Το σ'αγαπώ μου φυλαχτό

Μέρος 15ο

«Στρίψτε λίγο δεξιά.» Ο φωτογράφος προσπαθεί εδώ και ώρα να βρει τη σωστή θέση για να τραβήξει το ζευγάρι.

«Εμένα τι με θέλατε;» Έλεγε και ξανά έλεγε η Σοφία.
«Ε πως;» Της έλεγε ο κουμπάρος.
«Τώρα θέλω μια φωτογραφία και με τους τέσσερεις, αφού τελειώσαμε και με το ζεύγος, και με τις δυο οικογένειες!»

Γαμπρός, κουμπάρος, νύφη, και ξαδέλφη στήνονται μπροστά από τον φακό. Ο φωτογράφος παρακολουθεί εδώ και ώρα το πρόσωπο, αλλά και το παρουσιαστικό της Σοφίας.

Αφού τελειώνει και με τις τελευταίες φωτογραφίες την πλησιάζει λέγοντας την:
«Belle comme de la soie»
«Ορίστε;» Απαντάει εκείνη έκπληκτη.
«Λέει ότι είσαι όμορφη σαν μετάξι.» Την απαλλάσσει από την απορία ο Σπύρος.
«Ακριβώς!» Συμφωνεί ο φωτογράφος.
«Ευχαριστώ!» Λέει καμαρωτά εκείνη.
«Θα ήθελα να έχω μια φωτογραφία με εσάς! Αλλά μόνη σας!» Της προτείνει ο φωτογράφος. Είναι ο σίγουρος πως μια φωτογραφία με την συγκεκριμένη κοπέλα, θα του κάνει τεράστια διαφήμιση. Αφού όλοι θα κοιτάνε την κοπέλα, και όχι την ποιότητα της φωτογραφίας. Μερικοί ίσως νομίσουν πως θα βγουν και εκείνοι τόσο τέλειοι.

Η Σοφία στην αρχή είναι διστακτική. Αλλά μετά σκέφτεται εκείνα τα λόγια που είχε ανταλλάξει κάποτε σε εκείνο το ερημωμένο μέρος με τον Μίνο, και την συμβουλή του να εκσυγχρονιστούν περισσότερο.

«Ναι!» Είπε στο τέλος.

Έφυγαν όλοι. Εκτός από την μητέρα της που θα πλήρωνε τις φωτογραφίες που θα έπαιρναν για να βάλουν και στο σπίτι τους σε καμία κορνίζα. Και ο Γιάννης, που θα τους πήγαινε στο μέρος που θα γινόταν η δεξίωση. Αλλά έξω από το φωτογραφείο.

«Τώρα! Θα κοιτάς εμένα. Δεν θα βγάλουμε μια απλή φωτογραφία με ένα χαζο χαμόγελο. Που θα το κοιτάς μετά από χρόνια και θα διακρίνεις την ψευτιά πάνω του. Αλλά θα αποθανατίσουμε την πραγματικότητα του σήμερα!»
«Δηλαδή;» Κρέμεται από τα χείλη του.
«Σίγουρα όλοι έχουμε σκοτούρες.»
«Τις σκοτούρες μου θα φωτογραφίσουμε κύριε φωτογράφε μου;» Τον κοιτάζει διστακτικά.
«Οι σκοτούρες κρύβουν την αλήθεια δεσποινίς μου. Και η αλήθεια με την σειρά της.. κρύβει την ομορφιά. Σίγουρα θα είστε σε μια φάση στην οποία μπορεί να φοβάστε μήπως σας παρατήσει ο αρραβωνιαστικός σας. Η μήπως δεν σας βάλει το στεφάνι ο αγαπητικός σας που νταραβερίζεστε τόσο καιρό, η μπορεί να θέλει να σας το βάλει και να είναι εμπόδιο η οικογένεια σας η οικογένεια του. Μπορεί... μπορεί... χίλια δυο μπορεί! Αυτά λοιπόν πρέπει να τα κρατήσουμε. Σαν να σας πνίγουν. Σαν να σας κυριεύουν. Και εσείς να προσπαθείτε να ξεφύγετε.  Πρέπει να τα αφήσουμε να σας κυριεύσουν. Αυτή τη κυρίευση θα προσπαθήσουμε να βγάλουμε προς τα έξω. Πλησιάστε τον τοίχο! Κολλήστε. Το κεφάλι να κοιτάει επάνω. Πάρτε τώρα... μια πιο μυστηριώδεις στάση.»