The Billionaire's Obsession

Obsession 31

Angel's POV

"Hello Kara, can you look over Shaun for today? Tumawag kasi si Gina at kailangan niya ng tulong sa cafe, you know I can't take my son there. Maiinip lang siya duon." Natutulog pa ang anak ko, katatawag lang ni Gina at hindi pumasok ang isa sa kasamahan namin kaya kahit hindi ko schedule ay papasok ako.

Kausap ko ngayon sa tawag si Kara.

"I would love to, Angel. Wait me, I'll be there. Bye." I said thank you to her then bid my goodbye and off the call.

I want to take Shaun with me but I know na hindi ko talaga siya maaasikaso sa café, masyadong maraming tao, baka pa ay mawala siya.

Malayo ang cafe na pinagta trabahuhan ko dito kung saang kami nakatira.

Balak ko sanang magtayo ng sariling cafe pero hanggang ngayon ay balak ko parin. It's not that wala akong ipon pero mas gusto ko talagang nagtatrabaho under.

Sumandal ako sandali sa hamba ng pinto ng kwarto ko at tumingin sa mga ulap.

Ngayon ang uwi nila, gaya ng sabi ni Kara.

I don't know what to feel anymore. Masyadong magulo ang lahat. Masyadong kumplikado.

Basta ang alam ko ay mas mabuting hindi muna sila magkita ni Shaun.

Naisip ko ulit ang sinabi ng anak ko nuong isang araw.

'It's because i don't want to ask mom. I don't have to. I'm just waiting for you to say it yourself. And if you're not ready mom, I won't force you.

Alam kong nangungulila sa pagmamahal ng isang ama ng anak ko. Bagay na hindi ko alam kung paano ko magagawa.

Masasayahan ba si Zhan kapag nalaman niyang may anak na kami? Would he accept Shaun?

Hindi ko kayang harapin ang galit niya sa kung sakaling malaman niya ang tungkol kay Shaun.

Paano kung saktan niya ako? And what if, ilayo niya sa akin ang bata? Shit! I would not take that if ever that will happen. Hindi ko kakayaning mawalay sa piling ng anak ko.

Sa kanya na Lang ako kumakapit. Mahal na mahal ko ang anak ko, of course his father too.

Muntik na akong mapamura sa gulat ng tumalon si Shaun sa harap ko.

Humagikgik siya ng makita ang reaksyon ko. I pouted my lips.

"Don't do it again, Shaun. Paano kung atakihin ako sa ginawa mo? Would you want it, hmm?" Lumungkot agad ang kanyang mukha at maiiyak na. Shit.

"I-i'm sorry mommy, I- was just trying to make you smile. I don't know--" Hindi na niya naituloy ang kanyang sasabihin ng umagos ang luha mula sa kanyang mata.

Damn, Angel!

"Shhh, no, I'm sorry son. Please stop crying, baby. I'm sorry, I didn't mean what I said." I hugged him tightly habang hinahagod ang kanyang likod.

He keeps on sobbing.

"Mom, I'm really sorry. I thought I would make you smile if I do that. I didn't think of it, I'm sorry mom." Sumiksik siya sa leeg ko. Binuhat ko siya.

"Shh, it's okay son. I love you." I lean and kissed his forehead.

"Mom, I saw you. You were sad. You have problem mommy. I wish I can help you solve it mom. I really really hate it when you are sad and when you are crying." Tila ito ay naiinis sa kanyang sarili dahil iniisip niyang wala siyang magagawa.

Naiiyak at mas lalo ko siyang niyakap. I'm so blessed to have him as my son.

"It's okay, Shaun. Masaya na ako at nandito ka sa tabi ni mommy. Promise me son that you will never leave your mommy. Promise me that son." Tumahan siya at hinalikan ako sa pisngi.

"I will never leave you mommy. Why would I do that? I don't want to be away from you. I love you so much mommy." He wiped my tears then kissed me again in my cheeks.

"Hep hep hep, Anong drama na naman yan. Kay aga aga." Sabay kaming napalingon ng magsalita si Kara. May dala itong mga paper bag.

"Ninang mommy, you're here. Good morning." Bumaba sa pagkakabuhat ko si Shaun at linapitan si Kara. He carried the bags then he put them on the table.

"Syempre, sino bang hindi good ang morning kung ganito ka cute ang makikita mo." Masaya kong pinagmasdan na kurutin ni Kara ang pisngi ni Shaun.

Kukurutin ulit sana siya ng ninang niya ng lumayo ito sa kanya bahagya.

Kara immediately pouted her lips.

"Don't pinch my cheeks. That hurts ninang." Mas lalong ngumuso si Kara na ikinatawa ng anak ko.

"Gosh, pagtawanan mo ba naman ako, Shaun." Tinuro niya ang anak ko na tumatakbo na paalis ng pasilyo, pumasok ito sa kanyang kwarto.

Lumipat ang tingin ko kay Kara, bumaba kami sa kitchen.

"They're home." Imporma agad niya ng maka upo kami.

Tumango na lamang ako dahil hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

"It's okay Angel. Magiging maayos din ang lahat. Nandito lang ako para sayo at kay Shaun." Nginitian ko siya.

"Maraming salamat sa lahat Kara. I wouldn't know kung saan kami mapupulot ng kahirapan kung sakaling hindi mo kami tinulungan." I said sincerely as I went beside her then hugged her.

"No worries about it. Pamangkin ko din si Shaun kaya hindi ka narin iba sa akin."

Naalala kong may work pa pala ako at kailangan ko ng pumasok.

Damn, I forget! I looked at my watch and it's 8:20, damn I'm late. Nagpasarap sa kwentuhan!.

"I need to go Kara, late na ako. Bantayan mo si Shaun." She nodded then waved her hands as I went out the house.

This would be a long day.

___________

June 5, 2021