Arredimi i zemres.✔

Urrejtje (per veten)😕

-"Epo ato kujtime jane te kota tanime.Une besoj se do te harrohen te gjitha.Te pakten per sa kohe s'do jem me prane teje.Ne fakt,erdhem ketu posacerisht per te folur ne lidhje me kete histori dhe fundin e saj".
-"Ne mund te flisnim edhe ne kafene,nuk ishte e nevojshme te vinim deri ketu"-tha Ersi e cila po e shihte sesi ai ulte koken drejt detit shume larg prej lartesise nga e cila ata veshtronin.
-"A do ishe e lumtur nese une s'do isha?-tha ai cuditshem.
-"Do doja te mos ishe prane meje ,te mos me beje te dashurohesha pas teje,te mos i kalonim ato momente te jashtezakonshme bashke,do doja te mos ishim ata qe ishim"-iu pergjigj ajo me lote ne sy.
-"E kam fjalen,te mos isha aspak...jo vetem prane teje por,te mos ekzistoja fare"-vazhdon te shprehet Joni sikur te ishte dita e fundit qe do e shihte gjithcka me sy.
-"Mos thuaj keshtu,ti je nje arkitekt shume i zoti ...je idhulli i cdo studenti,je nje person i rregullt."-perfundoi Ersi mendimin e saj meshirues.
-"Ato postimet qe shoerndave gabimisht tek faqja jone ,ato ishin nje familje e vertete e paraqitur me se miri.Asnjehere s'kam patur fatin te kem nje te tille.E kam mallkuar shpeshhere veten per kete person qe jam shnderruar por,fatkeqesisht duket sikur s'gjendet dot kthim pas.Mund te kisha duruar,te isha afruar me ty,te te dashuroja me teper sesa profesionin dhe egon time,madje,mund te kisha buzeqeshur pasi te shihja ty ne zyren time.Mund te luaja edhe une me femijet e tjere ndersa mamaja ime gatuante gjellen e preferuar te babait tim,te mos ofendohesha nga shikimet perbuzese te atyre te cilet thonin se s'beja as dy leke.Te mposhtja krenarine e te hidhja pas cdo ndjesi te hidhur...mund ta beja.Sot kuptova per te dyten here se jam nje arkitekt i mire qe ngec ne parimin numer nje ...ne jete arti gjendet te dashuria.Pa dashuri,harrojeni artin.Skicat pa dashuri jane thjesht skica kurse,skicat e mia jane...Gjepura.E di qe s'eshte momenti per te bere viktimen.E di edhe qe ti me urren ashtu si une urrej veten.Kam patur frike te them kete qe do e them tani:"Joni,arkitekti me i zoti i kesaj zone ,eshte nje ndyresire ,nje specie e kote qe vlen sa nje mbeturine e hedhur ne landfille.Jam asgje dhe asgje do mbetem .Besoj se jeta ime s'ka pas ndonje vlere.Edhe sot e kesaj dite,shtrihem ne krevatin e rehatshem duke menduar:"Si mund te te zere gjumi kaq qete kur ke lenduar te gjithe ata?".Epo,mesohesh te lendosh te tjeret kur i pari qe lendohet je ti.Kujtimet me ty kane qene gjithcka.Per kete te falenderoj shume"-perfundoi Joni se foluri nderkohe qe vazhdonte te shihte me adhurim ate det te qete,nganjehere edhe me dallge..si dallget e jetes mizore.
-"Ke kaq mllef per veten sa mllefin tend e percon te te tjeret.Ama,ti s'ke qene i tille.Dicka ka ndryshuar te ti.Ku humbi ai Sterlini i buzeqeshur e i cmendur sadopak?"
-"Do doja ta kisha nje pergjigje po aq te mire sa pyetja".
-"Cfare ke ndermend te besh? Pse i afrohesh rrezikut? Ti e di se aty poshte ndodhet deti.Do ishte mire sikur te qetesoheshe dhe te flisnim bashke ne kompani apo diku tjeter".-u shpreh me shqetesim Ersi.
-"A ka kuptim gjithcka tani?"-pyet ai.
        E  Joni afrohej akoma edhe me shume drejt rrezimit.
              .......
-"Mossss,ti s'duhej ta beje kete ,joo"-qau ajo me ngasherima.