Blood Rose

თავი 19

1კვირის შემდეგ.
სახლში ვართ მე, ლიზა და კრისტიანი. ბიჭები კი წასულები არიან რაც არ მიკვირს. მათი აიდოლობიდან გამომდინარე. ვისადილეთ და ახლა ვზივართ და ტელევიზორს ვუყურებთ კალადბურთ.
-იეს! წამოიყვირა კრისტიანმა.
-მაგრად თამაშობენ რა... ვამბობ და კარგად ვკალათდები ფეხგადაჯვარედინებული.
-ჯდომის მანერა საერთოდ არ გაქვს... მეუბნება ლიზა.
-რამე ახალი მაინც თქვი... ვამბობს და ვიცინივარ.
-ან ვაფშე ეგრე როგორ ჯდები? მეკითხება კრისტიანი.
-ვაფშე არა... სიტყვას მაწყვეტინებს კარების შემოდღლეზის ხმა. უცბათ ავიღე ჩემს გვერზე არსებული პულტი და მოსაქნევად, თან ავდექი და სულელური პოზა მქონდა.
შემოცვივდნენ ბიჭები. კრისტიანიც და ლიზაც დგანან.
-თქვენი ყველაფერი...  პულტი დავდევი და ბალიში ვესროლე რომელიც კარგად მოხვდა ჰოსოკს მუცელში.
-საერთოდ... ვეუბნები კრისტიანს- თქვენ რაიყოთ ლამის პულტით დაგჭერით, და ეგ კარები თუ გაფუჭდება მერე ფრაზის ბოლომდე დასრულება მომიწევს.. ვეუბნები გაბრაზებულად.
-როუზ...
-რაიყო? რატო შემოაგლიჯეთ კარები ვეუბნები ჰოსოკს.
-ახალი ამბავი მაქვს... მეუბნები და თან შემოდიან.
-რა ამბავი... ვეუბნები და ჩემს ადგილას ვბრუნდები. მოდი დაჯექი... ისიც ჯდება.
-მოკლედ... იწყებს ჰოსოკი მარა თე არ აცდის.
-გადაცემაში მიგიწვიეს
-თეჰიონ! ეუბნება გაბრაზებული ჰოსოკი.
-რატო?
-რა რატო? (მონი)
-რატო უნდა მივეწვიე ვინმეს გადაცემაში არც საზოგადო მოღვაწე მე ვარ და არც გმირი...
-სამაგიეროდ ჩემი შეყვარებული ხარ... მეუბნება ჰოსოკი თავ მომწონეთ და თვალს მიკრავს.
-მაგის გამო მიგიწვიეს შენ და ჰოსოკი ერთერთ გადაცემაში, სადაც ძირითადად კი არა სულ ასეთ სელებრითებ წყვილებს იწვევენ ხოლმე.
-ააა გასაგებია... და რო არ წამივიდე არა?
-what the fuck.. are you okay? მეუბნება კრისტიანი.
-თავი არ მაგინებინო ბალღო... მეუბნება ლიზა-უნდა წახვიდე ვერ გაიგე წყვილებიო ჰოსოკი მარტო წყვილია თუ მე გავყვე... მეუბნებ და კრისტიანს ეხუტება.
-მაცა... ანუ ყველამ გაიგო?
-კი(ჯინი)
-ვაიმე დედა... უკვე მეშინია... ვამბობ და გულზე ხელს ვიდებ.
-ნუ გეშინია, მეც მეშინია... მეუბნება ჰოსოკი და მეხუტება.
-დამშვიდებისოსტატიჰოსოკი. Ge (ჯი)
უფრო კარგად მოვკალათდი.
-აიშ... სხვა რა გზაა უნდა წამოვიდე
-დიახ დიახ... ამატებს გუკი.
-და როდის? ვეკითხები მე
-ხვალ (იუნგი)
-უფფ ცოტა დროა მაინც მოეცათ... ვამბობ თვალებს ვხუჭავ და ცხვირს ჰოსოკის ყელში ვათავსებ.
-რისი დრო? (ჯინი)
-რავი მოსაფიქრებლად!
-მაინც დაგაძალებდით თან კარგიც იქნება თქვენთვის.. ამაზე მოვიხედე (იუნგი)
-რატო?
-ნეტა რატო... გაერთობით, არმის გაეცნობი და გაგიცნობდა ყველა თუ როგორი კარგი შეყვარებული ყავს ჰოსოკს და ჯიმინს ტყუპის ცალი...
-მადლობა იუნგი... ვეუბნები და კოცნას ვუგზავნი.
-რაც სიმართლეა ვერ დამალავ მეუბნება და ისიც კოცნას მიგზავნის. ჰოსოკმა ჩაახველა.
-რაიყო? დაიხრჩე?  ვეკითხები სიცილით.
-ხანდახან მგონია რო ესენი უფრო ჰგვანან შეყვარებულებს ვიდრე თქვენ.. ამბობს ჯონგუკი, და ჯერ ჩემსკენ და იუნგის კენ შემდეგ კი  ჩვენსკენ ანიშნებს.
-შენ კი არაა ხანდახან მეც ასე მგონია.. ამბობს ჰოსოკი.
-წტფ... ვამბობ და ვსწორდები.
-ასე არა... ვამბობ ვდგებიჰოსოკი სიცილით კვდება.
-მოდი აქ... მეუბნება იუნგი.
-დიახაც.. მივდივარ განმარტოებულ მდივანში ზის ამიტომ იწევა, მე გვერძე ვუჯდები და ჩახუტებული ვარ ზურგით 
ჰოსოკი ეჭვიანი თვალებით იყურება.
-როუზ და იუნგი... გვეუბნება გაბრაზებული.
-რაიყო? არ შეიძლება ჩემს ძმაკაცს ანუ ჩემი შეყვარებულისა და ტყუპის ძმაკაცს ჩავეხუტო ვამბობ და ვითომც არაფერი ისე ვუყურებ ჰოსოკს.
-ნუ გეშინია ძმაო არ გართმევ სუ შენიაა.. ეუბნება იუნგი.
-სუ მისი კი არა ჯერ ჩემი იყო.. ამოიღო ხმა ჯიმინმა.
-შენ რას იყავი დადუმებული.. 
-მეზარებოდა ლაპარაკი
-ძაან არ გადამიღალოთ ჩემი ტყუპი თორე მოგკლავთ... ვეუბნები ბიჭებს.
-მიყვარხარ... მეუბენბა ჯიმინი და კოცნას მიგზავნის.
-მეცა მეცა.. ვეუბნები და მეც კოცნას ვუგზავნი.
-თქვენ არ ხართ წასასვლელები? ეკითხება ლიზა ბიჭებს.
-არა, ცოტახანი დავისვენებთ მერე კონპანიაში წავალთ როუზიც, ტანსაცმელს ავარჩევთ... ნუ მოკლეთ ხვალისთვის ვემზადებით... (მონი)
-და დღეს ყველანი აქ ვრჩებით ამიტომ როგორც ყოველთვის ნახევარი იქიქთ სახლში ნახევარი აქეთაში ხვალ კი ადრე ვირვიძებთ წასასვლელებიი... ამბობს ჯინი.
-მარტო მე და ჰოსოკი არ მივდიდვართ? ვეკითხები მონის
-არა ნამჯუნ ჰიონიც მოდის (გუკი)
-ააა გასაგებია...
-ამ გახსენებაზე მაკნე ვინაა აქ ? დასვა კითხვა კრისტიანმა.
-მე... ამოიწუწუნა გუკმა.
-ყველგან მაკნე როგორ ხარ? გაცინებით ვუთხარი გუკს.
-ვარ და რა ვქნა...
-ყველაზე დიდი კრისტიანი და ჯინია.. ვამბობ და ვიცინივარ.
-რა გაცინებს ეგრე.. მეუბნება ჯინი.
-თქვენც ყველგან დიდები ხართ ვიცინივართ ყველანი. 
1 საათის შემდეგ, ბიჭები და მე მივდივართ კომპანიაში.  იქ დირექტორს ვხვდები რომელიც კარგად მიღევს და საყვარელიც ყოფილა და მათი მენეჯერიც. როგორც ოჯახის წევრს ისე მიმღეს რამაც გული გამითბა. შემდეგ კი მე, ჰოსოკი, ლიზა და ნამჯუნი წავედით საყიდლებზე. მეც  გავიკეთე პირბადე. ლიზას კი რათ უნდა მარა მაინც გაიკეთა. ჰეჰე.
დავიარეთ მაღაზიებიერთი მაღაზია მოეწონათ სამივეს მე კიდე უბრალოდ ჰოსოკს ხელჩაკიდებული დავყვებოდი.
-ჩუმად რატო ხარ? მეკითხება ნამჯუნი.
-ნეტა რატო... რაც გითხარით არ მოგეწონათ... ვამბობ უკმაყოფილო.
-ადამაიანო... ჯინსით ხო არ წახვალ.. მეუბნება ლიზა.
-ამიტომვარ ჩუმად აზრზე არვარ ...
თავზე მომეფერა ჰოსოკი.
-საყვარელი ხარ.. მე კი გავუღიმე.
-აქ შევიდეთ და რამეს  მოგიძებნით... მითხრა ჰოსოკმა.
-აჰამ... თავი დავუქნიე და ისეთი რაღაც შემირჩიეთ რაც ძაან კაბა არ იქნება.. ეცინებათ და შევდივართ მაღაზიაში. ხან რა ხან რა აარჩიეს.
ვიჯექი წყნარად და ველოდებოდი როდის მორჩებოდნენ. ბევრი რარაც მომაზომეს. უცბათ ჰოსოკმა ხელი მომკიდა და სადღაც გამაქანა.
-ჰოსოკ... მოგვკლავენ სად დმიგყავარ... ვეკითხებოდიდა ამ კითხვებში მივედით რომელიღაც ნაწილში მაღაზიის. წინ გავიხედე. და ტანსაცმელი იყო გოგოსი და ბიჭის.
-წყვილის ტანსაცმელი... მერე.. ვერ მივხვდი
-როუზ... შემომხედა მერე იმ ტანსაცმელებს გახედა
-ააა და მერე არ გაგიჟდებიან ისინი? ვეკითხები სიცილით
-ავიტანთ... მეუბნება სიცილით. ახსნევინებს და ვიცვლით.
გამოვდივართ და გაბრაზებული ლიზას და ნამჯუნის სახეს ვაწყდებით მაგრამ შემდეგ წყნარდებიან როცა ჩაცმულობას ხედავენ.
-საყვარლები ხართ... (ლიზა)
-ძალიან... ზუსტად შესაფერისი... ამატებს მონი.
სარკეში ჩავიხედეთ და მართლაც ძალიან ლამაზი და ერთმანეთის შესაფერისი ტანსაცმელი გვაცვია.
მეორე დღეს.  ნაწილი ერთ სახლში ნაწილი მეორეში.
-აიშშ... ჰოსოკ.. ჩამოაფარე ეგ ფარდები.. მეძინება...
-გაიღვიძე! მეუბნება და ფანჯარას აღებს.
-რა კაია სუფთა ჰაერი... ვამბობ და ხარბად ვისუნთქავ დილის ჰაერს.
ვახელ თვალებს.  ჰოსოკს ჩაეცვა და ფეხზე იცმევს.
-აიშ... ვამბობ და ვჯდები საწოლზე, მერე ვდგები. ჰოსოკი ადგა და შემომხედა. მეკი ხელები გავშალე და მოვიდა და ჩამეხუტე.
-ჩემი პატარა... მეუბნება და ტავზე მკოცნის.
-უკაცრავად... ხო არ გავიწყდება რომ შენხელა ვარ სიმაღლით..
-არა მარა მაინც ჩემი პატარა ხარ მეუბნება და უფრო  მაგრად მიხუტებს.
-ტკბილი ხარ..
-უტკბილესი... შეიფერა მე კი მოვშორდი და მხარზე მუშტი დავარტყი.
-შეიფერმა ბიჭმა , ჩადი და ჩამოვალ. ცავიცვი ტანსაცმელი და ცავედი დაბლა.
-აბამ... ვთქვი და დავჯექი.
-რას ვშვებით დღეს? ვამბობ და ბავშვების ნაწილის ყურადღებას ვიქცევ რადგან ნაწილი მეორე სახლშია.
-დრო გვაქვს ამიტომ ჯერ თუ გინდათ გავისეირნოთ სადმე და შემდეგ მივდივართ გადაცემაში როგორც იცით... ახსნა ნამჯუნმა. (ლიზა და კრისტიანი მეორე სახლში არიან კიდევ რამოდენიმესთან ერთად)
-მაშინ ყავა ვიყიდოთ,  bless Royal-ში და მერე წავიდეთ.
-არაა პრობლემა... კარგი მაშინ წავიდეთ თქვა ნამჯუნმა. წავედით და ცევჯექით მანქანაში. სამივე უკან წინ კი მძღოლი.
სანამ დავძრავდით ვთქვი.
-მძღოლი დავასვენოთ გავუშვათ ჩვენ ვერ ვატარებთ?? ვეკითხები ნამჯუნს.
-რავი ჩვენ სუ ესე გვატარებს კონპანია და საერთოდ ყველას ესე ატარებენ.
-ამ ჯერად რომ დავარღვიოთ არაფერი მოხდება მგონი არა? ვამბობ ჰოსოკს ვაგდებ სკამიდან.  გადავდივართ.
კარებს ვუღებ მძღოლს.
-გადმო.. ვეუბნები და ისიც გადმოდის.
-ეს ჩემი მოვალეობა..
-ვიცი მაგრამ მე ვიღებ პასუხისმგებლობას თუ რამეა კარგი? ვეკითხები და ვუღიმი.
-კარგი... ისიც მიღიმის.
-ოღონდ მისამართიმომიძებნე... ტელეფონი... ტელეფონი არ მაქ ? ვეკითხები ჰოსოკს.
-ეგ სულ დაგვავიწყდა... საყიდელი გაქ.... მეუბნება ჰოსოკი და თავის ტელეფონს მაძლევს. საბოლოოდ ჯიპიესს ვრთავ და ადგილსაც მანიშნინებს მძღოლი.
-მადლობა... ვეუბნები და ვჯდები საჭესთან.
-ვიღაცა გადმოდით წინ... ვეუბნები ბავშვებს.
-მე დასაგწარი ამბობს ნამჯუნი და წინგადმოდის. ვიცინივართ და გადვივართ. ჯერ ყავას ვყიდულობთ. გზაში ვართ როცა უცბათ ნამჯუნი მაჩერებინებს მანქანას.
-რა იყო? ვეუბნები ნამჯუნს.
-ტელეფონი ვიყიდოთ...გვაქვს დრო..
-არა არა, თან არ წამომიღია მაგის ფული მერე ვიყიდი... ვამბობ და ხელი გასაღებისკენ მიმაქვს.
-მერე ვინ გითხრა რო შენ უნდა იყიდო? ამბობს ჰოსოკი.
-აბა ავინ უნდა იყიდოს მე მჭირდება შენ ხო არა ვეუბნები და სარკეში ვუყურებ.
-ჩემი შეყვარებულისთვის ვაპირებდი ტელეფონის ჩუქებას როგორც მახსოვს იმ ავარიის დროს გაუტყდა და როგორც მახსოვს მგონი ეს შენ ხარ ამბობს და მანქანიდან გადადის.
-ჰეი ჰეი... ვეძახი მაგრამ რათ გინდა მაინც შედის სამსუნგის მაღაზიაში სადაც მანქანა გამაჩერებინეს.
-რათ გინოდოდათ ხო გითხარით ვიყიდი თქო ვეუბნები წუწუნით ნამჯუნს.
-ნუ წუწუნებ... სიუპრიზიც მოყვება მაგას.
-რა სიუპრიზი?
-ნახავ..
-საინტერესოა... რამდენიმე წუთის შემდეგ გამოდის ჰოსოკი მაღაზიდან პარკით ხელში. სხვათაშორის იასამნისფერი პარკით.
ფანჯრიდან მომაწოდა და ჩაჯდა მანქანაში.
-გავხსნა? ვეკითხები ბიჭებს.
-კი არა? მეკითხები ნამჯუნი.
-დრო გვაქვს?
-წავიდეთ და იქ გახსენი.
-კარგი
პარკი ნამჯუნს მივეცი და მანქანა დავქოქე. წავედით და ტან გზაში ყავას ვსვამდით მაგრამ მაინც მოგვრჩა. ამიტომ ყავებიანად შევედით. საკმაოდ ბევრი ხალხი იყო გარეთ არმი ალბათ.
საბოლოოდ შევედით.
-გამარჯობა... ვამბობ თავის დაკვრით.
-გამარჯობა! მადლობა რომ მობრძანდით... მეუბნება გოგონა თავის დაკვრით.  მოვემზადეთ და ახლა უბრალოდ ველოდებით როდის გვეტყვიან რომ გავიდეთ. სკამებზე ვზივართ და მაკიაჟს გვისმევენ მე და ჰოსოკს.
-პირველად ვარ ასეთ ღონისძიებაზე ხო იცი არა? ვეუბნები ნამჯუნსა და ჰოსოკს.
-ვიცით..  (მონი) ძალიან მაინტერესებს როგორები იქნებით... გვეუბნება ნამჯუნი.
გაგვეცინა ორივეს. მორჩა მაკიაჟის გაკეთებას.
-მართლა აუცილებელი იყო ეს ყველაფერი? ვეუბნები და სახეზე ვანიშნებ.
-კი, მაგის გარეშე არავინ არ გადის თან შენ ნახევარზე მეტი არ წაისვი. ეგ ყველაზე მინიმალურია.. მეუბნება ნამჯუნი.
-მართლაც საინტერესოა თქვენი პროფესია..
-ჰა ხო არ მოგინდა უცბათ სელებრითობა? მეუბნება სიცილით ნამჯუნი.
-არ მიფიქ... სიტყვა გამაწყვეტინა ჰოსოკმა.
-არა!
-რა არა?
-რომც მოინდომო არ გაგიშვებ ამ სფეროში... მეუბნება ჰოსოკი და მზრუნველი და ოდნავ გაბრაზებული თვალებით შემომხედა.
მე კი თავი ჩავხარე და გამეცინა.
-ჰოსოკი მართალია... არაა ადვილი იყო სელებრითი... მეუბნება ნამჯუნი.
-არ მიფიქრია ამიტომ დაწყნარდით... ვეუბნები ბიჭებს.
-ძალიან კარგი... ამბობს ჩუმად მაგრამ მაინც გავიგონე ჰოსოკის სიტყვები.
-გავიგონე.. ვუთხარი და ავდექით რადგან ჩვენი გასვლის დრო მოვიდა.
შევედით თავის დახვრით და მდივანზე დავჯექით როგორც მოსალოდნელი იყო გვერდიგვერდ.
მიკროფონები გადმოსცეს ჰოსოკს ერთი მე მომცა.
ვნერვიულობ ვაღიარებ. რაც ჰოსოკმა შეამჩნია და ხელი ჩამკიდა. მეც უფრო მოვეშვი.
ისაუბრეს, შიგადაშიგ მეც ჩავერთვებოდი. ვიცინეთ კიდევაც.
-ახლა კი დროა... კითხვების... ამბობს წამყვანი.. ამოიღეთ ფურცლები რიგ რიგობით და წაიკითხეთ...
-მიდი... მეუბნება მიკროფონში.
ამოვიღე კითხვას ვკითხულობ და მიკროფონს ჰოსოკი მიჭერს რომ ხმა გაიგონ.
-"სად შეხვდით ერთმანეთს? და რა არის შენი ყველაზე კარგი მოგონება რომელსაც გაიხსენებდი?" ვაუ... ვიღიმივარ,
-საინტერესოა ამბობს ჰოსოკი.
-პირველად ერთმანეთს შევხვდით მაშინ როდესაც გავიგე რომ ჯიმინი ჩემი ტყუპი იყო, ამის შემდეგ მოგეხსენებად (მიკროფონში მიჭირავს და ვლაპარაკობ) დროს ჯიმინთან და ბიჭებთან ერთად ვატარებდი. სადღაც 2-3 კვირის შემდეგ დავახლოვდით, როდესაც ინციდენტი მომივიდა და სავაადმყოფოში ამოვყავი თავი, აი იმ დღეს მივხვდით რომ... გავჩერდი ცოტა არ იყოს შემრცხვა.
-შეგვიყვარდა ერთმამეთი... დააბოლოვა ჰოსოკმა. (სინამდვილეში არასდროს მითქვამს მისთვის მიყვარხარ სიტყვა მაგრამ ალბათ დრო მოვა და ვეტყვი)
-მოგონენა? ალბათ ყველაზე კარგად ის ჩამამახსოვრდა როდესაც სავაადმყოფოში მხოლოდ ჰოსოკი მოდიოდა მოსანახულებლად, და მთელ დროს ერთად ვატარებდით.
-კი ეს ყველაზე ლამაზი მგოონება იმის მიუხედავად რომ საავადმყოფოში ვიყავით... მეუბნება და ისევ მკიდებს ხელს.
-ძალიან ლამაზი ისტორიაა.. გვეუბნება სიცილით წამყვანი.
-ძალიან... ვპასუხობ და ვიცინივართ.
-არის თუ არა რთული იყო შეყვარებული სელებრითის?
-ვფიქრობ რომ რაღაც რაღაცეებში რთულია მაგრამ ჩემთვის არარის.
-შენ ხარ პირველი რომელიც ამას ამბობს... მეუბენბა წამყვანი სიცილით.
-უბრალოდ ვფიქრობ და ასეა რომ ჯერ ჰოსოკი და საერთოდ ყველა სელებრითი ჯერ არის ადამიანი და შემდეგ აიდოლი, მისი პროფესია არ უნდა გიშლიდეს ხელს ამ ყველაფერში. გააზრებულიც მაქ თუ რამოდენ დატვირთულები არიან ბიჭები ამიტომ მაქსიმალურად ხელს ვუწყობ თუ რამით შემიძლია.
-ნამდვილად... ძალიან კარგად იცის როგორ გაგვახაროს... ამბობს ჰოსოკი. ალბათ ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ როდესმე ისეთივე ადამიანს შევხვდებოდი როგორც როუზია. განსაკუთრებულია..
-მეტყობა ვისი ტყუპის ვარ... ვთქვი და შევიფერე. გაგვეცინა
-მაგრამ მაინც გამოყვა ცუდი ჩვევები სისხლი ტავისას შვება... ამბობს ჰოსოკი და ვიცინივართ. მართლა კაი დრო ვატარეთ. ვითამაშეთ კიდევაც. უკვე სრულდებოდა როდესაც წამყვანმა გვითხრა
-მუსიკასთან როგორ ხართ მისის ჯონ?
გამეცინა მისის ჯონზე.
-ალბათ იმაზე  მეტად დავახლოვდი მუსიკასთან ვიდრე ვიყავი ნუ ეს რათქმაუნდა ბიჭების დამსახურებაა. ცოტა რთულია არ იყო ახლოს როდესაც ტრიალებ და გყავს ოჯახი რომელთაც ყოველდღიურადაც არა ყოველწუთას შეხება აქვთ მუსიკასტან ამან თავისი გავლენა იქონია ჩემზე, ამიტომ მუსიკა ახლა უკვე ჩემი ყოველდღიურობის ნაწილია.
-სიმღერა, ცეკვა &  რეპი.? ამ სამიდან რომელ აირჩევდი?
-რთული კითხვაა... ვამბობს და ჰოსოკს შევხედე.
-ჰოსოკს რატო შეხედე? (წამყვანი )
გავიცინე.
-ძირითადად მე დავაახლოვე მუსიკათან და მაგიტო...ამბობს სიცილით. მე კი ისევ ვიცინივარ.
-არვიცი მართლა რთული კითხვა... ალბათ უფრო სიმღერა
-კი... გამაწყვეტინა სიტყვა
-როდესაც პირველად მოვუსმინე მის ნამღერს ნუ ნამღერიც არ იყო უბრალოდ რარაც მონაკვეთი სხვათაშორის ჩვენი სიმღერიდან უბრალოდ მართლა გავოცდი... არ ვაჭარბებ მართლაც რომ ძალიან კარგი ხმა აქვს
-როგორც ჩანს ბოხი ხმა აქვს (წამყვანი).
-კი მაქვს...
-სიმღერის დროს სულ სხვანაირი აქვს.. ღიმილით ამბობს ჰოსოკი.
-მადლობა... ვეუბნები და ხელს მის ხელში ვხლართავ.
-ერთერთმა არმიმ დაგვიწერა ასეთი კომენტარი "ოპა, ნუნა შეგიძლიაღ რომ რამე შეგვისრულოთ? დუეტში? "
გაგვეცინა
-რას იტყვი? მეკითხება ჰოსოკი.
-როგორც გინდა... ვეუბნები და ვუღიმი.
საბოლოოდ შევასრულეთ
Loco, hwasa -Don't.
ამით დამთავრდა გადაცემა. გამოვედით და ისევ ჩემს ადგილას დავჯექი.
-უჰჰ...
-ძალიან მეამაყებით... ამბობს ნამჯუნი.
-რა რატო?
-უბრალოდ ისეთი თავდაჯერებულები, საყვარლები და სითბოთი სავსეები ხართ რომ... არვიცი... გვეუბნება ღიმილით.
-მადლობა მონი... ვუღიმი.
ამ გადაცემიდან 5 დღე გავიდა. ძალიან დიდ სიყვარულს ვგრძნობ არმისგან რაც მაბედნიერებს.
-ესეც ასე... ვამბობ და თმებს ვიკრავ.
-თმები გაგეზარდა მეუბნება ჰოსოკი და მაიკას იცმევს.
-კი ძალიან... შევიჭრი ალბათ ოდეზღაც.. ვეუბნები სიცილით-ისე მეზარება წასვლა და შეჭრა რო... გაგვეცინა ორივეს.
-ეხლა მოდის ძალიან ცუდი პერიოდი და გადატვირთულები ვიქნებით... მეუბნება წუწუნით და უკნიდან მეხუტება. მე კი ლოგინს ვალაგებ.
-ვიცი მერამდენეჯერ უნდა მითხრა მხოლოდ დღეს.... ვეუბნება გაჯავრდებით. -და იცოდე არც მე ვიქნები მოცლილი დღეს უნდა წავიდე განყოფილებაში.
-ჰო რაც ძალიან არ მომწონს... მაუბნება და მცილდება.
-რას იზამ.. გამოვედით-ხდება ხოლმე... ვეუბნები და კიბეებს გავდივართ.
-აბა...დღეს რას ვშვებით?
ვამბობ  და ვჯდები.
-უსაქმურად ვართ...
-ხო მარა უკვე აღარ იქნებით... დღეს 1 საათში მე გავდივარ განყოფილებაში ვნახოთ თუ დამაბრუნებენ დავბრუნდები... ვამბობ სიცილით.
-დაგაბრუნებენ აბა რას იზამენ... მეუბნება იუნგი.
-იმედია... ყავა დავლიეთ და ვისაუბრეთ.  1 საათში უკვე მივდივარ განყოფილებაში. არვიცი რამოხდება. ცოტა არიყოსნმეშინია მაგრამ ვნახოთ.... შევდივარ განყოფილებაში....
-როუზ?... მეუბნება ჰიუნინქაი რაზეც ყველას ჩემსკენ აქ ყურადღება. დიო კი კაბინეტიდან გამოდის.
-როუზ! ამბობს დიო და ჩემსკებ მოდის. მეხუტება.... დიდ სითბოს ვგრძნობ რაც მსიამოვნებს.
-როგორ ხარ? ვიცი ყველაფერი მეუბნება ნაღვლიანი თვალებით.
-ვიცი არ მინდა მაგ თემაზე საუბარი!
-ჰეი... მოდი.. მეუბნება ქეითი და მეხუტება. ჩვენი თანამშრომელი.
-ვიცი რასაც გრძნობ....  მეუბნება ნაღვლიანი ხმით.
-დაბრუნდები ხო?? გაუხარდა ჰიუნინქაის.
-არვიცი....