Till Forever Falls Apart

ΙΙΙΙΙΙΙΙ Ο ΙΘΑΝ! | 13

«Ε όχι, θα κοιμηθούμε στον Αχιλλέα. Θα τα πούμε αύριο στο υπόσχομαι» τον άκουσα να μου λέει ψιθυριστά.

«Εντάξει» του είπα και μετά από λίγο πήγα να τον ρωτήσω γιατί ψιθύριζε αλλά δεν πρόλαβα γιατί τερμάτισε την κλήση.
***

Το πρωί που ξύπνησα η διάθεση μου ήταν χειρότερη και από τον πονοκέφαλο του Αρχιμήδη προσπαθώντας να βρει την ρίζα του 2.

Η Βαρβάρα έφτιαξε κάτι τέλειες τηγανίτες-

Όχι σαν του Ίθαν βέβαια

Και έτσι όπως καθόμουν στο τραπέζι χαλαρά και ωραία-

λέμε τώρα... Δεν έχει κάτσει στον κώλο της ούτε για πέντε δεύτερα. Όλο κάνει κύκλους γύρω από τον καναπέ, την τραπεζαρία, το τραπεζάκι του σαλονιού.

Την αγνοούμε και συνεχίζουμε...

Ακούστηκε το άνοιγμα της πόρτας με τα κλειδιά και μπήκαν στο σπίτι ο Χρήστος με τον Αχιλλέα να τον ακολουθεί.

«Μπα; Βρήκατε τον δρόμο της επιστροφής;» τους ρώτησε ειρωνικά η Βαρβάρα που καθόταν στον καναπέ με το τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης στο χέρι.

«Ο κόσμος λέει πρώτα καλημέρα» της απάντησε στον ίδιο τόνο ο Στέφανος που μπήκε στο σπίτι τελευταίος, μετά από τον Αχιλλέα και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

«Που είναι ο Ίθαν;» ρώτησα γυρνώντας προς τον αδερφό μου ανήσυχη.

«Γιατί ρωτάς;» μου απάντησε λίγο πιο απότομα από ότι συνήθως.

«Απλά... μίλησα χτες στο τηλέφωνο μαζί του και είπε πως θα ήταν μαζί σας σήμερα» του είπα όσο πιο αδιάφορα μπορούσα.

Μου το υποσχέθηκε...

«Α, δεν ένοιωθε καλά και πήγε σπίτι του. Τώρα, τι έχει να φάμε;» μου απάντησε και πλησίασε την τραπεζαρία.

Εντάξει, τι να κάνουμε; Αδερφός μου είναι. Χίλια τα εκατό.

«Έχει κρουασανάκια με πραλίνα;» ρώτησε παίρνοντας ένα πιάτο από το ντουλάπι.

Ναι. Αδερφός μου είναι, αναμφισβήτητα.

«Όχι, αλλά έχουμε τηγανίτες» του απάντησε η Βαρβάρα και έκατσα και εγώ δίπλα της, στον καναπέ.

«Τέλεια!» αναφώνησε ο Στέφανος και έκατσε στο τραπέζι. Αφού έφαγαν τις τηγανίτες έκατσαν στο σαλόνι μαζί μας.

«Αυτές οι τηγανίτες ήταν θεϊκές! Ποιος τις έφτιαξε;» ρώτησε ο Στέφανος και έκατσε στον καναπέ δίπλα από τον Χρήστο.