Το σ'αγαπώ μου φυλαχτό

Μέρος 7ο

«Η Σοφία έχει μεγάλη προίκα. Αλλά για να την πάρει αυτός που θέλει να την πάρει, πρέπει να μου αποδείξει ότι είναι άξιος για να σταθεί η θυγατέρα μου στον πλευρό του. Εμένα με γνωρίζουν όλα τα Χανιά. Δεν είμαι κανένας τυχαίος!» Παίρνει σοβαρό ύφος ο Μανώλης.«Και μιας και μιλάμε. Που είναι ο γιος σου; Γιατί δεν είναι μαζί σου; Σ'αυτόν θα εμπιστευτώ το χέρι της θυγατέρας μου.»
«Θα ρθει και αυτός μωρέ Μανωλιό! Εμείς αποφασίζουμε όμως!Οι πατεράδες τους.»
«Τι προίκα έχει ο γιος σου κυρ Διαμαντή; Ακόμα δεν μας είπες.» Προσπαθεί εδώ και ώρα να μπει στο ψητό.
«Ο γιος μου έχει μεγάλη προίκα. Η μοιρασιά θα γίνει δίκαια. Ότι πάρει ο ένας, θα πάρει και ο άλλος.  Μόλις στεφανωθούν θα τους παραχωρήσω τρακόσια στρέμματα ελιές. Μισό κοπάδι γίδια. Όλα τα χωράφια της ανατολικής πλευράς που έχω από την περιουσία της μάνας μου, τις φουντουκιές που είναι κοντά στο ρέμα, κι όσο για τα μετρητά, θα βάλω πεντακόσιες.»
«Δραχμές;» Ρωτάει ο Γιάννης που έβλεπε επί ώρα τους δυο άντρες να συνομιλούν. Αν και ο πατέρας του δεν ήθελε να είναι παρών σε εκείνη την κουβέντα, εκείνος επέμεινε αρκετά για το καλό της αδελφής του.
«Ιντα δραχμές; Χιλιάδες.»
«Όταν με το καλό γίνει ο γάμος που θα μείνουν;» Δεν έχει σταματημό στις ερωτήσεις ο Μανώλης. Θέλει να είναι σίγουρος με κάθε λεπτομέρεια για το μέλλον της κόρης του.
«Έχουμε και σπίτια συμπέθερε. Δυό στο Ηράκλειο, και ένα στα Χανιά. Εκεί θα πάνε να μείνουν. Στο Ηράκλειο. Θα τους γράψω και δυό αμπελώνες. Κοτζάμ αμπελουργός είναι ο γιος μου έτσι κι αλλιώς.» Ρουφάει το τσιγάρο του.

Ο Μανώλης βρίσκεται σε δίλλημα. Από την μια η προίκα του Αντώνη ήταν όντως τεράστια. Φυσικά μπροστά σε αυτήν που είχε η Σοφία δεν ήταν τίποτα, αλλά ήταν. Αν ενώνονταν θα περνούσαν ζωή και κότα μαζί. Τους θυμάται να χορεύουν μαζί και στους αρραβώνες της ανιψιάς του πριν έναν μήνα περίπου. Από την άλλη... μπορεί η κόρη του να μη συμφωνούσε. Και θα ήταν μεγάλο κρίμα για αυτόν αν έδινε σε κάποιον την κόρη του χωρίς την θέληση της. Αλλά και πάλι. Ήταν σημαντική μια τέτοια ευκαιρία για να πει όχι.

«Εγώ πάντως πιστεύω ότι πρέπει να μιλήσουμε και με την Σοφία.» Σαν να είναι μέσα στο μυαλό του ο Γιάννης. «Να δούμε και την δίκη της άποψη... και μετά αποφασίζουμε.» Λέει όλο θάρρος.
«Ιντα να αποφασίσουμε; Εσείς είστε οι άντρες της οικογένειας εσείς αποφασίζετε.» Βρίσκει τελείως ανόητη την πρόταση του Κωσταντή ο Διαμαντής.
«Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται κυρ Διαμαντή.» Λέει με έντονο ύφος ο Γιάννης.
«Δυστυχώς ο γιος μου έχει δίκιο Διαμαντή. Πρέπει να μιλήσω και με την θυγατέρα μου. Ελπίζω όμως να πάρει μια σωστή απόφαση.»
«Θα καλοπεράσει με τον γιο μου.» Λέει για τελευταία φορά, και χάνεται από την αίθουσα.

«Ελπίζω η αδελφή σου να έχει μυαλό και να δεχτεί να παντρευτεί τον γιο του Δαγκανάλη.» Σηκώνει το ποτήρι του περιμένοντας να του το γεμίσει ο γιος του με νερό.
«Καλά και να μη δεχτεί δεν θα την παρεξηγήσει κανένας.» Πιάνει την κανάτα.
«Γιατί; Κάθε μέρα μας χτυπάν την πόρτα τέτοια προξενεία;» Χτυπάει το χέρι του νευρικά στο τραπέζι.«Εδώ ήσουν. Άκουσες τι περιουσία θα τους δώσει. Και λίγα ήταν όσα μας είπε. Στην πραγματικότητα έχει πολλά περισσότερα. Αλλά πρέπει και οι δυό να αποδείξουν ότι το αξίζουν.»
«Η περιουσία τους είναι καλή. Η οικογένεια; Ο μεγάλος ο γιος του, τρελός . Η γυναίκα του; Τρελή και ψηλομύτα. Η μήπως για εκείνον δεν ακούγεται ότι στα νιάτα του είχε αγαπητικές;» Τον αγριοκοιτάζει.
«Για τον γιο του τον μικρό όμως δεν ακούγεται τίποτα. Μόνο ότι από πάντα ήταν στα μαχαίρια με τον μεγάλο γιο του Τζανετάκη. Κάτι που μας συμφέρει.»
«Το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει.»
Τον αρπάζει από τον γιακά απειλητικά. «Κοίτα να πας να πεις τίποτα τέτοιο στην αδελφή σου και να της φουσκώσεις τα μυαλά!!!» Τον αφήνει με δύναμη και σκοντάφτει σε μια καρέκλα.
«Εντάξει πατέρα! Εγώ για το καλό της αδελφής μου νοιάζομαι.» Απολογείται.
«Και εγώ γιε μου! Και εγώ!» Τον χαϊδεύει στον ώμο.