ငါတို့ မိသားစုရဲ့ အိုမီဂါလေး အရွယ်ရောက်လာပြီ ||•မြန်မာဘာသာပြန်•||

Chapter 25

Please scroll down for Zawgyi

(Unicode)

ကျိုးကျန့်သျဲ ပြန်ရောက်သောအခါ မိသားစုများ ညစာစားကြ၏။ ထမင်းစားပွဲ၏ လေထုအခြေအနေမှာ တော်တော်လေးကို ကောင်းမွန်ကာ ကျိုးကျားရှောကလည်း အလွန် ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်းရှိနေကာ ရံဖန်ရံခါဇွန်းနှင့် ပန်းကန် ထိတွေ့ခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အသံများမှအပ တိတ်ဆိတ်နေသည်။

နေ့တစ်နေ့၏ အဆုံးသတ်ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်သောကြောင့် ထုန်ရန့်ရော လင်ယွဲ့ဟွာပါ ပင်ပန်းနေပြီဖြစ်ရာ ညစာစားပြီးပြီးချင် အပေါ်တတ်၍ ကိုယ့်အခန်း အသီးသီးရှိရာသို့ ဦးတည်ခဲ့ကြသည်။

အားလုံးက ညဘက်တွင် ကျိုးရှန့်မင်နှင့် ထုန်ရန့် တစ်ခန်းတည်းအိပ်မည်ဟု ယူဆထားကြသောကြောင့် မည်သာကမှ အထူးတလည် အခန်း မပြင်ပေးခဲ့ကြချေ။ ထုန်ရန့်လည်း ထိုကိစ္စနှင့်ပက်သက်ပြီး အများကြီး မစဉ်းစားမိခဲ့သော်လည်း အခန်းထဲဝင်ပြီးတော့မှ တွေးမိကာ အနည်းငယ်ရှက်သွားရသည်။

ဒီနေ့မှ သူတို့နှစ်ဦး တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦး ဝန်ခံခဲ့ကြပြီး အမှန်အတိုင်းဆိုရလျှင် နှစ်နာရီတောင်မပြည့်သေးချေ။

"အခု ကိုယ်မင်းကို စကားပြောလို့ရပြီလား"

ညစာမစားခင်ကလည်း ကျိုးရှန့်မင် ဤမေးခွန်းကို အကြိမ်အနည်းငယ်မေးခဲ့သော်လည်း ထုန်ရန့်က အကြိမ်တိုင်း ပယ်ချခဲ့သည်ပင်။

ညနေက ထုန်ရန့်အိပ်ရာပေါ်မှ ပြုတ်ကျပြီးတည်းက ထုန်ရန့်က သူ့အား စကားလာပြောခွင့် ပိတ်လိုက်သည်။

ထိုအချိန်က ကျိုးရှန့်မင် ထုန်ရန့် ခေါင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ကြည့်ချင်ခဲ့သော်လည်း ထုန်ရန့်က အကြည့်မခံပေ။ ကျိုးရှန့်မင်က မေးပြန်တော့လည်း ခပ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ပြန်ဖြေသေး၏။
"ကျွန်တော် ဖင်ထိုင်ရက် ပြုတ်ကျတာပါ"

ကျိုးရှန့်မင် အလျင်အမြန်ပါးစပ်ပိတ်လိုက်ရသည်။

သူတို့ စကားမပြောကြတာ တစ်နာရီခွဲခန့်ကြာပြီးနောက် ထုန်ရန့်က အသံသေးသေးလေးဖြင့် ပြန်ဖြေလာ၏။
"ပြောလို့ရပါပြီ"