბიძებულია.
-ჯიმინ როდის უნდა წავიდეთ? ვეკითხები ჯიმინს.
-12 საათზე. ეხლა 12 ის 40 წუთია ამიტომ ყავა დალიე ისაუზმე უცბათ და წავიდეთ კაი ?...
-კარგი. ვეუბნები უცბათ შევდეივარ სამზარეულოში ვამზადებ ყავას ვასხამ და გამოვდივარ ისევ ბავშვებთან ყავის სმით.
-ძაან გვაინტერესებს ჩვენც პასუხები მეუბნება თეჰიონი.
-ხო ძაან... დაამატა ქუქმა.
-კაი როუზ დალიე და წავიდეთ თორე წაიღებენ ტვინს. მეც დავდე ყავის ჭიქა მაგიდაზე და ჯიმინს გავყევი. მივედით სავადმყოფოში და ჩვენი სახელები ვუთხარით. გვითხრეს რომ დავლოდებოდით. ჩვენც ველოდებოდით როცა ერთერთი ექიმი მოვიდა ჩვენთან.
-პარკ ჯიმინი და როუზი ჰომ?
-პარკჯიმინი... უპასუხა ჯიმინმა.
-როუზ ჰელსეი... ვუთხარი ექიმს კი გაეღიმა.
მგონი ვხვდები რაშიცაა საქმე და ძალიან ვნერვიულობ. ხელები ამიკანკალდა.
-პასუხები?... ვეკითხები ხმის კანკალით და ვდგებით ფეხზე ერთდროულად და ნელა.
-აი ინებეთ... გვითხრა და გამოგვიწოდა კონვერტი.
-მადლობა... ვეუბნები და კონვერტს ვართმევ სწრაფად. ის კი  ღიმილიანი სახით გვტოვებს. სასწრაფოდ ვხსნი კონვერტს და ვიღებ ფურცელს. ვშლი.....
99, 9 % იმისა რომ მე და ჯიმინი და-ძმანი ვართ. ქვევით კი უწერია ასევე 99,9% იმის რომ მე და ჯიმინი ტყუპები ვართ. ფურცელი ხელიდან მივარდება და ძირს მივარდება.
ცრემლი ჩამომდის. არ ვქვითინებ უბრალოდ ცრემლები მომდის.
ჯიმინს შევხედე... რომელმაც თვალი გამოსწორა.
-დაო...
-ძმაო... ვამბობთ ერთხმად, ჩალეწილი ხმით და ვეხუტებით ერთმანეთს. ორივეს ცრემლები მოგვდის. არცერთი არ ქვითინებთ.
ორივეს გული დამძიმებულია. ორივეს უკანკალებს ხელები.
ერთმანეთს ვშორდებით ჯიმინი კი აკანკალებული ხელებით ჩემს სახეს მის ხელებში იქცევს და შუბლზე მკოცნის. მისი კოცნა სველი იყო ცრემლების გამო რომელმაც მის სახეზე გაიკვლიეს გზა. ამის შემდეგ უბრალოდ ორივე გახარებულები ვიყავით. ყველას შევატყობინეთეს სასიხარულო ამბავი.