Acıyı hissediyorum,zifiri karanlığın soğuğuna rağmen kalbimi ele geçiren acı içimi kavuruyordu.Neydi bu,nasıl düşmüştüm bu tuzağa,nasıl izin vermiştim tüm bu olanlara?
Gücü tükenmiş ayaklarıma aldırmadan titrek adımlarla yaklaştım onlara.
Göğsümün ortasındaki yangını söndürmek istercesine yağan ama farkında olmadan daha çok harlayan yağmura rağmen oturdum annemle babamın ortasına.
"Anne?Baba? Duyuyormusunuz beni? Peki ya görüyormusunuz bu halimi?"
Acının sindiği gözlerimi her baktığımda beni kahreden mezar taşlarında gezdirdim.
"Anne ben sizi bugün tekrar kaybettim.Fakat bu defa ki daha kötüydü.Bu sefer sizi benden alan yangın benim kalbimde başladı.Baba!.. Ben sizi,taşıdığım kalbimin içinde kendim yaktım!"
Gök çığlık attı,karanlığın ortasında güçlü bir ışık süzüldü.Yağmur daha da şiddetlenip gözyaşlarımla birbirine karıştı.
Dudaklarımdan canhıraş bir vaveylâ döküldü.
"Anne!Baba!! Ben bu yangını nasıl söndürücem!! Ben daha kaç kere ölücem!!"
Ben Eylül, doğdum ve öldüm, öldüm ve dirildim,yakıldım ve yıkıldım ama hiç vazgeçmedim.
YOU ARE READING
•● KEHRİBAR ATEŞİ ●•
General FictionHer şey değişir, ama hiçbir şey yok olmaz. Canım acıyordu,ruhum çığlık çığlığa bağırıyordu.Biraz daha öldüğümü hissettim usul usul ve yavaşça yok oluyordum.Hak etmişmiydim tüm bunları? Hayır etmemiştim, kimse böyle öldürülmeyi hak etmezdi. "Nasıl ya...
