RUH'U REVANIM

21.BÖLÜM / KARARLAR

MAŞİTA'NIN AĞZINDAN

Duyduğumuz silah sesi ile doğruca aşağıya indik. Nasıl indik ne zaman indik hiçbir şeyin farkında değildim. Aklımda sadece o iğrenç patlama sesi vardı. Benim yüzümden birine zarar gelme fikri beni çok kötü etkilemiş.Attığım her adımda onu aradığıma bin bir pişman olmuştum. Kendim halletmeliydim. Neden onu bu işin içine soktum ki. Dua ve kendime söve söve sitenin önünde sağlam bir şekilde duran Asaf'ı görene kadar koşar adım gitmiştim sanırım. Onu karşımda ayakta görünce hafif bir afallamıştım.  En son gördüğüm sahneyi düşünmeye başlamıştım. Evet o herif ona silah doğrultmuş ve bir kaç dakika sonra patlama sesi gelmişti. Ne olmuştu şimdi burda. Elif'in beni dürtmesiyle ona doğru gitmeye devam ettik. Beni görmesiyle her zamanki keskin açık kahverengi hareleri ile bana odaklanmıştı. O kadar keskin bakıyordu ki istemsizce bile olsa başımı öne eğme gereği duyuyordum. Yanına vardığımızda  iyi olup olmadığını sormuştum. Gayet iyi olduğu belliydi ses tonundaki özgüvenden. Ama anlam veremediğim , o herifin nerde olduğu. Bir daha seni rahatsız etmeyecek diyordu. Ve kendine çok güveniyordu. Nasıl ve kimdi karşımda duran kişi .  Kendine bu denli güvenmesinin altında elbette haklı bir yanı vardı . Ve ben bu taraf ile az önce şahit olmuş gibiydim. Git gide onunla daha çok ortak alanlarımız , vakitlerimiz ve konuşmamız oluyordu. Ne ara bu hale gelmiştik. Ben hiç bir zaman bana bu denli yabancı olan biri ile böyle muhabbetim olmamıştı. Karşıydım bir kız ile bir erkeğin gereksiz girdiği muhabbetlere. Ama şimdi içinde bulunduğum durum beni rahatsız etmeye başlamıştı. Hem ona bana yardım etmesi karşılığında bende ona yardım edeceğimi söylemiştim. Hiç tanımadığım bir adamla evlilik fikri . Cidden kafayı yemiş olmalıydım. Ama ona söz vermiştim artık. Bana yardımının karşılığını ödemeliydim.Evlilik konusunda birşey demesini bekledim ama hiçbir şey demeden öylece gitti. Hoş şuan onu da düşünecek bir beyin kalmadığına emindim. Az önce yaşadığım korku bende düşünme yetimi almıştı. Elif ile eve gidip koltuklardan birine bıraktım kendimi. Başımı ellerimin arasına almış öylece önüme bakıyordum.
Elif'in elini başımda hissedince ona baktım.

" Allah'a şükür buda halloldu gibi. Ne düşünüyorsun şimdi ? " Dedi düşünceli bir şekilde.

" Tamam bana yardım etti.  Ve bende ona yardım edeceğimi söyledim. Ama evlilik bu ya. Kendimi alıştırmayı bıraktım da ,aileme nasıl açacağım bu konuyu. Annem demez mi kızım durduk yere nerden çıktı bu evlilik mevzusu. Ya o Herifin böyle haltlar yediğini öğrenirse o zaman ne olur. Ailemin bu konuda asla ama asla zarar görmesini istemiyorum. " Dedim .
Ve konuşurken onca yaşadığım şey aklıma gelmiş , gözlerimden sıcak yaşlar dökülmeye başlamıştı. Elif bunu görmüş uzunca parmakları ile yavaşça silmişti. Gözerinde ki merhamet içimi ısıtmıştı. Oda çok geçmeden gözlerinden damla damla yaş dökülmeye başlamıştı.  Titrek bir sesle konuşmaya çalışıyordum.

" Sen neden ağlıyorsun peki ? " Dedim.

" Sen böyle ağlarken ben nasıl tutabilirim ki kendimi deli kız ." Dedi ve daha sıkı sarılmaya başlamıştı. Söylediği şey ile kalbim iyice yumuşamıştı. Sarılmasına karşılık verip bende sıkıca sarılmıştım ona.
Beni bu zorlu sınavda yanlız bırakmadığı için Rabbim'e sonsuz teşekkür etmeyi ihmal etmeden.

" Bak şimdi mutfağa girip sıcacık bir çay ve yanına kurabiyelerimiz alıp geliyoruz. Ne zamandır doğru düzgün bir şey yemedin . Şekerin düşücek yine. " Deyip birşey dememe fırsat vermeden kolumdan tutup mutfağa götürdü.

Saat ilerledikçe evlilik konusunda neler yapabileceğimi düşünüyordum. Aileme konuyu nasıl açacağıma dair hiçbir fikrim yoktu. Ben bu düşüncelerle boğulurken Elif , telefonu çalmış babası ile konuşmak için mutfağa geçmişti.
Biraz sonra yanıma gelmiş , yüzündekü hüzün dikkatimi çekmişti.