Zawgyi
"မီရာေရ..ငါျပန္လာၿပီ!"
"ျပန္ေရာက္ၿပီလား"
အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မီရာလို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကေန ထြက္လာၿပီး လာႀကိဳတဲ့ သူနာျပဳမေလး..။
"ရွင္ သြားတာၾကာလိုက္တာ..ဘာေတြ လုပ္ေနလို႔လဲ"
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးကြာ..ဒါနဲ႕ ငါ မနက္ျဖန္ကစၿပီး Hogwart မွာ စာသင္ေတာ့မွာ"
"ဘာ...!"
မီရာရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ေရေသာက္မလိုျပင္ေနတဲ့ လူစီးရပ္စ္ မွာ လန႔္ၿပီး သီးေတာ့မလို...
"ဘာ..ဘာျဖစ္တာလဲ?'"
"လူစီးရပ္စ္! ရွင္႐ူးေနတာလား!"
"ငါမ႐ူးပါဘူးကြာ..အေကာင္းႀကီးပါ"
"မ႐ူးဘူးဆိုရင္ ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္လဲ!မစၥတာစနိပ္သာ သိသြားရင္ေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ေတာ့မွာပဲ!အလုပ္ဆိုလို႔ ဒါေလးတစ္ခုပဲ ႐ွိတာကို..ဟင့္~"
မီရာက ေျပာေနရင္းနဲ႕ ငိုခ်ေတာ့မလို ျဖစ္ေနတာနဲ႕ လူစီးရပ္စ္ လည္း ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ....။
"ငါ..ေဆးဗားရပ္စ္ကို ေျပာေပးပါ့မယ္!အဲ့ေလာက္လဲဖစ္မေနပါနဲ႔..ၿပီးေတာ့ ဒီအိမ္ရဲ႕ အ႐ွင္သခင္က ငါပဲေလ"
"တ...တကယ္ေနာ္..႐ွင့္ကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ေစတနာေတြကို မပစ္ပယ္ပါနဲ႔ေနာ္..ဒီအလုပ္သာျပဳတ္ရင္.."
မီရာရဲ့ေရာဂါက တစ္ဖန္ျပန္ထမလိုျဖစ္ေနတာနဲ႔ လူစီးရပ္စ္လည္း အေပၚထပ္သာ တက္လာခဲ့ေတာ့သည္..။
(System ေရ...!)
(ဗ်ာ....)
( ဟို..ငါသိခ်င္တာ႐ွိလို႔!ငါက ဒီကမၻာကို ေရာက္ေနတာဆို တကယ့္လူစီးရပ္စ္က ဘယ္မွာလဲ?)
(က်ေတာ္ထင္တာေျပာရမယ္ဆိုရင္ Host တို႔က ဝိညာဥ္လဲသြားတာ ထင္တယ္!)
(ဘာ....!ဒါဆို သူက ငါ့ကိုယ္ထဲေရာက္ေနမွာေပါ့!)
(က်ေတာ္လည္း မသိဘူးေလ..Host ရဲ႕ က်ေတာ္ထင္တာေျပာၾကည့္တာ!က်ေတာ္တို႔လို system ေတြဆိုတာ Host တို႔လို တျခားကမၻာက ဧည့္သည္ေတြကို အကူအညီေပးရ႐ုံ သက္သက္ပါ)
