Till Forever Falls Apart

knife on throat |43

Κι όμως ήμουν θυμωμένος με τον εαυτό μου που δεν την άκουσα. Που δεν ήμουν μαζί της. Που την άφησα μόνη.
***

[...]

Μετά από όλα όσα έπρεπε να κάνουμε, αναφορές, καταθέσεις στην αστυνομία και διάφορα άλλα επιτέλους το θέμα έκλεισε. Ο Νίκος θα ήταν στην φυλακή για την υπόλοιπη ζωή του. Δεν υπήρξε κατάθεση από κάποιον άλλον για παρενόχληση ή βιασμό. Αυτό ήταν καλό γιατί μάλλον δεν υπήρξε άλλο θύμα αλλά υπάρχει και η περίπτωση πως ίσως φοβάται ακόμα να μιλήσει.

Η Αφροδίτη σίγουρα θα χρειαστεί αρκετό χρόνο για να το ξεπεράσει. Από τότε είναι πιο κλειστή και ευάλωτη. Αλλά έχει επισκεφτεί ψυχολόγο μετά την συναίνεση της αστυνομίας και της μητέρας της. Ίσως την βοηθήσει να το ξεπεράσει. Τώρα τελευταία έχει αφοσιωθεί στο διάβασμα και στις εξετάσεις. Οι Πανελλήνιες πλησιάζουν και αγχώνεται όλο και πιο πολύ.

Και εγώ θα αγχωνόμουν στην θέση της. Αλλά εγώ ήξερα πως δεν χρειαζόταν να τα πάω καλά στις Πανελλήνιες γιατί θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς να σπουδάσω στο εξωτερικό.

Μου το είχε ανακοινώσει ο πατέρας μου πρόσφατα. Ήμουν στο σπίτι και καθόμουν στο σαλόνι. Ο πατέρας μου με πλησίασε λέγοντας μου πως ήθελε να μιλήσουμε για κάτι σοβαρό, κάτι πολύ σημαντικό για το μέλλον μου.

«Τι εννοείς θα με στείλεις Ελβετία να σπουδάσω;!» τον ρώτησα θυμωμένα αφού μου εξήγησε τις αποφάσεις που είχε πάρει αυτός για εμένα και σηκώθηκα όρθιος.

«Το είχαμε συζητήσει με την μαμά» μου είπε ήρεμος.

«Τι;» δεν ήξερα τι άλλο να πω. Έχασα τα λόγια μου.

«Της υποσχέθηκα πως θα κάνουμε τα πάντα για να σπουδάσεις στο εξωτερικό, σε ένα καλό πανεπιστήμιο. Η Ελβετία είναι γνωστή για τα πανεπιστήμια της.» μου εξήγησε και με πλησίασε για να με ηρεμήσει. «Της το υποσχέθηκα Ίθαν και θα κρατήσω την υπόσχεση μου. Αυτό ήθελε η μαμά σου» μου είπε και η φωνή του είχε αρχίσει να τρέμει καθώς ανέφερε την μαμά.

Γιατί μπλέκει την μαμά σε όλο αυτό; Γιατί το κάνει πιο δύσκολο απ' όσο είναι;

«Δεν μπορώ να φύγω! Δεν μπορώ να αφήσω την ζωή μου πίσω... την Άφρο...» τα λόγια μου εξαφανίζονταν σαν ψίθυροι καθώς τα έπνιγαν τα δάκρυα και ο θυμός μου. Ο αέρας δεν έβγαινε από τα πνευμόνια μου, η φωνή από τον λαιμό μου. «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό!» του φώναξα και βγήκα από το σπίτι.