•● KEHRİBAR ATEŞİ ●•

13

Hayatımda daha önce hiç olmadığım kadar mutlu hissediyordum kendimi.
Ailemi kaybettikten sonra hep bir tarafım eksikti,kendimi her konuda yarım buluyordum.
İnsanın bu dünyada en ihtiyacı olduğu anlarda yanında ailesini bulamamak çok zordu.
Ben ailemi çok küçük yaşta korkunç bir şekilde kaybetmiştim,onları kaybettikten sonrada kimsesiz kalmıştım çünkü ailemden başka tanıdığım hiç kimse yoktu babam ailesini bir trafik kazasında kaybetmiş tıpkı benim gibi yetimhanede büyümüştü, anneminse hiç bir zaman ailesinden bahsettiğini duymamıştım sorduğum zamanda sadece öldüler dediğini hatırlıyordum.Yetimhanede büyümüş her zorluğa tek başıma göğüs germiş ve altından kalkmaya çalışmıştım.Ailemden kalan ev ve bankada benim için biriktirilen bir miktar para haricinde hiç bir şeyim yoktu.
Yani tamamen çöpsüz üzümdüm taki Savaşla tanışana kadar.
Şirketinde çalışmaya başlamamla tanışmış kısa sayılmayacak süre zarfındada birbirimize aşık olup sevgili olmuştuk.6 aydır sevgiliydik ve daha fazla beklemek istemeyip dün gece ailesinin evinde nişanımız yapılmıştı onun anne babası ve yakınları benimse sadece en yakın arkadaşım İnci ve ailesinden oluşan küçük bir toplulukla nişanlanmıştık.

Şimdide Savaşın tek yaşadığı evine gidiyordum dün gece ailesinin evinde kalmıştı bende sabah gidip bastırdığım nişan fotoğraflarımızı almış ona sürpriz yapıcaktım.

Taksinin durmasıyla ücreti ödeyip indim villanın çiçeklerle dolu bahçesinden geçerek kapıya yöneldim bu evi seviyordum çünkü bahçesindeki neredeyse tüm çiçekleri ellerimle dikmiştim.
Savaşın benim için verdiği anahtarla kapıyı açarak içeri girdim.
Merdivenlerden çıkarak yatak odasına gelip elimdeki fotoğrafları yatağın kenarındaki komodinin üzerine bıraktım.
Daha sonra aşağıya mutfağa inip sürprizin diğer kısmı için Savaşın yaptığımda en mutlu olduğu yemekleri yapmak için kolları sıvadım.

Mutfağa girmemin üzerinden üç saat geçmişti elimdeki tatlıyıda soğuması için dolaba koyup kapısını kapattım
nihayet tüm işimi bitirmiştim.
Evin içine sinen yemek kokusu dağılsın diye mutfağın bahçe kapısı açtım.

Evin içine sindiği kadar üstümede sinmişti bu koku hızlıca yukarı çıkıp misafir odasına girerek burada bıraktığım kıyafetler içinden kendime şık bir şeyler seçip kenara koyarak kokudan arınmak için banyayoya girdim,hızlı bir duş alıp kokudan arındıktan sonra üstümü giyinip saçlarımı düzleştirdim sade bir makyajlada hazır olmuştum odadan çıkıp merdivenlere yöneldim o sırada kapının açıldığını duydum Savaş gelmiş olmalıydı.

"Sana bir daha beni arama evime gelme demedimmi kızım ben! "

"Beni böyle yüz üstü bırakamazsın Savaş hayatımı mahvettin!"

Aşağıdan gelen kadın sesiyle duraksadım.
Bu kadında kimdi ve en önemlisi bu evde ne işi vardı.

"Ben mi mahvettim hayatını ha benmi! Sanki sana zorla bir şey yaptırmışım gibi konuşma benimle!"

"Evet!Sen mahvettin Barış onu aldattığımı öğrendi beni asla affetmicek,sen gelmiş ben nişanlandım artık beni arama diyorsun!"

Kadının çığlık çığlığa bağırmasıyla irkildim ama olduğum yerde kalıp dinlemeye devam ediyordum fakat şimdiden içimde bir yerlerde kötü şeyler olacağını söyleyen şeyler vardı.

" Umrumda bile değil git derdini Barışa anlat ama dur bekle zaten onuda buraya çağırmıştım yoldadır"

Savaşın sesindeki bu alaycı tınıyı ilk defa duyuyordum.

"Ne demek umrumda değil ben abini seninle aldattım farkındamısın!! Her şey senin suçun!!!"

Dengemi kaybedip ellerimi sıkıca trabzanlara sardım.
Doğru duyuyor olamazdım
Hayır doğru değildi eminim bir yanlış anlaşılma vardı merdivenleri inmeye başladım tam o esnada Savaşın sesini duydum.