The Billionaire's Obsession

Obsession 40

Angel's POV

Pagkamulat ko ng aking mga mata ay maamong mukha ni Zhan ang una kong nakita.

Mahimbing na mahimbing parin itong natutulog.

I decided to cook our breakfast. Kailangan kong gawin ito para hindi siya manghinala na iiwan ko siya. I'm not planning on running again.

Pumunta ako sa kitchen at nakialam sa iilan niyang pagkain duon. Hindi siguro ito magtagal dito.

Niluto ko ang menudo. Naalala ko na naman nuong unang araw na makita ko siya sa restaurant at alam niyang paborito kong pagkain ay menudo.

Pumasok sa isip ko ang anak ko. Gosh, I miss him already.

"What the fuck, Angel! Tangina!." Nagulat ako sa marahas na sigaw at malakas na kalampag galing sa kwarto kung nasaan kami natulog.

He's awake.

Tinakpan ko ang pagkain at dahan dahang pinihit ang pinto ng kwarto.

Nakataob ang table, sa gilid nito ay si Zhan na gulong gulo ang buhok habang nakahawak ng mahigpit sa kanyang cellphone. Agad ko namang naagaw ang kanyang atensyon.

"Shit." Matigas na mura niya at mabilis na hinakbang ang pagitan namin at niyakap ako ng mahigpit.

"I t-thought you left again. Shit! I'm really going crazy, Angel." Naawa ako kapag nakikita kong nagkakaganito siya dahil sa akin.

Edi mas lalo na nung iniwan ko siya!

"Tama na Zhan. I'm here. I won't leave. Just calm down. Nagluto lang ako ng breakfast natin. Let's eat?" Kumalas siya sa yakap at tinitigan ako ng deretso sa mata. He's face became serious.

"Mahal." Dahan dahan nitong hinawakan ang aking baba at inangat iyon, napalunok ako ng basain niya ang kanyang labi gamit ang kanyang dila.

Sa isang iglap ay naramdaman ko nalang na hinahalikan na niya ako. I don't know but instead of pushing him away, mas lalo ko siyang hinapit palapit sa akin.

I miss him!

"Uhh" I moaned when he entered his tongue inside my mouth.

"Damn, Mahal. I miss you so fuckin' much. Please come back to me." Tumigil siya sa paghalik at tinitigan ako ng deretso. Hindi ako umimik. Pinagmamasdan ko lamang siya.

"Angel." Hindi niya inaalis ang kanyang tingin sa akin.

Nag iwas ako ng tingin, ang lungkot lungkot ng kanyang mga mata! Hindi ko kayang salubingin.

"K-kumain na tayo." Pag-iiwas ko dito at bumalik na sa kusina. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya tsaka ay sumunod na sa akin.

Tahimik itong umupo.

Kumuha ako naman ang dalawang pinggan at nilapag sa mesa. Nilagyan ko din ng kutsara at tinidor ang aming mga plato.

I put rice and bacon on my plate.

Nakatingin lang sa akin si Zhan, nagsimula akong kumain ay hindi pa siya kumukuha ng kanyang pagkain kaya ako na mismo ang naglagay sa plato niya.

Para siyang batang nabigyan ng regalo dahil sa lapad ng kanyang ngiti.

"Thank you." Oh, is he waiting for me to serve him?

I smiled at him. Totoong ngiti.

Kumain lang kami ng tahimik. Hindi ito nagsasalita at mukhang napaka lalim ng iniisip. Ako din ay nanatiling tahimik dahil wala naman akong sasabihin.

Matapos naming kumain ay tinulungan pa ako nitong magligpit.

What now?

"Ahmm, can I borrow your phone? I will just call my friend."
I need to call Dana to know if how's my son. Baka nasa flight na si Kara.

"No, you are not allowed to use phone." Agad na agap niya kaya tinaasan ko siya ng kilay.

"Consider my stay here as our catch up. You don't have any rights to command me, Zhan. If you will not let me borrow your phone then fine, I will go home." Tinalikuran ko na siya.

Kailangan ko lang malaman kung kumusta na ba ang anak ko! He dumped my phone!

Hindi pa ako tuluyang nakakalabas sa kusina ay nahila na niya ako at sinandal sa pader.

"Why are you so inconsiderate! Jan ka magaling, Angel, Ang iwan ako! Hindi mo man lang iniisip kung ano ang nararamdaman ko. Putangina naman! Napaka makasarili mo." Napayakap ako sa kanya ng malakas niyang sinuntok ang pader. Galit na galit ito at nasasaktan.

"Bakit mo ba ako sinasaktan ng ganito? Ano bang kasalanan ko? Why do you have to hurt me! Are you happy when I'm in pain? Masaya bang nakikita akong ganito?" Mapakla itong tumawa halos hindi ko na makilala ang tawa niya.

It felt different.

"Sa bagay, natiis mo ngang Hindi ako makasama ng ilang taon. Ano pa nga bang inaasahan ko." Inalis niya ang kamay kong nakayakap sa kanya.

Pilit itong ngumiti sa akin at maya maya lang ay nilahad nito ang kanyang cellphone.

"Call whoever you want to call then leave if you want to leave." Aniya gamit ang malamig na boses.

That's when I realize how stupid I am. Ang taong walang ibang ginawa kundi ang pasayahin ako ay tinutulak ko palayo.

Lahat ng mga bagay na ginagawa niya ay ginagawa niya para sa akin, ngunit heto ako at sinasaktan lamang siya.

Hindi ko man lang inisip kung gaano kasakit ang mga pinang gagawa ko. Lalo na ang pagtatago ko sa anak namin.

He's right, sarili ko lang ang iniisip ko. Hindi nito alam na may anak siya, si Shaun naman ay ilang taon nang nangungulila sa pagmamahal ng isang ama.

Nasapo ko ang aking bibig at napaluhod sa sahig.

"Shit, Zhan. I'm sorry." Bulong ko ngunit hindi na niya ito narinig ng tuluyan na siyang makapasok sa kwarto.

__________________

June 14, 2021