Chapter 34

4.1K 685 36
                                    

Please scroll down for Zawgyi

(Unicode)

"ဘယ်လိုနေလဲ" ကျိုးရှန့်မင်၏ လက်ကိုဆွဲပြီး တင်ပါးကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီးနောက် ထုန်ရန့် ကျိုးရှန့်မင်၏ အကဲဖြတ်မှုကိုမေးလိုက်သည်။

ကျိုးရှန့်မင် ထလိုက်ပြီး ထုန်ရန့်လက်ထဲမှ သူ့လက်များကို ပြန်ဆွဲလိုက်သည်။ လင်ယွဲ့ဟွာ သူ့ကို အပေါ်သို့ လွှတ်လိုက်သည့် အကြောင်းအရာကိုတောင် မမှတ်မိနိုင်တော့ပါချေ။ ထုန်ရန့်က ခေါင်းမာမာဖြင့် ဆက်မေး၏။
"ဟယ်လို?? ဘယ်လိုနေလဲလို့!"

ကျိုးရှန့်မင် : "အသား..ရှိသားပဲ"

ထုန်ရန့်လည်း အနည်းငယ် ရှက်သွားပြီး လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ကြည့်ပါလား..ရှိတယ်လို့ ပြောသားပဲ.."

ကျိုးရှန့်မင် : "အောက်ဆင်းပြီး ထမင်းသွားစားရအောင်"

ထုန်ရန့်က မသက်မသာဖြင့်
"အန်တီ လုပ်ခိုင်းလိုက်တဲ့ ကိစ္စရော.."

သူ ကျိုးရှန့်မင်ကို မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ကျိုးရှန့်မင်က ပြောလာ၏။
"မင်း အဝတ် ထပ်ဝတ်ပြီးပြီလို့ ကိုယ်ပြောလိုက်မယ် "

အိမ်အတွင်းပိုင်းရှိ အပူချိန်မှာ တော်တော်လေးကို နွေးနေသောကြောင့် အိမ်ထဲကိုဝင်ပြီးနောက် လူအားလုံး အင်္ကျီလဲကြရသည့်အပြင်  အိမ်ထဲတွင်တော့ အဝတ်ထူထူဝတ်ရန် မလိုသေးပေ။ ကျိုးရှန့်မင်၏ နှလုံးခုန်နှုန်းက မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေပြီး ဤဆယ်ကျော်သက်ကောင်လေးကို ပညာပေးရန်တွေးထားသည်များလည်း ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်ကုန်ကာ အိမ်ပြန်ရောက်မှ ပြန်ဆွေးနွေးရမည်ဟု မှတ်ထားလိုက်တော့သည်။

သို့သော် သူတို့ အခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်သောအခါ တံခါးပေါ်၌ လက်ရွယ်ကာ တံခါးခေါက်ဟန် ပြင်နေသော ကျိုးကျားရှောကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထုန်ရန့်က လန့်သွားပြီး
"ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ!"

ကျိုးကျားရှော : "ရိုင်းလိုက်တာနော်"

ထုန်ရန့် သူ့မေးခွန်းကို ပြန်ပြင်လိုက်သည်။
"အိပ်ခန်းတံခါးရှေ့မှာ ဘာလို့ရောက်နေတာလဲ"

ငါတို့ မိသားစုရဲ့ အိုမီဂါလေး အရွယ်ရောက်လာပြီ ||•မြန်မာဘာသာပြန်•||Where stories live. Discover now