Endless Poem

4

For Unicode

နာရီသံတစ်ချက်ချက်က သူ့နှလုံးအိမ်အတွင်းမှာ မြည်နေသလားထင်ရသည်။
ကားသံကြားရင် ‌အမေနိုးမှာစိုးတာကြောင့် နောက်ဖေးတံခါးပေါက်ကနေပဲ ခပ်တိတ်တိတ်ထွက်ခဲ့ရ၏။

အိမ်ကိုညတိုင်းအလည်လာနေတဲ့ ကြောင်မည်းမှောင် က မျက်လုံးစိမ်းတွေနဲ့ ဆေးမခြောက်သေးတဲ့ အုတ်နံရံ ထက်မှာ နေရာယူရင်း သူ့ကိုစူးစမ်းကြည့်နေသည်။

ဒီအဖြစ်အပျက်က ဟိုးအရင် သူအထက်တန်းရည်းစားစထားခဲ့တဲ့ အချိန်ကိုသတိရစေတယ်။
ဒီနှစ်ထဲမှာ သုံးဆယ် ပြည့်တော့မဲ့ သူ့အသက်အရွယ်မှာ ဒီလိုခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ချိန်းတွေ့မှုမျိုးက သိပ်မသင့်တော်တော့ပါသော်လည်း သူမငြင်းဆန်နိုင်ခဲ့ပါချေ။

လမ်းထိပ်အရောက်မှာပဲ ရှေ့နားက လမ်းမီးတိုင်မှာ မှီရင်း စောင့်နေတဲ့ နမ်ဂျွန်းကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ပါးစပ်မှာလဲ အငွေ့တလူလူနဲ့ စီးကရက်ကိုခဲနေသည်။

" မင်းတို့လမ်းထိပ်မှာစောင့်နေမယ်မှတ်တာ "

စီးကရက်အငွေ့တွေကို တရှိုက်မက်မက်ရှူသွင်းနေတာ နမ်ဂျွန်းဖြစ်ပေမဲ့ ရင်ထဲ မွန်းကြပ်လာရသူက ဆော့ဂျင်ပင်။

" စိတ်မချလို့ပေါ့ ခင်ဗျားကို "

ဘာမှပြန်မပြောပဲ ငြိမ်သက်နေတဲ့ သူ့ကိုကြည့်ရင်း နမ်ဂျွန်းက

" ဘာဖြစ်နေတာလဲ ခင်ဗျားမျက်နှာက"

" ငါဆေးလိပ်နံ့မုန်းတာမင်းသိတယ် "

" အာ..ဆောရီး ကြည့် ခုလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီ။
ဒီမှာ နင်းတောင်နင်းလိုက်ပြီတွေ့လား "

ဆေးလိပ်မီးစလေးက နမ်ဂျွန်းခြေဖဝါးအောက်မှာ တဖြည်းဖြည်းငြိမ်သက်သွားသည်။ ခုနကထိ နှစ်ခြိုက်စွာ သောက်သုံးနေတဲ့ အရာကို စွန့်လွှတ်ဖို့ကလဲ လွယ်ကူလှချည်လား...?
ဆက်ပြောရင် အချေအတင်ဖြစ်မှာသိလို့ စကားလုံးတွေကို ရင်ထဲမှာပဲ ပြန်မြိုသိပ်လိုက်ရသည်။

ဒီပြသနာဟာ စီးကရက်တစ်လိပ်ကြောင့်မဟုတ်....
အဓိကကတော့ သူနားမလည်နိုင်တဲ့ နမ်ဂျွန်းရဲ့ သဘောထားတွေကြောင့်ပါပဲလေ။
မဖြေရှင်းနိုင်သ၍ ဖြေရှင်းဖို့ သတ္တိမရှိသရွေ့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်နေအုံးမှာပါပဲ။