Missing the Wildwaves [Province Series #01] ✓

21

Madaling araw na pero hindi padin ako dinadalaw ng antok. Kanina pa ako nakahiga sa aking kama, halos nag paikot-ikot na ako pero wala padin, hindi padin ako makatulog.

I couldn’t help but smile bitterly nang pumasok muli sa aking isipan ang nangyare samin ni Ethan. Eight years akong naniwala na okay na ako, na hindi na ako masasaktan, hindi na iiyak pang muli. Pero lahat iyon ay akala ko lang, kasi ang totoo... hindi padin pala ako ayos. Masakit padin pala... sobrang sakit, lalo na kapag binabalikan ko ang lahat ng alala na masasakit na naganap dati.

Nag mamakaawa siyang bigyan ko siya ng second chance, pero parang hindi ko na kaya. Once is enough. Sobrang sakit na ng nangyare samin noon, ayaw ko ng dumating sa punto na makikita ko ulit ang sarili kong durog na durog habang nag mamakaawa sakaniyang huwag akong iwan.

Ayaw ko na ulit dumating sa puntong tinatanong ko ang sarili ko sa harap ng salamin kung ano ang kulang ko, kung anong mali... kung anong nakakapagod at nakakasawa sa ugali ko.

I was tired of asking myself what else I should do, kung sa lahat ng ginawa ko ay kung ano pa ba ang kulang. Kung bakit nakakapagod at nakakasawa ako.

"Ang aga mo ata ngayon nurse?" Bungad ni Belle sakin pag pasok ko sa nurse station.

Napangiwi ako dahil sa sinabi niya, "maaga ang shift ko kasi maaga din akong uuwi."

Napatango-tango naman siya kaya nag paalam na din ako dahil mag papalit pa ako ng mga dextrose bag ng ibang pasyente.

Kumatok muna ako sa pinto ng kwarto ng pasyente bago ako tuluyang pumasok. I bit my lip when I heard the girl's little sob.

When I finished changing the dextrose bag, I looked at my watch first, it was still early so I would talk to the patient first.

Siya kasi iyung sinugod ng dalawang matandang mag asawa dahil naabutan nilang bumubula ang bibig matapos uminom ng napakaraming gamot.

"Hi, uhmm... are you okay?" I asked, "I'm here if you want to talk."

Nataranta pa ako nang lalong lumakas ang paghikbi niya kaya umupo ako sa tabi ng hospital bed na hinihigaan niya.

"N-No one... tried to a-ask me if I-I was okay." She said between her sobs, "actually h-hindi ako okay, e-everyone who promised not to l-leave me... they also left w-without any reason." She muttered with pain in her voice.

"Kaya mo ba gustong tapusin nalang ang buhay mo?" Malumanay na tanong ko.

She slowly turned to face me before nodding, "hindi magandang kitilin mo ang iyong buhay dahil lang sa iniwan ka nila... hmm let me tell you a story, gusto mo bang pakinggan?" I asked then she nodded again.

"May kilala akong babae, sobrang contented na niya sa buhay kahit wala ang mama at papa niya kasi meron naman siyang lola na mahal na mahal siya, mayroon din siyang tito at tita tapos... may boyfriend din siyang nangako na hindi siya iiwan." I started, ngumiti ako ng maliit sakaniya bago muling magpatuloy, mag patuloy sa pag k-kwento ng sarili kong storya. "Then months after her birthday kung saan nangako ang boyfriend niya na saba'y nilang aabutin ang dulo ng magkasama, namatay ang pinakamamahal niyang lola... everything's get blurry. Pinuntahan niya ang taong masasandalan at mapagkukunan niya ng lakas, ang kaniyang boyfriend. Pero... hindi lakas ang nakuha niya, kung hindi ang panibagong sakit. Kasi nakipag break ang boyfriend niya sakaniya, nag makaawa si girl na wag munang makipag hiwalay kasi isa sa hinihiling niya na kung makikipag hiwalay man si boy ay sana wag sa panahon na may dinadala din siyang bigat. Pero hindi nakinig si boy, iniwan padin siya."

"Noong panahon na wala na talaga siyang makapitan, pumunta siya sa tabing dagat. Doon siya umiyak ng umiyak, she cried out all the pain. Hindi niya naisip na mag pakamatay kasi iniisip niya na paano niya mapapatunayan sa lahat na kaya niya kung mawawala siya sa mundo " I said then slowly brush her hair using my fingers, "always remember, the Lord put you in that situation because He knew you could get through the problem He gave you."