Το σ'αγαπώ μου φυλαχτό

Μέρος 20ο

Είχε ξημερώσει η επόμενη μέρα πλέον. Ο Μανώλης δεν το είχε κουνήσει ρούπι από το σημείο που είχε καθίσει το χθεσινό μεσημέρι στην αυλή του. Κι αυτό που τον τσάκιζε περισσότερο... ήταν ότι κανένας δεν βγήκε ούτε να τον ρωτήσει αν είναι καλά η γιατί δεν μπαίνει μέσα. Κάποια στιγμή άκουσε την πίσω πόρτα της κουζίνας που οδηγούσε και εκείνη στην αυλή να ανοίγει. Έστρεψε αμέσως το βλέμμα του με λαχτάρα, σαν τον σκύλο που περιμένει το αφεντικό. Ήταν ο αδελφός του.
«Γιατί κάθεσαι εδώ έξω τέτοια ώρα;» Τον ρώτησε.
«Πότε ήρθες;»
«Έχει ώρα.»

Κάθισε δίπλα του. Σε ένα πεζούλι κάτω από ένα πεύκο.

«Έμαθες τα νέα;» Μπήκε αμέσως στο ψητό. Αν και με τον αδελφό του τις περισσότερες φορές τσακωνόταν, εκείνη τη στιγμή ένιωθε την ανάγκη να μιλήσει με κάποιον.
«Μου τα είπε όλα η Μαργαρώ.» Απάντησε εκείνος.
«Και; Δεν θα μου φωνάξεις; Δεν θα πας με το μέρος τους;»
«Όχι Μανώλη. Θα σε ρωτήσω μόνο γιατί αυτό το μίσος τόσα χρόνια απέναντι τους. Την μάνα έστω και με το ζόρι να την καταλάβω... αλλά εσένα; Γιατί; Απλά γιατί; Ακούς τι λένε! Και για τις δυο οικογένειες! Ένας λογικός θα έλεγε μη πιστεύετε ποτέ σε κουτσομπολιά τα μισά από όσα ακούγονται είναι πάντα ψέματα, αλλά μερικά πράγματα τα βλέπουμε και με τα μάτια μας!»
«Θεωρείς δηλαδή ότι ο Μίνος είναι ο κατάλληλος για την θυγατέρα μου; Θα τρίζουν τα κόκαλα του παππού μας!»
«Τα κόκαλα του παππού μας, τρίζουν τώρα, μόνο και μόνο που βλέπουν την άδικη συμπεριφορά την δική σου και της μάνας μας απέναντι στους Τζανετάκηδες. Πρέπει να το ξανά σκεφτείς αδελφέ μου!» Είπε και προχώρησε προς την πόρτα για να φύγει.

Η Σοφία στο μεταξύ, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Και δεν πέρναγε και η φίλη της η Ιωάννα να την δει. Για να μηνύσει κάτι στον Μίνο. Η μητέρα της είχε μπει  στο δωμάτιο να την ρωτήσει αν είναι καλά η αν χρειάζεται κάτι αλλά εκείνη δεν έδωσε πολύ σημασία. Τώρα πια δεν ήξερε τι να κάνει. Και αυτό ήταν που την μελαγχολούσε περισσότερο. Η λογική της όμως φώναζε: «Ησύχασε! Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα!»