Endless Poem

11

For Unicode

မြူဝေဆိုင်းနေတဲ့ ညနေခင်းမှာပဲ သူဆိုးလ်ကိုရောက်သည်။
ကုမ္ပဏီကစီစဉ်ပေးတဲ့ အိမ်ရာမှာ အထုတ်အပိုးတွေချပြီးတာနှင့် ကားသော့ကို ဆွဲကာ နမ်ဂျွန်းဆီကိုသာအပြေးသွားမိတော့၏။

သူဖုန်းကြိုဆက်ထားတာကြောင့်ထင်သည် နမ်ဂျွန်းက အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်လျှက် သူ့ကိုစောင့်နေရက်သား။

ခပ်မှိုင်းမှိုင်းပတ်၀န်းကျင်ဟာ ချက်ချင်းလင်းလဲ့သွားသလိုပဲ။
ဆော့ဂျင် ဟန်မဆောင်နိုင်စွာပဲ နမ်ဂျွန်းကို ဖက်လိုက်မိသည်။

သက္ကလပ်အထူကြီး၀တ်ထားတဲ့ နမ်ဂျွန်းက တဟားဟားရယ်ရင်း ‌မာဖလာတစ်ထည်နဲ့ ဆော့ဂျင်ရဲ့ လည်ပင်းလေးအားပတ်ပေး၏။

" ကြည့်အုံး...ကျွန်တော်ပစ်လဲတော့မလို့ "

ထိုအခါမှ ဆော့ဂျင် သူ့လုပ်ရပ်အတွက် ရှက်သွားကာ ဖက်ထားသည့် လက်ကို ဖြေချမည်ပြုလိုက်သည်။
ဒါကိုကြိုသတိထားမိပုံရတဲ့ နမ်ဂျွန်းက သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ

" ဖက်ထားစမ်းပါ...
ဒီလောက်အေးနေတာကို"

အိမ်ထဲကိုရောက်တော့ အပူဓာတ်လွှတ်ထားပုံရတဲ့ ဧည့်ခန်းကနွေးထွေးနေသည်။
နမ်ဂျွန်းက ‌လမ်း လျှောက်နေရာမှာ ချာခနဲလှည့်ကာ ဆော့ဂျင်ရဲ့ ကိုယ်ကို နံရံမှာ ကပ်လိုက်ပြီး တမေ့တမောစနမ်းတော့သည်။

အပြင်မှာတဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ နှင်းထုတွေလိုပဲ နမ်ဂျွန်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကအေးစက်လျှက်....

အတန်ကြာနမ်းပြီးမှ ရှက်နေသော ဆော့ဂျင်အား

" မောင့်ကိုကျွန်တော်သိပ်လွမ်းနေဝာာ "

" အင်း...မောင်ရောပဲ "

နမ်ဂျွန်းက သူ့အဖြေကိုသဘောကျသလို ပြုံးရင်း မီးဖိုခန်းဘက်သို့လျှောက်သွားကာ အတန်ကြာတော့ ကော်ဖီတစ်ခွက်နဲ့ပြန်ထွက်လာသည်။

" လာ...ကော်ဖီသောက် "

ချိုစိမ့်စိမ့် ကော်ဖီက ဆော့ဂျင်ရဲ့အကြိုက်အရသာပင်။
နမ်ဂျွန်းကတော့ မေးထောက်ကာ သူ့ကိုထိုင်ကြည့်နေ၏။