germangie

hoofdstuk 7

Pov: Herman

Ik plakte de pleister, op Rosalie's hand, en toen begon Angie keihard te lachen. Ik vroeg "Angie gaat het wel, waarom lach je zo?" Angie: "dat is iets wat alleen meiden kunnen weten" Ik zeg "maar Rosalie begint toch ook niet te lachen" Rosalie "dat klopt, want ik heb pijn, maar het is wel grappig" nu begon Angie nog harder te lachen, en toen schreeuwde Vio heel hard, dat we moesten eten. Ik zeg "niet zo hard Vio, we komen er aan hoor" Vio "ik schreeuw zo hard, omdat ik het al 10x had gezegd.

We zaten gezellig te eten, en toen zei Angie "Herman zullen we na het eten, even naar jou kantoor gaan."

Pov: Angie

We zaten aan tafel, en ik dacht aan het moment van net, zo schattig. En ik zei "Herman zullen we na het eten even, naar jou kantoor gaan." hij zei "is goed" ik moest het zeggen, en als hij het niet erg vond zal ik ook zeggen in welke kamer ik ga slapen.