Έριξα άλλη μια φορά νερό στον πρόσωπο μου αλλά σταμάτησα ξαφνικά ό,τι έκανα γιατί άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.
***
«Αφροδίτη;» άκουσα μια βαριά και άστατη φωνή. Γύρισα αργά το κεφάλι μου και αντίκρισα τον Άγγελο.
«Άγγελος, σωστά;» τον ρώτησα μήπως και μάθω κάτι για αυτόν. Δεν έλαβα γρήγορα απάντηση αλλά με πλησίαζε με μπερδεύοντας και χάνοντας τα βήματα του.
«Ναι» είπε και ήρθε πιο κοντά. Τώρα η απόσταση μεταξύ μας είχε μικρύνει και απείχε μακριά μου ελάχιστα μέτρα.
«Έχεις πιει πολύ;» τον ρώτησα αν και η συμπεριφορά του πρόδιδε την απάντηση.
«Αναλόγως πόσο θεωρείς εσύ 'πολύ'» μου είπε και στο πρόσωπο του εμφανίστηκε ένα στραβό χαμόγελο.
«Εγώ...» προσπάθησα να πω κάτι άλλα με εγκλώβισε ανάμεσα στον τοίχο και στον ίδιο. Συνέχισε να με κοιτάει με αυτό το χαμόγελο.
«Είσαι πολύ όμορφη» μου είπε και σήκωσε αργά το χέρι του για να χαϊδέψει το μάγουλο μου.
«Καλύτερα να φύγω» του είπα και πήγα να φύγω από τα δεξιά άλλα έβαλε απότομα το χέρι του στον τοίχο στο ύψος του στήθους μου σταματώντας με.
«Όχι τόσο γρήγορα Αφροδιτούλα» μου είπε και κόλλησε το σώμα του πάνω στο δικό μου. Ήμουν ανάμεσα στον τοίχο και στον Άγγελο και προσπαθούσα να καταλάβω τι συνέβαινε.Τα τελευταία του λόγια επαναλαμβάνονταν μέσα στο μυαλό μου άρχισα να θυμάμαι ποιος ήταν. Είχε μεν αλλάξει πολύ, αλλά αυτά τα λόγια τα είχα ακούσει ξανά από αυτόν στο παρελθόν.
«Άφησε με να φύγω» του είπα και προσπάθησα να φύγω σπρώχνοντας τον όσο μπορούσα.
«Γιατί; Σε πειράζει που ήμαστε μόνοι;» με ρώτησε και πλησίασε το κεφάλι του περισσότερο σε εμένα.
«Ναι» του είπα αλλά το μόνο που έγινε ήταν να δημιουργηθεί ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο του.
«Ακόμα να με συγχωρέσεις από τότε;» με ρώτησε και ένιωσα τα χείλη του να ακουμπούν σχεδόν στον λαιμό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω και να αηδιάσω ταυτόχρονα.
«Ναι και δεν πρόκειται» του είπα και συνέχισα να προσπαθώ να φύγω.
«Έλα τώρα, ήταν μόνο ένα αστείο» μου απάντησε και ένιωσα τα χέρια του στην βάση της μέσης μου.
«Όχι για εμένα!» του είπα και τράβηξα τα χέρια του από πάνω μου αλλά τα τοποθέτησε βίαια ξανά πίσω και πιο χαμηλά από πριν. Δάκρυα άρχισαν να βγαίνουν από τα μάτια μου καθώς εμφανίζονταν εικόνες από το παρελθόν μου, από εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή που ίσως τώρα να επαναλαμβανόταν. Και αυτό με φόβιζε περισσότερο.
«Απλά ξέχνα το, Αφροδίτη. Προχώρα» μου είπε και μετέφερε τα χέρια του στην μπλούζα μου. Ένιωθα πως όλα όσα είχαν συμβεί τότε θα γίνονταν ξανά.
«Άφησε με σε παρακαλώ!» του φώναξα και τα δάκρυα αυξάνονταν καθώς σήκωσε ελάχιστα την μπλούζα μου ώστε να μεταφέρει τα χέρια του μέσα από αυτήν. Ένιωθα αηδία και φόβο σε κάθε άγγιγμα του.
«Δεν πρόλαβα να κάνω όσα ήθελα τότε» μου ψιθύρισε στο αυτί και το άγγιγμα του μεταφέρθηκε στο στήθος μου πάνω από το σουτιέν μου. Ήθελα να φύγω, να τρέξω μακριά του, αλλά το κράτημα του καθιστούσε την φυγή αδύνατη. Ήθελα να φωνάξω, μα η φωνή δεν έβγαινε από μέσα μου.Ήμουν αδύναμη μπροστά του, όπως και τότε.
Ξαφνικά άκουσα την πόρτα να ανοίγει και ο Άγγελος κάνει ένα βήμα πίσω ελευθερώνοντας με από το κράτημα του.
«Αφροδίτη;!» αναφώνησε και το βλέμμα του μεταφέρθηκε από το δικό μου στου Άγγελου. Οι γωνίες στο πρόσωπο του εμφανίστηκαν και το πρόσωπο του σκοτείνιασε. Ώρες ώρες με τρομάζει αλλά αυτή τη στιγμή ένιωθα πως θα δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό. Κοίταξα τα χέρια του και είδα τις γροθιές του σφιγμένες με μερικές φλέβες πιο ευδιάκριτες από τις υπόλοιπες. Μπουνιές και κλοτσιές ακολούθησαν για λίγη ώρα μέχρι να καταφέρω να τους σταματήσω. Δεν λυπήθηκα ούτε για λίγο τον Άγγελο, απλά αν συνέχιζαν έτσι ο Ίθαν θα έμπλεκε άσχημα.
«Μείνε μακριά της! Το κατάλαβες;» του φώναξε ο Ίθαν και τον τράβηξα μακριά από τον Άγγελο, έξω από το μπάνιο.
Βγήκαμε από το σπίτι και επιτέλους εισχώρησε στα πνευμόνια μου καθαρός αέρας. Γύρισα προς τον Ίθαν και τον κοίταξα. Δεν ήμουν ψυχολογικά καλά και ήθελα μια αγκαλιά αλλά θα ένιωθα περίεργα αν απλά τον αγκάλιαζα. Τον κοίταξα και είδα την μύτη του να αιμορραγεί. Σκούπισε το αίμα και σήκωσε το βλέμμα του μεταφέροντας το στο δικό μου.
Παρατήρησε πως ένιωθα φοβισμένη και ψυχολογικά διαταραγμένη και με αγκάλιασε αμέσως.
«Είσαι ασφαλής μαζί μου» μου είπε και με έσφιξε χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.
[...]
Το πρωί ξύπνησα αργά αν και είχα σχολείο. Έχασα τις δυο πρώτες ώρες άλλα δεν το μετάνιωσα. Είχα με την Βόγκλου πρώτη ώρα και δεν θα άντεχα. Έφαγα πρωινό και πήρα τηλέφωνο την Βαρβάρα. Αυτή ακόμα κοιμόταν όποτε πήγα μόνη μου σχολείο.
Άρχισα να τρέχω μέσα στους διαδρόμους γιατί είχε ήδη χτυπήσει το κουδούνι. Δεν φοβάμαι για τις απουσίες, για τα μαθήματα φοβάμαι. Ειδικά στα μαθηματικά και στην χημεία αρχίζω να μην καταλαβαίνω λέξη. Χάνω όλη την παράδοση.
Ξαφνικά χτύπησα σε κάτι σκληρό.
Υπάρχει τοίχος στη μέση του διαδρόμου;
ΓΙΑΤΙΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙΕΝΑΝΤΕΖΑΒΟΥ;!
YOU ARE READING
Till Forever Falls Apart
Romantikus[«Κι αν κάτι συμβεί; Βλέπω τους πάντες γύρω μου να κάνουν σχέσεις και μετά να χωρίζουν. Φοβάμαι πως-» «Δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο. Αφού το ξες πως σ' αγαπώ και θα σ' αγαπώ για πάντα. Αυτό δεν αλλάζει.» της απάντησα και ένωσα τα χείλη μας. Δε...
